Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Սևանը ոչ միայն բնապահպանական օբյեկտ է, այլ նաև քաղաքական, լուրջ ռազմավարական, ժողովրդի գոյատևման օբյեկտն է: Սակայն մենք ճիշտ չենք գնահատում Սևանի արժեքը ժողովրդի գոյատևման համար: Աշխարհում կատարվում են ուսումնասիրություններ, լուրջ քաղաքականություն է մշակվում քաղցրահամ խմելու ջրի վերաբերել: Մի քանի տարի անց քաղցրահամ խմելու ջուրն ավելի թանկ կլինի, քան նավթը, ածխաջրածինները»,- Հայաստանի Գիտությունների ազգային ակադեմիայում ԳԱԱ տարեկան ժողովում ունեցած ելույթում ասաց ակադեմիկոս Ռուբեն Ջրբաշյանը:

Այնուհետև իր խոսքն ուղղելով պետական պաշտոնյաներին, ոլորտի պատասխանատուներին, նշեց, թե ինչ հեշտությամբ են քննարկման դնում Սևանից  ջուր բաց թողնելու հարցը:

«Տարիներ շարունակ քննարկվում է, թե մեր մակերեսային հոսքի որ տոկոսն է օգտագործվում մեր ժողովորի կողմից, որ տոկոսն է գնում Ադրբեջան: Փոխանակ կազմակերպենք այդ ցանցը, որպեսզի Ադրբեջան ջուր չգնա կամ մինիմալ գնա, ավելացնում ենք Սևանի հոսքը, որից միայն երեսուն տոկոսը կօգտգագործվի մեր ժողովրդի կողմից, մնացած մասը կգնա Նախիջևան: Ինչպես է Ազգային ժողովը գնում նման քայլի, փոխանակ ավելի խիստ դիրքորոշում որդեգրի: Պետք է Ազգային ժողովը, կառավարությունը Գիտությունների Ազգային ակադեմիայի հետ լուրջ քննարկումներ անցկացնի, պետք է խստորեն արգելվի Սևանից ջրի բացթողումը»,-ասաց ակադեմիկոսը:

Ռուբեն Ջրբաշյանի ելույթի ավարտից հետո ժողովին ներկա նախագահ Սերժ Սարգսյանը նախ ասաց, որ Սևանի ջրից մի կաթիլ անգամ Ադրբեջան չի գնում, ապա շարունակեց. «Ազգային ժողովը Սևանի մասին ընդունել է օրենք, որով նախատեսված է, թե ամեն տարի ինչքան ջուր պետք է բաց թողնվի: Հիմնավորումները կատարել է Գիտությունների Ազգային ակադեմիան: Այդ հիմնավորումները նկատի ունենալով, կառավարությունը, Ազգային ժողովը նախատեսել են ֆինանսական միջոցներ, ներդրումներ են արել ու այդ ծրագրով առաջ ենք գնում: Մենք այդ ծրագրից բավականաչափ առաջ ենք անցել: Եթե պրոբլեմներ են առաջացել կապված բնակլիմայական պայմանների հետ, ինչ եք առաջարկում՝ որպեսզի Արարատյան դաշտավայրը ջուր չունենա, այս տարի բերք չունենա, ինչ է հարյուր խորանարդ մետր ջուր չվերցնենք ավելցուկից, որ կուտակել ենք: Այդ դեպքում ամեն ինչ փակենք, հանք, ջուր չօգտագորենք, ասենք այս ամենը պահենք վաղվան, կարող է պետք գա: Ամեն ինչ պետք է օգտագործել խնայողաբար, այնպես, որպեսզի վնաս չհասցվի: Իհարկե, պետք է սերունդների մասին էլ մտածել: Մեր հիմնական խնդիրը պետք է լինի մեր երկրի զարգացումն առանց վնաս հասցնելու»: