Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Հայաստանի Հանրապետությունում առկա են լուրջ ժողովրդագրական մարտահրավերներ։ Կարիք կա այդ ուղղությամբ իրականացնել ավելի կոնկրետ քայլեր», - այսօր կայացած քննարկման ժամանակ ասաց ՄԱԿ-ի բնակչությա հիմնադրամի ներկայացուցիչ, փորձագետ Աննա Հովհաննիսյանը։

«Իրավիճակ է փոխվել, մարդկանց մոտ նոր հույսեր են արթնացել։ 2009 թվականին անցկացված հետազոտության տվյալներով՝ հարցվածների 44 տոկոսն ասում էր, որ իր ապագան Հայաստանում չի տեսնում, այս երկրում երեխաներ ունենալ չի ցանկանում։ 2017 թվականին նորից հետազոտություն իրականացրեցինք և ուրախությամբ պարզեցինք, որ բնակչության մեծ մասն ուզում է 3 երեխա ունենալ։

Ինչպես հայտնի է, Հայաստանը ծերացող երկիր է։ ՄԱԿ-ի միջազգային սանդղակով, եթե 63+ տարիքի բնակչության քանակն անցնում է 7 տոկոսի շեմը, բնակչությունը համարվում է  ծերացող։ Հայստանում ներկայումս այդ ցուցանիշը 12 տոկոս է։ Կանխատեսումների համաձայն՝ 2050 թվականին ծերացման ցուցանիշը կհասնի 25 տոկոսի։ Այս ժամանակ ՀՀ քաղաքացիներից 4-ից մեկը կլինի 63+ տարիքի»,- ասաց բանախոսը։

Քննարկմանը ներկա Միգրացիոն ծառայության պետ Արմեն Ղազարյանն էլ նկատեց՝ ակնկալել, որ քաղաքակ իրավիճակի փոփոխությամբ ժողովրդագրական  խնդիրները միանգամից լուծվելու են, սխալ կլինի։

«Մուտքերի և ելքերի սալդոն տարիներ շարունակ  Հայաստանի համար բացասական արդյունքներ է գրանցել։ 2018 թվականի առաջին եռամսկայի տվյալներով սալդոն կազմում է  -577։ Տնտեսական ցուցանիշներն ուղղակիորեն ազդում են միգրացիոն վարքի վրա»,- ասաց նա։

ժողովրդագիր Ռուբեն Եգանյանն իր հերթին հավելեց, որ ժողովրդագրական խնդիրները համակարգային  լուծումներ և փոփոխություններ են պահանջում։

«Այսօր կա պոտենցիալ՝ ձգտելու նման փոփոխությունների։ Ինչ վերաբերում է ծնելիության մակարդակին, ապա այն Հայաստանում իդեալական էր 80-ականներին։ 1986 թվականին ունեցել ենք ծնվաների ամենամեծ թիվը՝ 81 հազար 100 երեխա։ Ծնելիության նվազագույն մակարդակ ունեցել ենք 2002 թվականին՝ 32 հազար։ Թիվը նվազում է այն պատճառով, որ վերարտադրողական տարիք է մտնում 2000-ական թվականների սերունդը։ Իրենք քիչ են, բնականաբար պետք է քիչ երեխաներ ունեն»,- ասաց նա։