Ձեր վստահելի աղբյուրը

Երեկ, այսօր սոցցանցերում ֆուտբոլասերները բուռն քննարկում են ՀՖՖ նախագահ Ռուբեն Հայրապետյանի հարցազրույցը «Ֆուտբոլ+»-ին, որում ասել էր. «Մասնակցելու եմ հավաքականի կազմի ընտրությանը, ու որևէ մեկը բարոյական իրավունք չունի ինձ մեղադրելու այդ հարցում»։

Հարցազրույցը ներառում էր «Չհրավիրված չորս ֆուտբոլիստների մասին», «Գոլ «կերանք» Ռոբերտ Արզումանյանի մեղքով, Տարոն Ոսկանյանը սայթաքեց, բայց բոլորը Տարոնին մեղադրեցին և կոտրեցին նրան», «Խաղ ծախելու և դավաճանության մասին», «Նորեկների մասին», «Մարզումների բաց ու փակ լինելու, հավաքականի գաղտնիքները հրապարակելու մասին» և այլ ենթավերնագրեր։

Քանի որ ֆուտբոլասերները ցանցերում քննարկում են Հայաստանի հավաքականի խաղերը բոյկոտելու թեման, Panorama.am-ը որոշեց մի քանի ֆուտբոլասերների հարցնել, թե կոնկրետ ինչից են դժգոհ։

Ներկայացնում ենք «քաղը»։

Առաջին ֆուտբոլասեր (ֆորվարդ սիրող, ես կասեի).
«Նախևառաջ.  Ամենակարևոր պնդումը, թե՝ ՀՖՖ նախագահը խառնվել, խառնվելու է և պետք է խառնվի հավաքականի գործերին և կազմի ընտրությանը,  բացարձակապես սխալ ու ոչ պրոֆեսիոնալ մոտեցում է։ Իրեն հարգող ոչ մի ամբիցիոզ մարզիչ չի համաձայնվի աշխատել նման պայմաններում։ Երբ իր աշխատանքին խառնվում է, ըստ էության, զուտ ադմինիստրատիվ ֆուկցիաներ ունեցող պաշտոնյան,  արդյունքում հավաքականի ղեկին են հայտնվում  Ռուբեն Հայրապետյանի կամակատարները, և այս պայմաններում հաջողությունը կախված է միայն երջանիկ պատահականությունից,  իրադարձությունների շաաատ դրական ընթացքից և տղաների անձնական տրամադրվածությունից։ Ինչպես որ եղավ Եվրո 2012 -ի ընտրական փուլում։  

Երկրորդ. 3 տղաների հետ կապված։
Ինչ  ասել է՝ արգելել եմ։ Մարդուն այլևս չհրավիրել հավաքական, քանի որ նա իբր (ինչին ես չեմ հավատում) ժպտացել կամ ծիծաղել է պարտությունից հետո`լուրջ ֆեդերացիայի ղեկավարին հարիր պատճառաբանություն չէ։ Մեղմ ասած։  Ինչ վերաբերում է Ռոբերտ Արզումանյանին.  եթե իրոք կան ԱՆՀԵՐՔԵԼԻ  ապացույցներ առ այն, որ նա առնչություն ունի խաղի վաճառքի հետ, ապա հարկ է պարոն Հայրապետյանի հիշեցնել, որ դա քրեորեն պատժելի արարք է, և նա պարտավոր է այդ մասին տեղյակ պահել իրավապահ մարմիններին, այլ ոչ թե հանդես գալ մերկապարանոց հայտարարություններով։ Իսկ հաշի առնենք այն, որ դա չի արվում,  ապա մնում է ընդամենը մեկ եզրակացություն՝ նա դրանք չունի։ Մեկ էլ ՖԱՖ-ի պահը.  կարծում եմ ֆեդերացիայի նախագահը ոչ թե պետք է անիմաստ պատրազմի սրտացավ երիտասարդների հետ, այլ զբաղվի գործով»։

Երկրորդ ֆուտբոլասեր.
«Քանի որ հարցը գնում է ազգային հավաքականի մասին, ու այն, որ ֆեդերացիայի նախագահը հակասական հայտարարություններ է անում, բացի այդ՝ գործողությունները չեն բխում հավաքականի շահերից ու, ընդհանրապես՝ ֆուտբոլի զարգացման շահերից, միայն բացասական տրամադրություն ա առաջացնում երեկվա հայտարարությունը:  Մասնավորապես՝  հայտարարել էր, որ ինքը մարզիչների աշխատանքի մեջ չի խառնվում, բայց երեկ ցույց տվեց ու ասաց՝ խառնվելու եմ։ Հավաքականի լավագույն խաղացողները անհասկանալի պատճառներով չեն խաղում ՝բավարար չեն այն հիմնավորումները, որ ասվում է, թե իբր Յուրան խաղ չէր ցույց տալիս, կամ պարտությունից ավտոբուս նստելուց բերանը մինչև ականջները բացել էր: Դրանք «քուչի» հիմնավորումներ են: Ու ընդհանրապես՝ մի մարզաձևում, երբ սկսում է ստավկաների ու խաղ ծախելու սկանդալային իրողություն առաջ գալ ու դա դառնում է հանրության սեփականությունը՝ խայտառակելով երկրի ֆեդերացիայի համբավը արտերկրում, այդտեղ կադրային, ֆինանսական կամ այլ գործողությունները բացասական տրամադրություն են առաջացնում, մանավանդ՝ ֆուտբոլի զարգացման տեմպերի ու հավաքականի հաղթական խաղերի բացասական սալդոյի պայմաններում:

Երրորդ ֆուտբոլասեր.
«Իմ կարծիքով` հավաքականում այս կամ այն ֆուտբոլիստի խաղալ-չխաղալու հարցը պետք է որոշի պրոֆեսիոնալ մարզիչների թիմը, ոչ թե ընդամենը ֆուտբոլային բիզնեսով զբաղվող ու խիստ անձնական, կանխակալ  վերաբերմունքով ուղղորդվող ավատատիրոջ տրամադրությունը: Իսկ եթե իրեն հայտնի են կուլիսային լուրջ դրդապատճառներ նման հայտարարություն անելու համար, ավելի լավ կլինի հրապարակային բարձրաձայնի դրանց մասին»:

Չորրորդ, հայրենասեր ֆուտբոլասեր.
«Ֆուտբոլ սիրում եմ, բայց մեր հավաքականին երկրպագում եմ այնքանով, որքանով որ մերն է, մի քանի ֆուտբոլիստից ավել չեմ ճանաչում: Բայց երևույթի մասին կարող եմ հետևյալ գնահատականը տալ:

Նորմալ երկրներում ֆուտբոլի ֆեդերացիաները հոգում են ազգային հավաքականների նյութական կարիքները, ապահովում են մարզվելու համար անհրաժեշտ պայմաններով, բանակցում են միջազգային ֆեդերացիաների հետ տարբեր առաջնություններին  հավաքականի մասնակցության հարցերի շուրջ, կազմակերպում են այդ գործընթացը, և այլն: Այսինքն՝ ֆեդրացիայի խնդիրն է վարել բացառապես ադմինիստրատիվ հարցեր: Ֆեդերացիան ևս մեկ կարևորագույն խնդիր ունի՝ դա հավաքականի համար որակյալ մարզիչ ձեռք բերելն է, ով պատասխանատու է ֆուտբոլիստների խաղի որակի, արդյունավետության և թիմային ոգու ձևավորման համար: Այն, ինչ կատարվում է այսօր Հայաստանում, ոչ մի աղերս չունի  նշված օրինաչափ պրոցեսի հետ: Մարզիչը սկզբունքորեն կարող է ֆուտբոլիստին հեռացնել հավաքականից, որովհետև նա ունի դրա իրավունքը և վճարելու է դրա համար իր պաշտոնաթողությամբ, եթե նրա որոշումը իրեն չարդարացնի: Օրինակ 2008թ-ին Իսպանիայի հավաքականի գլխավոր մարզիչ Լուիս Արագոնեսը հավաքական չկանչեց համաշխարհային ֆուտբոլի աստղ, Մադրիդի Ռեալի առաջատար Ռաուլին և կարողացավ Իսպանիայի հավաքականի համար նվաճել Եվրոպայի առաջնության գավաթը՝առանց Ռաուլի: Նման որոշումների գինը պետք է լինեն հենց նմանատիպ նվաճումները: Մեր հավաքականը առանց այդ էլ ունի խաղի արդյունավետության և առհասարակ որակական լուրջ խնդիրներ: Դրան գումարվում է  Ֆեդերացիայի ամբողջատիրական վարքը՝ ֆուտբոլիստների, հավաքականի, մարզչի գործողությունների նկատմամբ: Հավաքականից ֆուտբոլիստների հեռացնելու իրավունքը պետք է տրված լինի միայն մարզչին, իսկ Ֆեդերացիայի գործը որակյալ մարզիչ բերելն է, ով մեր թիմը դուրս կբերի այս ճահճից»։

Հինգերորդ ֆուտբոլասեր (կարելի է ասել՝ ծաղիկ կարծիքով).
«Իրականում Նեմեցը ճիշտ  է։ Այլ հարց է, որ ինքը մի քիչ բռի է։  Ֆուտբոլիստները այստեղ իրենց խնայում են, որ տրավմա չստանան. Դե՝ չես կարող մարդուն ստիպես, որ նվիրված լինի հայրենիքին։ Հարցի մյուս կողմն էլ Նեմեցի բռիությունն է. կոշտ ձևերով է խնդիրներ լուծում»։

Այսպիսով՝ այս պահին ձևավորվել է ոչ սիրային մի եռանկյունի՝ ՀՖՖ-ՀՀ ֆուտբոլի հավաքական-ֆուտբոլասերներ գագաթներով։ Ես, որպես բացարձակապես սպորտով չհետաքրքվող մարդ, կողքից նկատեմ միայն, որ երբ ասվում է՝ «ոչ ոք բարոյական իրավունք չունի ինձ...», ապա նա կարող է ֆուտբոլում ապահովել «բարոյական հաղթանակներ» միայն։

Հավաքեց ու կողքից անտարբեր նկատեց՝ Անահիտ Ոսկանյանը