Ձեր վստահելի աղբյուրը

Գարուն է: Արթնանում է բնությունը, վարարում են գետերը: Մարդիկ ևս արթնանում են, բայց ոչ թե արևի ջերմությունից, այլ... քաղցած մնալու վախից: Եվ ո՞վ է նրանց եկամտի աղբյուրները կտրելով՝ կանգնեցնում անորոշ ապագայի  առջև: Ոչ ավել, ոչ պակաս՝ իրենց իսկ ձեռքերով իշխանական աթոռներինքիպլիկ տեղավորված փողոցի նախկին գիտակները:

Ա՛յ, հենց սրա մասին էին անցյալ տարվանից գրում-խոսում-կոկորդ պատռում «սևերն ու  հակահեղափոխականները», երբ անընդհատ զգուշացնում  էին, որ ամպագոռգոռ կոչերը   հաց ու փող չեն դառնում:   Այս հատվածի համար բացարձակապես անսպասելի չեն տարբեր առիթներով այսօր  պայթող  դժգոհությունները՝ համայնքային, մարզային, մայրաքաղաքային, հանրապետական մասշտաբներով: Էջերով չթվարկելու համար հիշենք միայն վերջինները՝գրավատներիու  փոխանակման կետերի տուրքերի բարձրացումը և սրճարանների ապամոնտաժումը: Դատարկվող բյուջեն լցնելու հրամայականը թերևս կարող է կառավարությանը ստիպել ողջամիտ սահմաններում որոշ տուրքեր բարձրացնել: Բայց նախատեսել բարձրացում միանգամից  60 անգա՞մ, այսինքն՝  6000 %-ով, և գործազրկության կամ արտագաղթի դատապարտե՞լ 1 300 աշխատակցի: Ինչո՞վ են մտածում... Մի անեկդոտ կար 90-ականների սկզբին. «Մեկը կարտոֆիլ է վաճառում, 1 կգ-ն՝  միլիոն ռուբլի: Հարցնում են՝ թանկ չի՞: Ասում է՝ կես կիլո էլ առնեն՝ ծով ա»: Հիմա, բողոքի ուժգնությունը ստուգելուց հետո, վերևներումերևի կիսով չափ կնվազեցնեն տուրքը, և կստացվի, որ ընդառաջ են գնացել ժողովրդի պահանջին, բայց իրականում տուրքը կբարձրացվի  դարձյալ անթույլատրելի 20-30 անգամ... և ի՜նչ ուրախություն՝ գայլերը կուշտեն, գառները ողջ են:

Ընդհանրապես, այս կառավարությունը  խաբեբա գրբացի նման է աշխատում՝ նետում է խայծը և կախված դիմացինի արձագանքից՝ փակում կամ զարգացնում է թեման: Հիշո՞ւմ եք, որ նոյեմբերին  ԼԳՏԲ հայտարարված ֆորումը Երևանում չանցկացվեց (առնվազն հրապարակայնորեն ու մեծ շուքով) հանրության իրական ընդդիմության պատճառով: Նույն կերպ կառավարությունն այսօր իրեն  սպառնացող իրական վախը զգալով էանորոշ ժամանակով ձգում  պետական աշխատողների կրճատումը: Ո՞վ գիտե, գուցե  մեծ դիմակայության դեպքում դրանից էլ հետ կանգնեն: Եթե չկա խորությամբ մտածված և մշակված կառավարության գործունեության ծրագիր, ապա  պատեհապաշտական որոշումները դառնում են անխուսափելի:  

Ինչ վերաբերում է օպերայի մերձակայքում սրճարանների ապամոնտաժմանը, ապա անմիջապես մի իրողություն է աչքի առաջ գալիս՝ այս քաղաքապետարանը միայն քանդելու հետ կապված հարցերով է հայտնվում  ուշադրության կենտրոնում (և իհարկե տոնածառով): Դեռ չի նստել նախկին Լուսավորության նախարարության շենքի քանդելուց բարձրացած փոշին, հիմա էլ սրճարաններն են քանդում: Հարցն այս դեպքում  սրճարան քանդելու-ծառը տնկելու մեջ չէ, այլ այն եղանակը, որով դա իրականցվում է: Բազմաթիվ քաղաքակիրթ տարբերակներով կարելի էր հարցը լուծել, ոչ թե տրակտորով  ու կարմիր բերետավորներով: Ի դեպ, 2018-ի ապրիլ-մայիսին ոստիկանութունը նման ջանադրությամբ չէր աշխատում: Ըստ  էության, սա առաջին իրական բախումն էր ոստիկանների և ցուցարարների միջև:  Միամիտ պետք լինել մտածելու համար, որ ոստիկաններն առանց վերին հրամանի էին ուժ գործադրում:

Ի վերջո, կա  սեփականության իրավունք, մարդիկ աշխատում են, ընտանիք են պահում, որքանո՞վ է բարոյական նրանց իրենց գույքով փողոց նետել առանց նախնական հստակ պայմանավորվածությունների: Նրանց գործազրկության նպաստ հատկացնելո՞ւ են, փոխհատուցում տրվելո՞ւ է, մարելո՞ւ են նրանց վարկերը, հոգալո՞ւ են նրանց ընտանիքի սնունդն ու կոմունալ վճարները... Իհարկե ոչ: Այդպես էլ քաղաքապետ չդարձած դերասաննիր  ֆեյսբուքյան ռոմանտիկ գրությամբ հավաստիացնում է, որ   ի կատար են  ածում երևանցիների երկար  տարիների երազանքը... Իրոք, մեր երազանքներից մեկն էլ կանաչ Երևանն է, բայց բարձրակարգ տրանսպորտ,  անխափան վերելակներ ու  աղբահանություն, անփոս փողոցներ, անվտանգ երթևեկություն և բազմաթիվ նման օրախնդիր հարցեր լուծելուց  հետո միայն: Ծառեր տնկելու համար  ամայի  չոլեր Երևանի տարածքում շատ կան, թող դրանից սկսեին:

Փաստորեն, «հպարտ քաղաքացու» առաքելությունն ավարտվել է  իր քվեն ՔՊ-ին տալու պահից, և  հիմա նրանց ցանկացած անհամաձայնություն որակվում է որպես ուղղորդում...պարզ է, թե  ում նկատի ունեն որպես ուղղորդող: Ինչքան կարելի է սեփական անկարողության մեղքը ուրիշների վրա գցել: Կառավարության դիմաց ամեն օր բողոքի ցույցեր են, հիասթափված մարդիկ դժգոհումեն, քանզի համոզված էին, որ բոլոր լծակներին տիրապետելուց հետո  իշխանություն դարձածները լուծում կտանիրենց խնդիրներին: Բայց  կատարվում է հակառակը՝ գնալով նոր խնդիրներ են ստեղծում մարդկանց համար, միևնույն ժամանակ   աբսուրդի  հասնող բթամտությամբ շարունակելով մեղադրել նախկիններին: Միայն մարտի  14-ի կառավարության դիմաց  բողոքում էին Լենուղի գյուղի վթարային շենքի բնակիչները, գրավատների և փոխանակման կետերի աշխատողները, Երևանի Նորայր Աճեմյանի անվ. քոլեջի սովորողներն ու մանկավարժները, իսկ Մաշտոց Թումանյան փողոցների խաչմերուկում և Ազատության հրապարակում գերլարված իրավիճակ էր ողջ օրը:

Մի օր էլ  բողոքող տարբեր առուներն իրար միավորվելով հզոր  գետ կդառնան: Եվ այդ ժամանակ ավանսով ստացած  վստահության քվեն չիրականացրած իշխանությունները ստիպված են լինելու առերեսվել  իրականության հետ:

 Լիա Իվանյան