Ձեր վստահելի աղբյուրը

Յուրաքանչյուր զավակ   ուզում է, որ իր  հայրը լինի ամենախելացին, արժանապատիվը, ամենաբարձրակարգ մասնագետը: Նույնն  էլ պետության մեջ է. ամեն  քաղաքացի ուզում է, որ իր  երկրի ղեկավարն ունենա նշված հատկությունները, որոնց  առկայության դեպքում  են միայն նրանով հպարտանում ու հարգում: Նման որակներով օժտված առաջնորդի   գերագույն նվաճումը  երկրի անվտանգության և  առաջընթացի ապահովման ճանապարհին  վաստակած ակնածանքն է: Նրան սիրել-չսիրելու խնդիր չկա: Կուռքերին  են սիրում  (իհարկե ժամանակավորապես) քանզի նրանք ասում և անում են  այն, ինչ հաճո է մարդկանց աչքին ու ականջին: Իսկ  իրական առաջնորդները միշտ հայտնվում են դժվարին իրադրություններում, և  ստանձնելով երկիրն անդունդից հանելու  բարդ ու անշնորհակալ գործը՝ առանձնապես չեն ընկնում ժողովրդի սիրուն արժանանալու  ժամանակատար վազվզոցի հետևից:

Հիմա  ի՞նչ ունենք մենք  այսօր ներկա ու նախկին ղեկավարների մասով․

1.  Կալանավորված է մեկը, ով Ղարաբաղում և  Հայաստանում  20 տարի ապացուցել է իր բանիմացությունն ու  հայրենասիրությունը  պետական ամենաբարձր պաշտոններում:
2. Ազգի ճակատագիրը  վճռում է մեկը, ում համար հայ ազգն իր պատմությամբ առանձնապես մի մեծ արժեք չէ, ինչը բացեիբաց  արտացոլված է նրա  լրագրողական շրջանի հրապարակումներում:
Թերևս շատ ցավալի  չէր լինի  այս դասավորությունը, եթե Հայաստանն առոք-փառոք ծաղկեր, և անվտանգության առումով ոչ մի վախ չզգայինք: Ավա՜ղ:Ակնհայտ է, որ   վարչապետի անհեռատես քաղաքականության հետևանքով  ենք հայտնվել ներքին և արտաքին պայթյունավտանգ իրավիճակում: Ներքին հարցերում համբերության  լիմիտն արդեն սպառվելուն մոտ է՝ ամեն օր  հրապարակ նետվող   աբսուրդ  որոշումների  պայմաններում: Վերջին օրինակներից է լոմբարդների  և արտարժույթի փոխանակման կետերի տուրքերը միանգամից 60 անգամ բարձրացնելու մասին որոշումը  (100 000 դրամը դառնում է 6 միլիոն, 50 000-ը՝ 3 միլիոն !!!!!!): Ո՞նց չմտածես, որ գիտակացաբար  դատարկում են  մարդկանց  գրպանները կամ ստիպում են նրանց արտագաղթել:

Բայց այս ամենը երկրորդ պլան է մղվում  ապաշնորհ արտաքին քաղաքականության հետևանքով երկրին սպառնացող վտանգների ֆոնին,   հատկապես Ղարաբաղյան բանակցությունների միջազգային վերաբերմունքի մասով: Շարքային քաղաքացին կարող է առանձնապես չտիրապետել բանակցությունների նրբություններին, բայց քաղաքական-պետական գործիչ համարվող ցանկացած մեկը, առավել ևս պետության ղեկավարը իրավունք չունի չգիտակցելու, թե ինչերի էին  հանգեցնելու   10 ամսվա  սխալ քայլերն ու  չհիմնավորված հայտարարությունները: Չէ՞ որ զգուշացնում էին վաղուց:

Բոլորից շատ  ու բազմակողմանի վերլուծություններով   2018-ի օգոստոսից սկսած ահազանգ էր հնչեցնում ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը  (գուցե հենց դրա համար էլ կալանավորվա՞ծ է): Մեկուսացված  լինելով  հանդերձ  նա խորապես  տիրապետում է իրավիճակին, քանի որ բանակցային գործընթացի ակունքներում կանգնած և երկու տասնյակ տարի դրանցում կոփված մարդը անսխալ զգում է անգամ  թեթևակի  տատանումներն ու տրամադրությունների փոփոխությունները: Մարտի 4-ին «168 Ժամ» -ը   հրապարակեց  հարցազրույցը Ռոբերտ Քոչարյանի հետ: Այսինքն՝  մինչև  ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների  տարածած հայտարարությունը՝  նա արդեն հայտնել էր իր  մտահոգությունները Ալիև-Փաշինյան կիսահանդիպում-կիսաբանակցությունների հետևանքների կապակցությամբ.  «Ակնհայտ է, որ Ալիևը  հեշտությամբ առավելության հասավ Փաշինյանի նկատմամբ։ Դուշանբեի վերելակային բանակցությունները, փաստորեն, թաղեցին մեզ ձեռնտու Վիեննայի և Սանկտ Պետերբուրգի՝ շփման գծում վստահության միջոցների ամրապնդմանը միտված համաձայնությունները։ Իսկ դրանք հենց այն գինն էին, որ Ադրբեջանը վճարում էր Ապրիլյան պատերազմի սանձազերծման համար: Պատերազմ, որում մենք ավելի քան հարյուր մարդ կորցրեցինք։ Կարևոր չէ, թե ինչը դարձավ վարչապետի այդպիսի գործողությունների պատճառ՝ գիտացված ընտրությո՞ւնը, թե՞ իր անիրազեկվածությունը։ Երկու դեպքում էլ դա մեծ սխալ է։ Հայկական կողմը զիջումներ անելու պատրաստակամության առումով չափից ավելի բարձր սպասումներ առաջացրեց՝ ինչպես Ադրբեջանում, այնպես էլ՝ համանախագահների մոտ։ Ու հենց այդ պատճառով էլ, կարծում եմ, որ Մինսկի խմբի հաջորդ առաջարկներն առանձնապես դուրեկան չեն լինելու»։  Այդպես էլ եղավ,և վերջին օրերին  քաղաքական գործիչները  և վերլուծաբանները իրենց   անհանգստությունն են հայտնում  ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի կոշտ հայտարարության շուրջ:

Պետությունը վտանգի առաջ կանգնեցրած ղեկավարը պարտավոր է ուղղել իր սխալները՝ վեր կանգնելով անձնական խնդիրներից, և  թոթափելով  երևակայական ամենակարողության մարմաջը՝  խորհրդակցել քաջատեղյակ մարդկանց հետ:  Շատերը, եթե ոչ բոլորը կմիավորվեն երկրի անվտանգությանն ուղղված խելամիտ որոշումների շուրջ: Բայց հենց այստեղ է իրականության զավեշտը. պատրաստակամություն հայտնելով  խաղաղասիրություն  քարոզել  իսկական թշնամուն և նրա ժողովրդին՝ վարչապետը ներքին թշնամի է սարքել  ժամանակին  արտաքին նույն թշնամուն հաղթած անձանց և ուժերին (բառերի կրկնությունը վիճակի անհեթեթության արտահայտություն է):   Հայկական  լավ ավանդույթ կա՝  միավորվել օրհասական պահերին: Իսկ նման իրավիճակներում առաջնորդի լեգիտիմությունը  տոկոսներով չի չափվում... իրական ուժն է դառնում առաջնորդ:

Մի անգամ արդեն տեսել ենք, թե ինչպես է հրաժարական տալիս Ղարաբաղյան հարցում  դրսինների սրտով առաջնորդվող ղեկավարը:

Լիա Իվանյան