Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ոչ իշխանական եռյակ-քառյակը խոստանում է հոկտեմբերի 24-ին հուժկու հանրահավաք անել և շարունակել «անդունդի եզրին» կանգնած մեր ժողովրդի և «կործանվող» մեր պետության փրկության գործը:

Երեկ՝ հոկտեմբերի 19-ին, հանրապետությունում կայացան տեղական ինքնակառավարման մարմինների հերթական ընտրությունները. 13 համայնքներում հիմնականում գյուղաբնակ հայաստանցիներ համայնքի ղեկավար էին ընտրում: Ընտրությունը մեծ չէր: Ընդհանուր առմամբ առաջադրված 24 թեկնածուներից ուղիղ կեսը՝ 12, ՀՀԿ ներկայացուցիչներ էին, 9-ը՝ անկուսակցականներ, և 1-ական թեկնածու ԲՀԿ-ից, ՕԵԿ-ից ու ՀՅԴ-ից: Ինչպես տեսնում եք, «հրաշալի քառյակը», որի բոլոր ներկայացուցիչներն իրենց հրապարակային ելույթներում չեն ժխտում, որ իշխանության հասնելու միակ օրինական ձևն ընտրություններում հաղթելն է, այդ ընտրություններում մասնակցելու ցանկություն չունեն:

Հավանաբար, ոմանք կկարծեն, որ հրաշալի կվարտետը հոկտեմբերի 10-ի «տրիումֆից» ոգևորված պարզապես քաղաքական բոյկոտի է գնացել և հրաժարվել է մասնակցել ամսի 19-ին կայանալիք ընտրություններին, բայց դա այնքան էլ այդպես չէ: Միայն այս տարի մարտի 9-ին, հունիսի 8-ին, օգոստոսի 3-ին և 17-ին համայնքի ղեկավարներ են ընտրվել հանրապետության 82 համայնքներում: Այդ բոլոր ընտրություններում առաջադրված 125 թեկնածուներից 80-ը եղել են ՀՀ-ից, 31-ը՝ անկուսակցական, 4-ը ՀՅԴ-ից և 1-ը ՕԵԿ-ից: Քառյակի ներկայացուցիչ ԲՀԿ-ից բոլոր ընտրություններում թեկնածուներ եղել են 9 հոգի:

Ընդ որում՝ տարվա ընթացքում կայացած ՏԻՄ ընտրություններում 95 համայնքներից 64-ում հաղթել են ՀՀԿ-ի ներկայացուցիչները, 7-ում՝ ԲՀԿ-ի, 4-ում՝ ՀՅԴ-ի և 1-ում՝ ՕԵԿ-ի: Եվս 19-ում համայնքապետեր են ընտրվել անկուսակցականներ:

Եթե մանրամասն վերլուծենք ընտրությունների պատկերը, ապա հետաքրքիր իրողությունների կհանդիպենք: Օրինակ, տեղերում կամ առհասարակ մրցակցություն չկա (և իշխանական և ոչ իշխանական շատ համայնքապետեր վերընտրվել են առանց մրցակցության կամ ձևական մրցակցությամբ ընտրություններով) կամ այդ մրցակցությունը եղել է խիստ սուր: Ըստ որում՝ կան համայնքներ, որտեղ թեկնածուների միջև սուր պայքար է ընթացել, և բոլորն էլ եղել են, օրինակ, ՀՀԿ-ի ներկայացուցիչ:

Սա վկայում է, որ տեղերում աստիճանաբար ընտրական գործընթացները դառնում են մասնակցային և ներգրավում են համայնքի բնակիչներին, մինչդեռ Երևանում իշխանության համար մարտնչող ուժերը խորը անուշադրության են մատնել տեղական կյանքն ու պայքարում են բացառապես «ազգին փրկելու» ուղղությամբ: Նրանք կամ չեն հասկանում, կամ լուրջ չեն ընդունում այն պարզ ճշմարտությունը, որ ազգին փրկել կարելի է միայն տեղերում՝ ազգի հետ անմիջական աշխատանքի միջոցով, ինչպես դա անում են բոլոր կայացած հասարակություններում ու երկրներում:

Պատմում են, որ Արցախյան ազատամարտի թեժ օրերին՝ 1992 թվականի ձմռանը, երբ շրջափակված Ստեփանակերտը շուրջօրյա հրետակոծության էր ենթարկվում Շուշիից, Խոջալուից ու Աղդամից, ու որոշվում է ամեն գնով Շուշին ազատագրել, Երևանից մի բարձրաստիճան զինվորական է ժամանում Ստեփանակերտ: Փորձառու զինվորականի կարծիքը լսելու համար տեղում հարցնում են՝ «հը՞, ի՞նչ կարելի է անել»: Վերջինս երկար խորհում է ու արտաբերում՝ «պետք է Շուշին վերցնել»: «Դա հասկանալի է, բայց ո՞նց»,- հնչում է արձագանքը, ինչին հետևում է գեներալի սպառիչ պատասխանը՝ «դա տակտիկայի հարց է, ես ստրատեգ եմ»:

Ստացվել է այնպես, որ մեր քաղաքական դաշտը, հատկապես ընդդիմադիր սեգմենտը, ողողված է բացառապես ստրատեգներով և տակտիկական խնդիրները մատնված են անուշադրության: Մինչդեռ ստրատեգիայի ելքը կախված է տակտիկական խնդիրների լուծումից:
Կկարողանա՞ ոչ իշխանությունը մոբիլիզացվել և պայքարի դուրս գալ տեղական մակարդակում, կպայքարի նաև համապետական ընտրություններում իրական արդյունքի համար: Չի՞ կարողանա՝ ստիպված կլինի զբաղվել ազգին պերմանենտ «փրկելու», իսկ իրականում հուսախաբ անելու անարդյունք ու արդեն նաև՝ անպատվաբեր գործով:

Արմեն Մինասյան, վերլուծաբան