Հայաստանի «և, և» քաղաքականությունը և զարմացնում, և ցավացնում է Ադրբեջանին
Վերջին ամիսներին Հայաստանի ներսում քաղաքական գործընթացների խաղաղ հանգուցալուծումը և առանց աշխարհաքաղաքան ցնցումների՝ երկրի զարգացման ուղու ապահովումը զարմացրեց շատերին, այդ թվում՝ Ադրբեջանին, որտեղ ոչ միայն զարմանում, այլ դատելով նաև մամուլում շարունակվող հրապարակումներից, ցավում են նման ելքի համար։
Ըստ էության, այս փուլում Հայաստանին հաջողվում է վարել ոչ միայն «և, և» արտաքին քաղաքականություն, այսինքն՝ լավ հարաբերություններ ու դրական օրակարգ ունենալ և Ռուսաստանի, և Արևմուտքի հետ։ Ավելին, տպավորությունն այն է, որ Հայաստանը կարողացել է նաև «և, և » սկզբունքը կիրառել ներքին քաղաքական առումով, այն է՝ համադրել երկրի զարգացումն ու ժողովրդավարական արդիականացումը և անվտանգության ապահովումը։ Երկար ժամանակ հանրային դիսկուրսում շրջանառվում էր այն տեսակետը, որ միաժամանակ հնարավոր չէ ապահովել ժողովրդավարական զարգացում և երկրի պատշաճ անվտանգություն։ Բացի ներքաղաքական խնդիրներից, այս դիլեման կապվում էր նաև աշխարհաքաղաքական կողմնորշման հետ։ Արևմուտքը՝ Եվրոպան ու ԱՄՆ, կարող են ապահավել ժողովրդավարական արդիականացման համար անհրաժեշտ գործիքակազմ, բայց ոչ զենք ու զինամթերք, իսկ Ռուսաստանը՝ անվտանգություն, բայց ավտորիտար փաթեթավորմամբ։
Այդուհանդերձ, Հայաստանի այսօրվա իրողությունները ցույց են տալիս, որ հնարավոր է միաժամանակ լինել և՛ ժողովրդավարական արժեքների կրող, և Ռուսաստանի դաշնակից, ԵՄ և այլ գործընկերների աջակցությամբ իրագործել լայն ժողովրդավարական բարեփոխումներ և ռազմական սերտ համագործակցություն ունենալ ռուսական կողմի հետ։
Այս փաստն է, որ հանգիստ չի տալիս ադրբեջանական իշխանություններին ու իշխանամերձ փորձագետներին, որոնք շրջանառության մեջ են դրել և ակտիվորեն քարոզում են երկու հիմնական թեզ՝ Հայաստանի ներկայիս իշխանությունները հակառուսական ուղղվածություն ունեն և որ հայ-ռուսական դաշնակցային հարաբերությունները ուր որ է կխզվեն։ Հընթացս զարգացվում է նաև այն միտքը, որ Ադրբեջանը մնում տարածաշրջանում Ռուսաստանի ամենակարևոր գործընկերը։ Այս թեզերը արտահանվում են նաև Ռուսաստան, որտեղ ևս կան որոշ շրջանակներ, ովքեր փորձում են իրողությունները ներկայացնել այլ լույսի ներքո։ Ամեն կերպ փորձ է արվում գաղափարապես խարխլել հայ-ռուսական համագործակցության հիմքերը, որը կարող է լուրջ քաղաքական հետևանքներ ունենալ, եթե պատշաճ կերպով արձագանք չստանա։
Խնդիրն այն է, որ Հայաստանում ստեղծված իրավիճակը փաստացի հերքում է ալիևյան քարոզչամեքենայի նախկին պատումները, որոնք արդարացնում էին Հայաստանի ու Արցախի նկատմամբ տածած ատելությունն ու թշնամանքը, ինչպես նաև կայունության ապահովման տեսակետից հիմնավորում էին ալիևյան կլանի հավերժական իշխանությունը։ Ավելին, այս դրությունը որոշակի հակադրության մեջ է նաև ռուսական պահապանողական դասի գաղափարախոսության հետ, թե ինչպես կարող է արևմուտքից «ներկրված» ժողովրդավարությունը համադրվի եվրասիականության հետ։
Ստեղծված դիսոնանսի պայմաններում ադրբեջանական պրոպագանդան ջանք չի խնայում ներքին լսարանին համոզելու, որ Հայաստանում վիճակը վատ է, ժողովրդավարական զարգացումներն հեռանկար չունեն, որ Ղարաբաղը հետ բերելու համար պետք է Ալիևի հմուտ առաջնորդությունը, և այլն։
Միաժամանակ ադրբեջանական իշխանությունները կիրառում են նաև հին ու բարի հնարքը՝ սրում են իրավիճակը սահմանում՝ ուշադրություն շեղելու և ինքնաարդարացվելու համար։
Այս ամենից ևս մեկ անգամ պարզ է դառնում, որ Ադրբեջանի իշխանությունների համար վտանգ է ոչ միայն ժողովրդավարական Հայաստանը, այլ հենց ժողովրդավարությունը։ Այս պայմաններում մնում զարգացնել ժողովրդավարությունը և Հայաստանում, և դրանից դուրս՝ ցույց տալով «և,և» սկզբունքի ևս մեկ դրևսորման պրագմատիզմը։
Լրահոս
Տեսանյութեր
Ամեն սարի գլխին, փեշին, անտառներում հայկական հետքեր են. Քաշաթաղի հուշարձանները՝ մեկ գրքում