Ձեր վստահելի աղբյուրը

9 տարի առաջ 6 ու կես ամսական հղիությամբ Աննա Ունուպօղլյանի սիրտը վիրահատական սեղանին կանգ առավ: Նույն օրվա մեջ արդեն երկրորդ վիրահատությունն էր. առաջինի ժամանակ փոքրիկին էր լույս աշխարհ բերում, ում կյանքը բժիշկներին փրկել չհաջողվեց:

Երկրորդ անգամ վիրահատական սեղանին պառկած Աննայի մոտ արյունահոսությունը չէր դադարում, կյանքը փրկելու համար հարկավոր էր արգանդը հեռացնել:

Այսօր 35 տարեկան կինն առանց ապրումների իր տարած կլինիկական մահը հիշել չի կարողանում:

«Միանգամից հայտնվեցի ճոպանողու նման նստատեղի վրա, որը բոլոր կողմերից բաց էր: Մեծ արագությամբ սլանում էի ներքև: Կողքից ոչինչ չէր երևում, ոնց որ գիծ լիներ, հայտնվեցի մեկ այլ տեղ: Մութ է շուրջը, սև: Տեսնում եմ մարդկանց, որոնց նախկինում երբեք չեմ տեսել: Մոտենում էին ինձ, վրաս էին ընկնում, կպնում էին ինձ, բայց ես ինչ-որ ծանրություն չէի զգում»,- հիշում է կինը:

Հետո Աննայի աչքերի առաջով մի ակնթարթում անցնում են բոլոր այն մարդիկ, ում ինքը ճանաչել է իր կյանքի ընթացքում: Բոլորի պատկերը հայտնվում է այն իրավիճակներում, որոնցով հիշվել են: Աննան փորձում է հասկանալ` ի՞նչ է կատարվում, ո՞վ է ինքը, որտե՞ղ է:

«Ես ուժեղ բղավոց լսեցի, որն ասում էր, որ ինչ-որ բան սխալ է, բայց չգիտեմ ինչ: Կողքից ոնց որ ես լինեմ: Բայց իմ ձայնը չէին լսում, ասում էի` սպասեք վերևում, ես հետ եմ գալու»,- պատմում է նա:

Աննայի խոսքով, այդ ժամանակ գիտակցություն չկա, և մարդ չի մտածում հետագայի մասին, չի մտածում որտեղ է և ուր պիտի գնա. «Դու այդ պահին այդտեղ ես, ապրում ես այդ պահը: Այդ պահը մութ է, արագություն է: Չեմ կարող նկարագրել ինչ ձևով, անդադար սլանում եմ: Չեմ կարող ինչ-որ բանից բռնվել, ձայն տալ: Ես խոսում եմ, բայց չեմ լսում ձայնս: Զգում եմ, որ ջանքեր եմ թափում: Միանգամից կանգ առա ու վայր ընկա: Չոքեցի ու ահավոր հոգնածություն էի զգում: Ուժասպառ էի: Ուզում ես հրել քարը, հողը, բայց մարմինդ քեզ չի ենթարկվում: Դու տեսնում ես այն, բայց չես կառավարում»:

Այդ ժամանակ Աննան աստիճաններ է տեսնում, որոնց սկիզբը երևում է, բայց վերջը` ոչ: Նա չի կարողանում ասել` դա երկի՞նք էր, թե՞ ինչ-որ այլ բան: Ամբողջը սև էր, ինքը տեսնում էր միայն իր հորիզոնի սահմաններում: Աստիճանների վրա ամբողջովին հող ու քար էր: Աննան փորձում է մաքրել աստիճանները, բայց չի կարողանում:

«Ես զարմանում էի, միշտ ծանրություն եմ վերցրել, հիմա ինչպե՞ս չեմ կարողանում այս փոքր քարը հեռացնել: Մի փոքր հրեցի, մեծ ջանքերի շնորհիվ: Ես հիմա էլ հիշում եմ, ինչ էի զգում այդ պահին: Հետո ուժեղ լույս արձակվեց վերևից, որը նույնպես վերջ ու սկիզբ չուներ: Շատ բարձրից մինչև իմ վրա: Ջրվեժի նման էր, վերևից հատիկներով թափվում էր վրաս: Կուրացնող լույս էր, բայց ես հանգիստ նայում էի դրան»,- ասում է կինը:

Այդ լույսից հետո Աննան կարողանում է մաքրել աստիճաններն ու մի քանի քայլ հետո հայտնվում է վերևում, բայց չի հիշում, թե ինչպես դա տեղի ունեցավ: Գուցե դա թռիչք էր, քայլ ուղղակի, ասում է նա:

Աննան դժվարությամբ է կյանք վերադարձել: Հետօպերացիոն բարդություններ` ոչ միայն ֆիզիկական, այլև հոգեկան: Երեք ամիս նա անկողնում պառկած է մնում:

«Միանգամից դառնում եմ մարդ, ով իր հասարակ կարիքները չի կարողանում հոգալ: Մարդ էի, ով պիտի գամված մնար անկողնում, ամեն մի շարժման դեպքում իմ մոտ առաջացած տրոմբը կարող էր վնասվել ու կյանքս կավարտվեր: Ես ողջ էի, բայց չէի զգում, որ ողջ եմ: Չէի զգում ինձ մարդկանց մեջ: Քեզ անընդհատ կողքից տեսնում ես, դու ես ու դու: Երբեմն նույնիսկ հիշողության կորուստներ եմ ունեցել: Խոսքս կազմավորված չէր»,- պատմում է Աննան:

Կնոջն, ըստ նրա, ամբողջությամբ կյանք վերադարձնում է հարազատների, ամուսնու, հոր սերը, մարդկանց ջերմությունը և ուշադրությունը:

Աննան երեխա ունենալ չի կարող, բայց երեխաներին շատ է սիրում. «Իմ առաջին հղիությունն էր, ես կորցրեցի երեխայիս: Նրա մոտ թթվածնային քաղց էր առաջացել: Ես, որ այդքան շատ եմ երեխա սիրում, այդ ժամանակ չէի հարցնում երեխայի մասին: Զարմանում եմ` ոնց կարո՞ղ էի չհետաքրքրվել… հետոն արդեն… ես արդեն գիտեի հետոն, շատ հարցեր չէի տալիս: Երեխայի կորուստն ու այլևս չունենալու միտքը… հիմա է, որ ավելի հեշտ եմ խոսում: Շատ կանայք նման իրավիճակներից հետո չարանում են, բայց ես այդպիսին չեմ: Ես գիտեմ կանանց, որոնց հարևանի երեխայի լացը նյարդայնացնում է, բայց իմ դեպքում այդպես չէ: Ես շատ, շատ եմ սիրում երեխաներին»:

Կյանքն ակնթարթ է, ասում է կինը, ով կլինիկական մահ տանելուց հետո խելագարության եզրին էր հայտնվել: Այսօր արդեն մարդկանց հորդորում է գնահատել կյանքը. «Ինձ միշտ ասում էին հրաշքով փրկվածը: Նման դեպքերում միշտ 99 տոկոս ելքը մահ է: Ես հավատում եմ կյանքին, սիրուն: Աստված է, բնություն է, էներգիա է, ինչ-որ երևույթ է: Ես այդ ամենը կարող եմ ամփոփել սիրո գաղափարի մեջ: Այն ապրեցնում է: Ես այսօր շրջապատված եմ շատ երեխաներով, հարազատներով: Ես հիմա ասում եմ` այն ինչ ունեք, տվեք առանց ափսոսելու, և դա ձեզ հետ կգա»:

Մանրամասն` տեսանյութում: