Ձեր վստահելի աղբյուրը

«23 տարի առաջ իր անկախությունը հռչակած Կովկասյան փոքրիկ շրջանի մասին առավելապես խոսում են փորձագետները և գրում նեղ մասնագիտացում ունեցող պարբերականները: Նման լռությունը առաջին հերթին ցավ է պատճառում հայությանը, ովքեր մի քանի տասնամյակ հարկադրված բախվում են հարուստ Ադրբեջանի ռազմատենչ ազգայնականությանը»,- անդրադառնալով Արցախի խնդրին` գրել է իտալական պարբերականը:

Պարբերականի փոխանցմամբ` Եվրոպա և Ասիա մայրցամաքների միջև գտնվող լեռնային փոքրիկ երկիր Արցախը միշտ բնակեցված է եղել քրիստոնյա հայերով, որի մասին վկայում են ամենուր սփռված եկեղեցիները և վանքերը:

«20-րդ դարի սկզբում, երբ Ռուսաստանում թևածում էր հեղափոխության քամին` Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդական խորհուրդները միանալու խնդրանքով դիմեցին հարևան Հայաստանին: Այլ կերպ չէր էլ կարող լինել, քանի որ շրջանի բնակչության 90 տոկոսը քրիստոնյա, էթնիկ հայեր էին: Չնայած այս միանշանակ տրամաբանական ընտրությանը` գործին խառնվեց Ստալինը և հօգուտ Թուրքիայի` Լեռնային Ղարաբաղը հանձնեց թուրքերեն խոսող և իսլամ դավանող ադրբեջանցիներին»,- գրել է «L'Opinione»-ը:

Շարունակելով, պարբերականը ներկայացրել է Խորհրդային միության փլուզումից հետո Արցախի ինքնորոշման գործընթացը, շեշտադրելով, որ Ադրբեջանի անկախության հռչակագրի ընդունմանը զուգահեռ իր անկախության հռչակագիրը ընդունեց նաև Արցախը` 1991 թվականի սեպտեմբերի 2-ին հռչակելով Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը: Պարբերականը նաև ուշադրություն է հրավիրել այն հանգամանքի վրա, որ Արցախում միջազգային դիտորդների վերահսկողությամբ անցկացված համազգային հանրաքվեն և ընտրությունները եղել են ազատ, արդար և ժողովրդավարական:

«1992 թվականի հունվարին Ադրբեջանը պատերազմ սանձազերծեց նորանկախ Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության դեմ, որին այդ պատերազմում օգնության եկավ Հայաստանի Հանրապետությունը: Երկու տարվա արյունահեղ պատերազմում զոհվեց ավելի քան 30 հազար մարդ: Չնայած հայկական կողմի փոքրաքանակությանը և ռեսուրսների սակավությանը` վերջիններիս հաջողվեց ոչ միայն շրջանը պահել իրենց հսկողության տակ, այլ նաև կապ հաստատել Հայաստանի հետ` ստեղծելով անվտանգության գոտի»,- գրել է պարբերականը:

Այս համատեքստում «L'Opinione»-ը հիշեցնում է, որ 1994 թվականին կնքված հրադադարից հետո մինչ այսօր էլ Արցախահայությունը պայքարում է իր ինքնորոշման իրավունքի իրացման և սեփական հողում ազատ ապրելու իրավունքի համար:

«Հրադադարի բազմաթիվ խախտումները, ադրբեջանական կողմի ձգտումները ռազմական ճանապարհով հակամարտության կարգավորման և երկու հանրապետությունների միջև աճող լարվածությունը հակամարտության խաղաղ լուծման ժամկետները անընդհատ հետաձգում են: Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը արդեն 20 տարի փորձում է ապրել անկախ պետության ճակատագրով, չնայած նրան, որ տարբեր քաղաքական պատճառներից ելնելով՝ դեռ ոչ մի երկիր չի ճանաչել այն»,- հավելել է պարբերականը:

Պարբերականը հատուկ ընդգծել է, որ ժողովրդավարության մակարդակը Լեռնային Ղարաբաղում ավելի բարձր է քան տարածաշրջանի ցանկացած այլ երկրում:

«Հանրապետության ինքնորոշման իրավունքի ճանաչումը քննարկման ենթակա չէ, քանի որ անթույլատրելի է նույնիսկ մտածել այն մասին, որ հայերը վերջնական արդյունքում կրկին կհայտնվեն ադրբեջանցիների իշխանության տակ, որոնք արդեն իսկ բազմիցս ցուցաբերել են միջէթնիկական ատելություն, ինչը հաստատում են, օրինակ` նրանց կողմից Ջուղայում հայկական միջնադարյան գերեզմանաքարերի ոչնչացումը և Սաֆարովի դեպքը», - համոզմունք է հայտնել «L'Opinione»-ը:

Ամփոփելով՝ պարբերականը կոչ է անում Եվրոպային իր ուժերի ներածին չափով անել ամեն ինչ, որպեսզի տարածաշրջանում կրկին գերիշխի խաղաղությունը, միաժամանակ հիշեցնելով, որ Լեռնային Ղարաբաղի ապագան չպետք է կախված լինի Ադրբեջանի նավթից և ֆինանսներից:

«Չի կարելի Արևելյան Եվրոպայի վերջին կտորը, արևմտյան և քրիստոնեական աշխարհի ծայրամասային սահմանը թողնել բախտի քմահաճույքին և առավել ևս չի կարելի այն փոխանակել կասպիական նավթի հետ: Ամեն ինչ կախված է արդարության և ժողովրդավարության այն իրական արժեքներից, որոնց վրա հիմնված է եվրոպական հասարակությունը», - եզրափակել է իտալական պարբերականը: