Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ապրիլյան պատերազմում ծանր վիրավորված Ավետիս Զարգարյանը վերադարձել է Հայաստան և բուժումը շարունակում է «Հերացի» թիվ 1 հիվանդանոցային համալիրում: Հիշեցնենք, որ նա վերականգնողական բուժման նպատակով հունվարին տեղափոխվել էր Մոսկվա:

Ավետիսին հանդիպել ենք մեկ տարի առաջ՝ Երևանի կենտրոնական կլինիկական հոսպիտալում: Այդ ժամանակ նա չէր կարողանում խոսել, ուտել, միայն տխուր աչքերով նայում էր շուրջբոլորն ու սպասում հրաշքի:

Մեկ տարի անց համեստ, քչախոս, բայց ուժեղ բնավորությամբ երիտասարդին արդեն հանդիպում ենք թիվ 1 հիվանդանոցային համալիրում: Այս անգամ արդեն ինքն է խոսում:

«Տրամադրությունս լավ է, ինքնազգացողությունս՝ նորմալ, տրամադրված եմ մարտական, հուսով եմ, որ ամեն ինչ լավ կլինի»,- Panorama.am-ի թղթակցի հետ զրույցում ասում է ապրիլյան պատերազմի մասնակիցը: 

Ավետիսը վիրավորվել է ապրիլի 4-ին Թալիշի  մարտական գործողությունների ժամանակ, գնդակը մտել է նրա ծնոտը, թիկունքով ներքև իջել և վնասել մի քանի ողը, ողնուղեղը: Բժիշկները թեև հույս չունեին, որ Ավետիսը կապրի, բայց համառ պայքարում էին նրան փրկելու համար: Ավելի քան մեկ ամիս միացված էր արհեստական շնչառության ապարատին, երեք անգամ վիրահատել են, այդ թվում՝ բազմաբեկորային վիրավորում ստացած ծնոտը, հեռացրել են ողնաշարի գնդակը, վերականգնել բեկորից վնասված ձեռքի ոսկորը:

Մի քանի ամիս մնացել է Զինվորական հոսպիտալում, իսկ 2017 թվականի հունվարի 26-ին տեղափոխվել է Մոսկվա, որտեղ երեք ամիս վերականգնողական բուժում է ստացել: Ավետիսի խոսքերով՝ վերականգնողական բուժումն արդյունք տվել է, ինքնազգացողությունը լավ է, ողնաշարն ավելի ամրացել է:

Մինչ Մոսկվա տեղափոխվելը նրա հետ ամիսներ շարունակ վերականգնողական բուժման կուրսեր են անցկացրել կինեզիստներ Դավիթ Պարյանն ու Դավիթ Արսենյանը: Այդ բուժման արդյունքում  սկսել է շարժել ձեռքերը, ոտքերը: Ռուսաստանում, ըստ Ավետիսի, հիմնականում աշխատել են ողնաշարի ամրացման ուղղությամբ:

«Արդեն  կարողանում եմ քիչ թե շատ մեջքս պահել»,- ասում է Ավետիսը:

Թեև ձեռքերը շարժում է, բայց մատները դեռ անշարժ են, հիմա ասեղնաբուժության, մերսումների միջոցով փորձում են արդյունքի հասնել:

«Ասեղնաբուժությունը ինձ շատ է օգնում, արյան շրջանառությունը կարգավորվել է, ոտքս արդեն կարողանում եմ ուղղել»,- նշում է նա:

Ավետիս Զարգարյանը 2014թ. նոյեմբերին Հայաստան էր վերադարձել ծառայության մեկնելու  համար: Բանակ պետք է զորակոչվեր  2015 թվականի հունվարի վերջին, սակայն 2 ամիս շուտ էր եկել, որ հանկարծ չուշանա:

1 տարի 3 ամիս ծառայել է Արցախում, երբեք չի բողոքել ծառայությունից: Ավետիսը որքան էլ փորձում է չհիշել  ապրիլյան օրերի մասին, բայց ստացած վերքերը, կորցրած ընկերների մասին հիշողությունները  թույլ չեն տալիս:

«Վիրավորվել եմ ապրիլի 4-ի առավոտյան: Վեց հոգով՝ վաշտի հրամանատար Արգիշտի Գաբոյանի ուղեկցությամբ գնացել ենք զոհված զինծառայող Գևորգ Վարդանյանի և դասակի հրամանատար Հրաչ Գալստյանի դիերը դուրս բերելու: Հրամանատարը հարցրեց, թե ով է ուզում իր հետ գնալ, ես ասացի, որ ուզում եմ ու գնացինք: Հենց այդ մարտի ժամանակ էլ վիրավորվել եմ, իսկ Գաբոյանը՝ զոհվել: Իմ վիրավորվելուց հետո ընկերս՝ Լիպարիտ Աբրահամյանը գնում է օգնություն բերում, և իր շնորհիվ հիմա ես ողջ եմ: Օգնությունը ժամանակին գալիս է և ինձ կարողանում են դուրս բերել: Դրանից հետո աչքերս բացել եմ հոսպիտալում ապրիլի 5-ին»,- պատմում է Ավետիսը:

Նրա ծնողներն այդ ժամանակ Ռուսաստանում էին: Որդու վիրավորվելու մասին լուրը ստանալուց հետո եկել են Հայաստան:

Ավետիսի հայրը՝ Հայկազ Զարգարյանն ասում է, որ բժիշկները հուսադրել են՝ որդին կքայլի, պարզապես համբերություն է պետք:

«Հույս կա, որ տղաս կքայլի, մենք պայքարում ենք, ամեն ինչ անում ենք, քանի տարի էլ պետք լինի, մենք իր կողքին ենք»,- նշում է նա:  

Ավետիսն էլ ավելացնում է. «Ուրիշ ձև չի կարող լինել, պետք է քայլեմ, ճիշտ է համառություն, կամքի ուժ է պետք, բայց աշխատում եմ չկոտրվել»:

Ավետիսին դեռ նոր վիրահատություններ են սպասվում, կոկորդը, ծնոտը պետք է նորից վիրահատեն, բայց առաջնահերթ, ըստ ծնողների, ոտքի կանգնելն է:

Նշենք նաև, որ Զարգարյանները Արցախի Շահումյանի շրջանի Գետաշեն գյուղից են: Արցախյան պատերազմի ժամանակ հեռացել են այնտեղից և բնակություն հաստատել Գեղարքունիքի մարզի Վարդենիս քաղաքում:

Աշխատելու նպատակով մի քանի տարի առաջ ընտանիքը մեկնել էր Ռուսաստան: Զարգարյանները Ռուսաստան մեկնելու համար վաճառել են Վարդենիսի իրենց տունը, հիմա այստեղ ոչինչ չունեն: Ավետիսի վիրավորվելուց հետո էլ Ռուսաստանում թողել են աշխատանքն ու ընտանիքով վերադարձել Հայաստան: Այսօր նրանք բնակվում են Երևանում՝ վարձակալած բնակարանում: Զարգարյանները չեն աշխատում, նրանք չեն էլ կարող աշխատել, քանի որ որդին  ամեն վայրկյան  նրանց կարիքն ունի, շարժվում է միայն ծնողների օգնությամբ: