Ձեր վստահելի աղբյուրը

Մայիսյան հաղթանակների եռատոնին ընդառաջ շտապում ենք Շուշի։ Ստացվել է այնպես՝ մեքենայի մեջ  4 զինվորական կա։ Սկզբում զրույց չի ստացվում. տղաների տեղն անհարմար է, մեր մեծ ճամպրուկներից մեկն էլ՝ նրանց ոտքերին։ Մենք նեղվում ենք, նրանք՝ չէ։ Մեղավոր ենք զգում, փորձում մի լավ բան ասել, սկսում խոսել,բնականաբար, բանակից։

Առաջինն ու ամենաոգևորվածը խոսում է  Աղվանը։ Ասում է ծառայում է Հադրութում, լավ ծառայության համար արտահերթ արձակուրդ է ստացած եղել, հիմա վերադառնում է զորամաս։ Պարզվում է՝ մյուս 2  տղաներն էլ են որպես պարգև արժանացած արձակուրդից վերադառնում։ Չորրորդ զինվորականը սպա է, ծառայում է Թալիշում։ Չորսն էլ քառօրյայի մասնակից են։

Հադրութում ծառայող Աղվան Մացոյանը դասակի հրամանատարի տեղեկալ է։ Ասում է՝ ծառայության մեջ շատ բան կախված է սպայական կազմից, սերժանտից։ 2 ամիս է մնացել, որ զորացրվի։

Նրա աշխատանքը հիմա նորակոչիկների հետ է։ Կատակով ասում եմ՝ նեղո՞ւմ եք, այսինքն՝ նորակոչիկներին։ Չորսն էլ ծիծաղում են՝ թե ինչ ժամանակավրեպ բաներ են։ Աղվանն ասում է, որ կազմակերպվածության ու միասին աշխատելու շնորհիվ է, որ ապրիլյանում իրենց զորամասում կորուստներ չեն գրանցվել։

«Ու՜խ, ցավդ տանեմ»,- նրան ընդհատում է սպան,- էս ինչ լավ սերունդ ա, էս ոնց են կռվել, ոնց են սթափ դատում»։

Ու ոգևորության պահին ձեռքից վայր է ընկնում ամբողջ ճանապարհին պինդ պահած կապոցը, որի մեջ տարօրինակ անունով կանաչեղեն էր։

Մի տեսակ արդարանալով նայում է մեզ ու ասում. «Վաղը հատուկ հյուր ունեմ, գնում եմ պատրաստություն տեսնեմ. կինս է գալու երեխաների հետ։ Մինչև անցյալ տարի ապրիլի 3 ինձ հետ էր։ Հիմա էլ է ուզում գալ՝ մնալու համար, չեմ թողնում։ Երկու երեխա ունենք՝ աղջիկ ու տղա։ Ապրիլյան դեպքերի ժամանակ Թալիշում էին. մի կերպ ենք տարհանել...աղջիկս այդ ապրումներից դիմային նյարդի խնդիր ունի։ Հիմա զուտ հյուր են գալիս որպես, մեկ-մեկ էլ ես եմ գնում»։

Ապրիլյանի մյուս մասնակից, մեր ճանապարհի ընկեր  Նվեր Տոնոյանին, ով ծառայում է Ասկերանում, իսկ մարտական հերթապահությունն իրականացնում է Ակնայում, իր իսկ խոսքով մի «պոստ ծառայություն է մնացել»։

«Նայեք, հիմա գնում եմ, բարձրանամ դիրքեր, իջնեմ ու հաջող բանակ. 58 օր է մնացել»։ Հարցնում եմ՝ ամենաերկարը ինչքան ես մնացել դիրքում, ասում է անցյալ տարվա ապրիլին. «Ապրիլի 1-ին բարձրացանք, հուլիսի  10-ին իջանք»։

Այդ օրերի մասին չցանկացավ խոսել, միայն ասաց, որ ուժեղանում էին ժողովրդի քաջալերանքով։

«Գիտեք, օգնություն էր գալիս՝ հագուստ, ուտելիք, մեջը խնամքով թաքցրած նամակ զինվորին»,-հիշում է Նվերը։

Հետո տղաները սկսում են հաշվել, թե քանի այդպիսի նամակ ունեն։ Հաղթում է կապուտաչյա, 19-ամյա Գագիկ Պետրոսյանը, ով այդ նամակները կարդալու դեռ շատ ժամանակ ունի.  10 ամիս կա մինչ ծառայության ավարտը։ Գագիկը Ստեփանակերտի զորամաս էր շտապում, այնտեղ մեխանիկ-վարորդ է։ Գագիկին զարմացած հարցնում եմ՝ փաստորեն տարբեր զորամասերում եք ծառայում տղաների հետ։ Ասում է՝ ինչպես ձեզ, այնպես էլ նրանց, առաջին անգամ եմ տեսնում։ Երկրորդում եմ՝ կարծում էի ընկերներ եք։ Ասում է՝ իհարկե, ընկերներ ենք, նոր ընկերացանք, բոլոր-բոլոր հայ զինվորները իրար ընկեր ու բարեկամ են։