Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ֆրանսիայի ամենահայտնի պարբերականներից մեկը՝ Le Journal du Dimanche-ը, որը տպագրվում է մինչև 400.000 օրինակով, այս օրերին հրապարակել է լայնածավալ հոդվածներ՝ նվիրված Հայոց Ցեղասպանությանը: Հոդվածների հեղինակներն են Ֆրանսուա Կլեմանսոնը, Սամուել Ֆորեյը, Ֆրանսուա Ժան Դոտիեն և Ժերար Շալյանը:

Ֆրանսուա Կլեմանսոն. «Ցեղասպանություն, որ Թուրքիան շարունակում է ժխտել»
Կլեմանսոնի հոդվածը նվիրված է Էրդողանի և Թուրքիայի` Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի վերաբերյալ արձագանքին:

«Էրդողանն այս ամիս իր գործընկերներին հրավիրել է տոնելու 1915 թվականի ապրիլի 25-ին Դարդանելի ճակատամարտում ֆրանսիացի, անգլիացի և ռուս զինվորների մահը:  Ինչևէ, ցեղասպանությունը որպես այդպիսին չի ճանաչվել: Էրդողանը նույնիսկ Հռոմի պապի խոսքերը խելագարություն անվանեց: Թուրքիայի կողմից ցեղասպանությունը ճանաչելու ժխտողականությունը վտանգում է իր մուտքը ԵՄ այն ժամանակ, երբ միջազգային հանրությունը պետք է կենտրոնանա «Իրաքի և Լևանտի իսլամական պետության» դեմ պայքարի վրա: Ֆրանսիայի նախագահ Օլանդը մեկնելու է Երևան` ցույց տալով, որ ցանկացած ոգեկոչում մեկ քայլ առաջ է»:

Սամուել Ֆորեյ. «Գաղտնիքը ներսից»
Սա քուրդ Աբդուլռահիմի պատմությունն է, ով բացահայտել է, որ հայ է` ցեղասպանություն վերապրած մարդու զավակ:

«Նրա հայրը ծնվել է 1911 թվականին, ում պահել է քուրդ ընտանիք, և նա կրթվել է որպես քուրդ մուսուլման, ամուսնացել «քրոջ» հետ և ունեցել որդի, ով նույնպես կրթվել է քրդական ու իսլամական ավանդույթներով: Աբդուլռահիմը բացահայտել է իր ծագումը և քայլ առ քայլ կապվել հայկական մշակույթի հետ: Այնուհետ նա տեղափոխվել է Դիյարբեքիր, ընկերացել Հրանտ Դինքի հետ և որոշ ժամանակ անց աշխատել «Ագոս»-ում: Երբ Հրանտին սպանեցին, Աբդուլռահիմը ամբողջությամբ բացահայտեց իր հայկական ծագումը: Այժմ նա աշխատում է Սուրբ Կիրակոս եկեղեցում: Այս պատմության հակառակ կողմն այն է, որ նրան մերժում է ողջ քուրդ ընտանիքը»:

Ֆրանսուա Ժան Դոտիե. «Նրանք գիտեն տառապանքի գինը»
Հոդվածում ներկայացված է հիշատակման օրերից առաջ Երևանում տիրող մթնոլորտը:

Ժան Դոտիեն հարցազրույցներ է վերցրել նաև տեղացիներից` իմանալով նրանց տեսակետները և ցեղասպանության սեփական պատմությունները: Հոդվածի վերջում հեղինակը նշում է, որ հայերը և թուրքերը սոցիալական ցանցերով առավել կապված են միմյանց հետ, քան քաղաքական գործիչները: Ըստ նրա` հայերը բացահայտել են, որ թուրք ժողովուրդը կարող է այլ տեսակետ ունենալ:

Ժերար Շալյան. «Էրդողանը կարող է ընդունել զոհերին, սակայն ոչ դահիճներին»
Հոդվածագիծը բարձրացնում է մի քանի հարցեր.

«Ինչու՞ Թուրքիան չի կարողանում ճանաչել Հայոց Ցեղասպանությունը անգամ մեկ դար անց:
Որովհետև այդ երկրին դժվար է ընդունել, որ մեկ դար ստել է, և իր սուտն արդեն արմատացած է թուրք ժողովրդի շրջանում: Թուրքերը դեռ հայերին տեսնում են որպես դավաճան և նշում, որ իրենք նույնպես կորուստներ են ունեցել պատերազմի ընթացքում:
Որո՞նք են ցեղասպանության ապացույցները:
Այդ շրջանի որոշ պաշտոնական փաստաթղթեր ցույց են տալիս ֆրանսիացիների և անգլիացիների արձագանքներն այդ կոտորածների վերաբերյալ: Նրանք դա մարդկության դեմ հանցագործություն են որակել: Երիտթուրքերի կողմից «հայկական քաղցկեղը» արմատախիլ անելու նախագիծը նույնպես հայտնաբվերվել է: Երիտթուրքերը ցանկանում էին ջնջել տարածքային ցանկացած կրոն: Թուրքական դատարանը նույնիսկ դատապարտեց երիտթուրքերին, սակայն շատերը կարողացան փախչել Բեռլին: Եվ վերջապես, Մուստաֆա Քեմալը այդ կոտորածներն «ամոթալի» անվանեց:
Ի՞նչ կկորցնի Թուրքիան, եթե ճանաչի ցեղասպանությունը:
Ոչինչ: Համաձայն Եվրոպայի Խորհրդի 1987թ. որոշման` խոսքը ճանաչման և ոչ թե փոխհատուցման ու Ցեղասպանության ճանաչման արդյունքում պետականության ձեռքբերման մասին է. Հայաստանն արդեն իսկ 1991թ.-ից ճանաչված անկախ պետություն է: Բայց ոչ, Թուրքիան չի կարող ընդունել իր դարավոր մեղքը: Էրդողանը կարող է ընդունել զոհերին, սակայն ոչ դահիճներին:
Ինչու՞ ցեղասպանությունը ճանաչված չէ միջազգային հանրության կողմից:
Որովհետև Գերմանիան ունի թուրք մեծ բնակչություն, որովհետև Միացյալ թագավորությունը հետևում է ԱՄՆ-ին, որը աջակցում է Թուրքիային` որպես ՆԱՏՕ-ում մեծ դեր ունեցող երկիր: Որովհետև Իսրայելը ռազմական և դիվանագիտական լավ հարաբերություններ ունի Անկարայի հետ:
Ինչու՞ պետք է բարելավման հույս ունենաք:
Որովհետև քաղաքացիական հասարակությունը զարգանում է, և որոշ թուրքերը կասկածի տակ են դնում կառավարական պաշտոնական հռչակագրերը: 1980 թվականին, երբ ստեղծեցի է Ժողովուրդների մշտական ատյանը, ոչ մի թուրք չկար: Այսօր 11 ակադեմիկոս է վերլուծում այդ փաստերը»: