Արծրուն Պեպանյան. Հայաստանում չկա սոցիալական պայքարի մշակույթ
«Էլեկտրաէներգիայի թանկացման դեմ պայքարող շարժման ամենամեծ ձեռքբերումը, նվերը հայ ագզին, ժողովրդին այն էր, որ վերականգնեց հույսը, մարդիկ զգացին, որ մեր միջից չի մեռել կամքը, եռանդը, պարզապես նպաստավոր պայմաններ են պետք և մարդիկ, ովքեր կկարողանան զարգացնել շարժումը»,- լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց քաղաքական ուսումնասիրությունների «Վերելք» հիմնադրամի նախագահ Արծրուն Պեպանյանը:
Ըստ նրա, հայ հասարակությունը սովոր է հեղափոխական շարժումների, իսկ սոցիալական շարժումը նորություն է, այդ իսկ պատճառով էլ չկա սոցիալական պայքարի մշակույթ. «Սոցիալական շարժումը կոնկրետ խնդիր է դնում իր առաջ: Այս դեպքում կենաց մահու կռիվ չկա, հաղթող ու պարտվող չկա, իշխանություները ուժեղ են, պետք է փորձել համոզել, որ սա անի: Պետք չէ ասել, որ հաղթել են, այլ ասել, որ իշխանությունը լսեց մեր պահանջը, կատարեց ու որոշակի շնորհակալություն հայտնել: Բայց դա չենք անում, սպասում ենք, որ սոցիալական շարժումը գնա իշխանությանը խեղդի»:
Վերլուծաբանի խոսքով, երբ երկրի նախագահից հանդիպման առաջարկ եղավ, նախաձեռնողները ճիշտ ճանապարհ էին ընտրում, ուզում էին գնալ, որպեսզի տեսնեին՝ խնդիրը կլուծվի, թե ոչ՝ հաջորդ քայլն անելու համար:
«Այն մյուս հատվածը, որ արդեն քաղաքական խնդիրներ ուներ, եթե նույնիսկ չէր էլ հայտարարում այդ մասին, բայց կարգախոսներով հասկացնում էին, թե որն է իրենց պահանջը, թույլ չտվեց այդ ճանապարհով գնալ»,- ասաց Ա. Պեպանյանը:
Ըստ նրա, այժմ ամենակարևորը առաջացած ազգային վերածննդի նախադրյալները շարունակելն է. «Բաղրամյան պողոտայում հայ ազգի ազգային ոգին ի հայտ եկավ: Ինձ համար կարևորն այն է, որ այդ ոգու բարձրացումը հանկարծ չմարի»:
Խոսելով Բաղրամյան պողոտայում հունիսի 23-ին և երեկ ոստիկանության պահվածքի մասին «Վերելք» հիմնադրամի նախագահ Արծրուն Պեպանյանն ասաց. «Բաղրամյան պողոտայում հունիսի 23-ին ցույցը պետք էր ցրել այնպես, ինչպես երեկ՝ առանց բռնության, հայհոյանքի, ուղղակի ջուր բաց թողնեին, ձեռքերից բռնել ու հեռացնել պողոտայից»:
Ըստ նրա, նախ պետք է հասկանալ, թե ինչու էր հունիսի 23-ին ոստիկանության պահվածքն այդքան ագրեսիվ. «Գուցե ոստիկանները վիրավորվել էին ցուցարարների պահվածքից: Նրանք երբեմն բարեկրթության բոլոր սահմաններն անցնում էին: Ցրել հասնում էր իրենց պահվածքի համար: Ոստիկաններն ուզում էին ցույց տալ երիտասարդներին, որ իրենց դեմ ուժ կա, մանկապարտեզ չէ»: