Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արդեն 5-րդ տարին է, ինչ Էջմիածնի սրտում իր գոյությունը հաստատած «Մեր տուն» հասարակական կազմակերպության հյուրընկալ տունը հոգ է տանում մանկատան 18-23 տարեկան նախկին սաների հետագա ճակատագրի մասին: Նոյեմբերի 11-ին «Մեր տունը» կտոնի իր 5-րդ տարեդարձը, թեև մինչ այդ էլ այս պատերում ուրախության առիթները պակաս չեն:

Շաբաթ օրը «Մեր տանը» ուրախություն էր` այստեղ բնակվող Գավառի մանկատան նախկին սան, 21-ամյա Հերիքնազի նշանադրությունն էր: Հերիքին, ինչպես նրան իր ընկերուհիներն են կանչում, կնության էր եկել տանելու Արմենը, նրա հետ էլ, դարերով եկած ավանդույթի համաձայն, մայրը, քույրը ու մոտիկ ազգականները: Նշանդրեքի արարողությունն էլ հավաքվածների ջերմությունից վերածվեց իսկական հարսանիքի` տեր հայրը կար, հարսի քողը կար, էլ ի՞նչ էր պետք: Մանավանդ, որ առաջիկայում Հերիքնազն ու Արմենը մեկնելու են Կրասնոդար, Արմենի եղբոր մոտ, որտեղ էլ արդեն պաշտոնապես կհայտարարվեն ամուսիններ:
Ընդամենը մեկ տարի առաջ, 2010թ-ի սեպտեմբերին էր, որ աղջիկը Գավառի մանկատնից տեղափոխվեց «Մեր տուն» ու այստեղ էլ, փաստորեն, երկար չմնաց: Երկու օր առաջ արդեն Հերիքնազը գլուխը կախ ընդունում էր տեր հոր օրհնանքն ու աղոթքը, այն էլ ի~նչ օրհնություն: Պարզվեց, որ տեր հայրը «Մեր տան» փեսացուն է, քանի որ երեք տարի առաջ, դարձյալ հոկտեմբերի 15-ին այս հյուրընկալ կառույցից իրեն կյանքի ընկեր էր ընտրել Իռային ու նրանց առաջնեկը մեկ տարի անց ծնվել էր դարձյալ հոկտեմբերի 15-ին.

«Մոգական ու ուրախություն բերող թիվ է մեզ համար այս օրը.... Թեև, կարծում եմ, մոգական է հենց «Մեր տունը», դրա համար այստեղ տիրող ջերմությունը նման առիթների պակաս չի թողնում»,-Panorama.am-ին պատմեց հկ հիմնադիր նախագահ Տիգրանուհի Կարապետյանը: Դե իսկ հյուրասենյակում փակցված ցուցափեղկը` «Մեր տան երջանկությունը» ու «Մեր տան թոռնիկները» կարգախոսով, ասվածի պատկերավոր ապացույցն է` իր գոյության 5 տարիների ընթացքում սա արդեն 7-րդ ամուսնական զույգն է, որին հասունության շեմին կանգնած աղջիկներին մայր փոխարինած Տիգրանուհին տալիս է իր համաձայնությունը:

«Մեզ մոտ մի ավանդույթ ունենք` ամեն փեսա իր հետ մեկին պետք է բերի... Ու ասեմ, որ դա գործուն ավանդույթ է»,- տոնական սեղանի շուրջ, երբ պաշտոնական մասն արդեն ետևում էր, կատակով պատմեց Տիգրանուհին:

«Մեր տունը» բարեգործական կազմակերպություն է, որը հովանավորվում է ԱՄՆ-ի կողմից: Ինչպես մեզ հետ զրույցում պատմեց հկ նախագահը` ամսական 4500 ԱՄՆ դոլար է անհրաժեշտ ընթացիկ ծախսերի ու աղջիկների կարիքները հոգալու համար: Սակայն բացի այս, այն առաջին իսկ օրվանից մեծ հետաքրքրություն է առաջացրել սուրբ քաղաքի բնակիչների կողմից, ովքեր առիթ-անառիթ, բայց իրենց հետքը թողնում են այստեղ ապրող 12 աղջիկների առօրյայում: Այդպես, Հերիքնազի ու Արմենի նշանադրությանը հրավիրվածների թվում էին նաև «Մեր տան» ժամանակով ապացուցված իսկական ընկերներ, էջմիածնաբնակ եղբայրներ Վազգենն ու Արսենը` «Ոսկե կացին»-ի խանութպանները, ովքեր ցանկացած ծննդյան կամ նշանդրեքի արարողությանը, ամանորյա տոներին ու անգամ անառիթ Տիգրանուհու կողքին են.

«Ի՞նչ անենք, ի՞նչ է պետք, ինչի՞ կարիք ունեք... ես թե’ Արսենից ու Վազգենից, թե’ նրանց նման շատերից այս հարցն այնքան հաճախ եմ լսում ու այնքան եմ ուրախանում, որովհետև թևութիկունք ունեմ, գիտեմ, որ ցանկացած պահի մեզ հասնող կա: Դա ամենամեծ գնահատականն է, որ կարող է ունենալ «Մեր տունը»»,- կիսվեց նախագահը, ում թեև աղջիկները «դու»-ով էին դիմում, բայց ընդգծված հարգանքով:

Նշանադրության արարողությանը եկել էր «Մեր տան» մյուս մեծ բարեկամ, ՀՀ ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանի դուստրը` Նոնա Սարգսյանը: Պարզվեց, որ պաշտոնյայի դստերը, որ երեք բալիկ է մեծացնում, ամենևին էլ առիթ չի փնտրում այստեղ հյուրընկալվելու, աղջիկների որպիսիությունը պարզելու ու նրանց հետ ընկերական շրջապատում ուղղակի սրճելու համար: Ի դեպ, տնօրենը տեղեկացրեց, որ առաջիկա հարսանեկան արարողությանը անպայման ոստիկանապետին են հրավիրելու` նա ևս ակտիվ մասնակցություն է ունենում աղջիկների կյանքում:

Աղջիկներին բազմիցս այցի է եկել ՀՀ նախագահի առաջին տիկին Ռիտա Սարգսյանը, հոգսերին տեր է կանգնում Էջմիածնի քաղաքապետը, իսկ սկզբում, երբ «Մեր տունը» հայտարարեց իր մասին, Էջմիածնում մի տեսակ էին նայում դրան` դե միայն աղջիկներ, այն էլ 18 տարեկան, այն էլ` մանկատնից: Բայց ժամանակը, ճիշտ դրվածքը, ներքին խիստ կանոնադրությունը (օրինակ` ժամը 18.00-ից հետո բոլորը պարտավոր են լինել «Մեր տանը», այցի գնալը կամ հյուր ընդունելը միայն նախագահի համաձայնությամբ և այլն), ինչպես նաև հենց աղջիկների վարքն ու բարքը ապացուցեցին, որ դա արդեն վաղուց հնացած կարծրատիպեր են.... Ու այդպես էլ ապրում են` հոգսից հոգս, ուրախությունից ուրախություն, «Մեր տնից» կամ սեփական, կամ էլ ամուսնու տուն:

Իսկ մինչ այդ աղջիկները (Արփինեն, որ երկու տարի առաջ «Զատիկ» մանկատնից է այստեղ տեղափոխվել ու այսօր սովորում է Էջմիածնի Գրիգոր Լուսավորիչ համալսարանում, Անին, որ «Մեր տան» հնաբնակներից մեկն է` այստեղ է եկել Գավառի մանկատնից 2007թ-ին, նույն Գավառից տեղափոխված Վարսիկը, փոքր Հասոն, Լուսինեն ու Սյուզաննան, ով այստեղ է եկել Բյուրեղավանի «Երեխաների խնամքի և պաշտպանության գիշերօթիկ հաստատությունից» ու մյուսները) պարում ու ուրախանում են ու մտովի փորձում կռահել, թե հաջորդ ո՞ւմ հերթն է:

Թեև հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Հերիքնազի գցած հարսի քողը ծվարեց բոլոր այս աղջիկների գլխավերևում ու այդպես էլ չընկավ որևէ մեկի ձեռքը` նրանք բոլորն էլ այս ջերմ տնից են կնության գնալու:
Ի դեպ, հավանաբար հաջորդ շաբաթ էլ այստեղ քեֆ-ուրախություն լինի` 2006թ. նոյեմբերին Գավառի մանկատնից այստեղ տեղափոխված Անիին պատրաստվում են նշանել: Ամեն դեպքում ընտրյալը վաղուց է դրան պատրաստ: