Բռնապետական նկրտումներ
Վերջին օրերի հայաստանյան իրադարձությունները, ցավոք, իրականություն են դարձնում անցյալ ապրիլից հնչող ամենահոռի կանխատեսումները։ Բռնապետությունն այլևս ոչ թե մտավախությունների դաշտից է, այլ իրականություն դառնալու ճամփին է․․․ վկա՝ դատարանների մուտքերն ու ելքերը փակելու վարչապետի մայիսի 19-ի կոչը։
Կիրակի երեկոյան հնչած կոչին և երկուշաբթի առավոտյան դրա իրականացմանը տրվել են հարյուրավոր մասնագիտական գնահատականներ, որոնք հիմնականում փաստում են, որ կատարվածը Սահմանադրությամբ ամրագրված իշխանության թևերի տարանջատման սկզբունքի կոպտագույն խախտում է։
Հոդված 4. Իշխանությունների բաժանման և հավասարակշռման սկզբունքը
Պետական իշխանությունն իրականացվում է Սահմանադրությանը և օրենքներին համապատասխան՝ օրենսդիր, գործադիր և դատական իշխանությունների բաժանման ու հավասարակշռման հիման վրա:
Բայց հո առաջին անգամ չե՞ն երիտկառավարիչներն իշխանության թևերն իրար խառնում։ Անցյալ տարվա հոկտեմբերի 2-ին վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնողը որևէ կերպ չպատժվեց օրենսդրի վրա փողոցային ճնշում գործադրելու համար, և օրենսդրին ամբողջությամբ իրեն ենթարկեցրեց։ Ապրիլ ամսին Ռադիոտան ջարդած դուռն էլ չմոռանանք։ Նույն տրամաբանությամբ էլ հիմա դատական իշխանությանն է ուզում տիրել՝ դիրքավորելով ինքն իրեն որպես օրենքի և օրինականության թիվ 1 ջատագով։
Հիմա փորձենք հասկանալ՝ հայոց պատմությունը նիկոլյան և մինչնիկոլյան ժամակաշրջանների բաժանած Նիկոլն ունի արդյո՞ք գաղափարական, կրթական, բարոյական, հայրենասիրական և պարզապես մարդկային այն որակներն ու մակարդակը, որոնք թույլ կտային նրան արդարության առաջամարտիկ համարել։ Ո՛չ։ 2018-ի իշխանափոխությունից հետո Հայաստանում տնտեսության թռիչքային աճ չեղավ, կոռուպցիան վերանալու փոխարեն նոր երանգներով հարստացավ, աշխարհասփյուռ հայությունը չվերադարձավ հայրենիք, մարդիկ ավելի չարացան․․․ Էլ չենք հասնում նրա ընդդիմադիր կամ լրագրողական անցյալ, որի «պսակը» 2008-ի մարտի 1-ին զանգվածներին բախման դրդելն էր (համացանցում տեսանյութեր շատ կան նրանց համար, ովքեր կորցրել են հիշողությունը)։
Արդեն կասկածից դուրս է, որ Փաշինյանը մեծ հավակնություններով և խորը բարդույթներով մարդ է, ով իր նեղանձնական ոխերին ու քմհաճույքների հագուրդ տալու համար պատրաստ է վնասել հայրենիքը։ Առավել ևս, որ նրան ջանադրաբար «օգնում են» լևոնական կադրերը, ովքեր կամացուկ իրենցով (կամ իրենց ժառանգներով) են արել հանգուցային պաշտոններն ու հանձնաժողովներ։ Կարևոր շատ դիրքեր են գրավել նաև սորոսականները, հեղափոխությունից իրենց մասնաբաժինն են ուզում քայլածներն ու փողոցներում պառկածները, տրանսգենդերներն ու մնացած սեռաշեղվածները․․․ Մի տեսակ օձագունդ է հիշեցնում, և ժամանակի հարց է, թե նրանցից ով ում երբ ու ոնց կխայթի կամ խեղդամահ կանի։
Այս մեկ տարին ցույց է տվել նաև, որ վարչապետը դժվարանում է պահպանել ներքին հավասարակշռությունը, և իր համար անախորժ իրավիճակներում իշխանական լծակներն օգտագործելով՝ ցանկանում է վախեցնել բոլորին։ Բայց իրականում, բռնապետական այս նկրտումներով հանդերձ, նա ավելի շատ կարեկցանք-տարակուսանք է առաջացնում, քան վախ։ Նա ավելի շուտ հիշեցնում է 1940 թ․ նկարահանված Չառլի Չապլինի հայտնի «Մեծ դիկտատոր» ֆիլմի գրոտեսկային դիկտատորին, քան իրական Հիտլերին։
Անձնական ոչինչ չկա․․․ բայց կիսապատերազմական վիճակում գտնվող երկրի ղեկավարը, ով ռազմական սրացման դեպքում դառնում է Գերագույն հրամանատար, առնվազն պետք է ինքն իրեն տիրապետել ու ղեկավարել կարողանա։
Լիա Իվանյան