Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Արամի 30 հասցեում քանդված շենքի փոխարեն որևէ նոր շենք չի կառուցվելու: Այն լինելու է մայթ, որի տակով անցնելու են կոմունիկացիաներ: Մենք այդ հատվածը լայնացնում ենք այնքան, որ Հյուսիսային պողոտան թեքվելով, շեղվելով հասնի Հանրապետության հրապարակ: Արամի 30-ի հարևանությամբ գտնվող երկու շենքը՝ Աբովյանի փողոցի վրա, նույնպես ապամոնտաժվելու են: Դրանք երբեք չեն կարող մնալ Երևանի կենտրոնում», - «Ինչու՞ ապամոնտաժվեց Արամի 30 հասցեի շենքը. պարզաբանումներ և դիտարկումներ» թեմայով քննարկման ժամանակ ասաց  Արամի 30 հասցեի ետնամասում կառուցապատվող շինության նախագծի հեղինակ Աշոտ Ալեքսանյանը:

Նա նշեց, որ Արամի փողոցը գտնվում է Ազգային պատկերասրահի թիկունքում, բավականին նեղ փողոց է, թանգարանի կողմից ունի անհարմար մայթ, որից չեն կարողանում օգտվել ծերերն ու հաշմանդամություն ունեցող մարդիկ: Բացի այդ, ըստ ճարտարապետի, հրապարակի հատվածում  մեքենաները շատ են, այն թեթևացնելու համար պետք է շրջանցել, խնդրի լուծման միակ լավագույն տարբերակը Արամի փողոցը լայնացնելն է, նաև այնպիսի մայթ ստեղծելը, որից կարողանան բոլորն օգտվել: Ա.Ալեքսանյանն ասաց, որ Արամի այդ հատվածում հինգ դեֆորմացված ծառ կա, որոնք պետք է հանվեն, այդ հատվածը պետք է  խիտ կանաչապատված լինի, պետք է նոր ծառեր տնկվեն:  Տարածքի բարեկարգման աշխատանքները, ըստ նրա, կտևեն առնվազն երկու տարի:

Նա նշեց, որ Արամի 30 հասցեում պատմական հուշարձան չկա: 

«Արամի 30 հասցեում գտնվող տունը հուշարձան չի եղել, չի կարող համարվել հուշարձան: Այն քայլերը, որոնք արվում են Երևանի քաղաքապետարանի  որոշմամբ, քաղաքաշինական լուրջ խնդիրներ են լուծելու: Ես կողմնակից եմ մեր պատմական շենքերը պահպանելուն: Մենք  շատ մեծ վնաս ենք տվել Երևանին, սթափվել ենք բավականին ուշ»,- ասաց Ա.Ալեքսանյանը:

Պատասխանելով հարցին, թե արդյո՞ք նախագծի իրականացմանը խանգարում է Ազգային պատկերասրահի շենքը և արդյո՞ք այն քանդվելու է, նա ասաց, որ որոշողն ինքը չէ, բայց այդ շենքը միանշանակ չպետք է քանդվի:

Քննարկմանը ներկա «ԱՐԽկոոպ» ճարտարապետական ավեստանոցի ճարտարապետ Արսեն Կարապետյանի խոսքով, Հայաստանում այսօր քաղաքաշինությունը չի համապատասխանում արդի հասարակության, պետության պահանջներին, բնորոշ է միապետական, տոտալիտար համակարգին:

«Շատ ենք հետ ընկել: Ժամանակակից զարգացած երկրներում պահպանել-չպահպանելու շուրջ  բանավեճը վերջացել է:  Քաղաքաշինությունը պետք է միջավայրային լինի: Ամբողջ աշխարհում ընդունված է, որ պետք է լինի կարծիքների, գաղափարների բախում,  բանավեճի արդյունքում գտնում են օպտիմալ լուծումներ: Իսկ մեզ մոտ պատվիրվում է, ընդամենը մի տարբերակ է ներկայացվում: Չեմ գնահատում՝ լավն է, թե ոչ այդ տարբերակը: Որտե՞ղ է եղել գաղափարների բանավեճը, հասարակության ընդգրկվածությունն այսպիսի կարևորագույն հարցերում: Բացակայում է մեզ մոտ»,- ասաց Ա.Կարապետյանը: 

Խոսելով Արամի 30 հասցում գտնվող շենքի՝ հուշարձան էր, թե ոչ հարցի մասին, ճարտարապետը նշեց. «Ասում են հուշարձան չէ: Ես ուզում եմ որևէ մեկը ներկայացնի, թե որոնք են այն օբյեկտիվ չափանիշները, որոնցով որոշվում է՝ հուշարձան է, թե ոչ: Եթե մարդիկ այդ կառույցի հետ այդքան հուշեր են կապում, դա նշանակում է, որ հուշարձան է: Իսկ այն մոտեցումը, թե որն է գլխավոր, կարևոր կառույց, հնացած մոտեցում է: Ամեն ինչ էլ գլխավոր է ու կարևոր: Ինչո՞վ է Օպերան ավելի կարևոր, քան Փակ շուկան: Եթե որևէ մեկը օբյեկտիվ, գիտական մակարդակով ինձ բացատրի, շնորհակալ կլինեմ: Բայց մինչև օրս երբևէ  նման բան չի հնչել»:

Երևանի ավագանու ՀՀԿ խմբակցության անդամ Լևոն Իգիթյանն ասաց, որ Փակ շուկայի և Օպերայի տարբերությունը հայտնի է բոլորին՝ այնտեղ երգում են, այնտեղ առևտուր անում:

«Ճարտարապետական իմաստով բացատրեք տարբերությունը»,- դիմելով Լ.Իգիթյանին՝ ասաց Ա.Կարապետյանը:

Լ.Իգիթյանը շարունակեց. «Ես եկել եմ իմ կարծիքն ասել Արամի 30 հասցեում գտնվող շենքի վերաբերյալ, ոչ թե բանավիճել»:

Նա ասաց, որ եթե մի ժողովուրդ  նման շինությունը համարում է արժեք, ցավում է այդ ժողովրդի համար.  «Մենք այդքան հոգեպես ու հոգևոր տեսակետից աղքատ չենք: Այդ սարայի համար աղմուկ չեն հանում: Եթե որևէ մեկն ապացուցիչ, որ մշակութային հուշարձան է իրենից ներկայացնում, կմտածեմ, որ մինչև հիմա չեմ հասկացել, թե որն է հայերի արժեքը»:

Ա. Ալեքսանյանի խոսքով, ոչ մի անհատական շենք մեծ միջավայրում ապրել չի կարող, ապրելու համար հարազատ  միջավայր է պետք:

Երևանի ավագանու «Բարև Երևան» խմբակցության անդամ Անահիտ Բախշյանի խոսքով, միգուցե  նախագծի համաձայն տարածքն ահագին գեղեցկանա, բայց դժվար է համաձայնվել, որ 1900-ական թվակաների սկզբին կառուցված շենքը հուշարձան չի կարող լինել:

«Իհարկե, շինարարական նյութերն այլ են, բայց որտեղ Երևանի հետ կապված հուշ կա, հուշարձան է: Երևի այն թվականներին Երևանի ամենալավ շենքն է եղել: Ես արդեն հստակ հասկացել եմ, որ մեր երկրում փողն ամեն տեղ լույս է տալիս, իշխանության մեջ գտնվողներն էլ ամեն մեկն իր շահից է ամեն ինչ առաջ տանում: Քաղաքացիական հասարակությունն էլ իր ձայնով կամ մեկին է պաշտպանում, կամ մյուսին, հարցը կամ լուծվում է, կամ չի լուծվում»,- նշեց նա:

Բանավեճի վերջում Արսեն Կարապետյանն ասաց. «Այս բանավեճից ես հասկացա, որ շատ բաներում ճիշտ եմ, այն բառապաշարը, փիլիսոփայությունը, մոտեցումները, որոնք հիմա որոշում ընդունողներն ունեն, առնվազն 70 տարի հնացել է: Ժամանակակից ճարտարապետության մեջ շատ գործիքներ կան, որոնցով կարելի է բոլոր խնդիրները լուծել:  Մի օրինակ բերեմ. աշխարհում ընդունված է, որ փողոցը լայնացնելով տրանսպորտային հարցը չի լուծվում: Համոզվեցի նաև, որ չկա գիտական, բանական չափանիշներ, ինչն է համարվում արժեք: Ամեն ինչ անձնական նախասիրության դաշտում է»: