Ձեր վստահելի աղբյուրը

News.am-ը գրում է.

«Արդեն իններորդ օրն է՝ Արցախում պատերազմ է։ Ընթանում են ծանր և համառ մարտեր։ ՊԲ ստորաբաժանումները, հերոսաբար մարտնչելով, պաշտպանում են հայրենի հողը, իսկ հայ ժողովուրդը, մեկ բռունցք դարձած, օգնություն է ցուցաբերում Արցախի բնակչությանը և  կյանքի գնով հայրենի երկիրը պաշտպանող զինվորին։ Պատերազմի այս օրերին թիկունքում տեղի ունեցող իրադարձությունների, տրամադրությունների վերաբերյալ զրուցել ենք ռուսաստանաբնակ գործարար Սերգեյ Համբարձումյանի հետ»։

Հարց. Պարոն Համբարձումյան, պատերազմական այս օրերին, երբ հայ ժողովուրդը համախմբվել է թշնամու դեմ, ի՞նչ ուղերձ ունեք:

Ս. Համբարձումյան. Կարող եմ ասել, որ հիանալի երիտասարդություն է դաստիարակվում, հերոսաբար կռվում են։ Հույս ունեմ, որ շատ շուտով այս ամենը կավարտվի։ Մենք պետք է հաղթենք, պարտավոր ենք հաղթել, ուրիշ տարբերակ չունենք։ Հպարտանում եմ իմ ամբողջ ազգով։

Հարց. Գործարարները տարբեր միջոցներով ու տարբեր տեսակի օգնություններ են տրամադրում, փորձում ինչ-որ կերպ աջակցել պատերազմական այս փուլում պետությանն ու բանակին։ Դուք ի՞նչ մասնակցություն ունեք։

Ս. Համբարձումյան. Չեմ կարծում, որ պետք է գումար փոխանցել և ասել՝ ես այս բանն եմ արել։ Ես ինչ որ պետք է՝ անում եմ, այս րոպեին էլ մեքենաներ կան ճանապարհին, որ ուղարկվում են։ Իմ ամբողջ թիմը Հայաստանում, Մոսկվայում և այլուր, այդ հարցերի շուրջ աշխատում է։ Չեմ համարում, որ դա պետք է անել ինչ-որ բան հետո գովազդելու համար։ Արածներս երբեք գովազդ չեմ արել, հիմա էլ չեմ ուզում անել։

Մենք պարտավոր ենք հաղթել, իսկ հաղթելու համար բոլորս պետք է համախմբվենք։
Բոլորս պարտավոր ենք օգնել։ Այն մարդը, ով իր վերջին 10 լուման, 5 000 դրամը տալիս է, նա ավելի շատ է անում, քան եթե ես այսօր ասեմ՝ ինչ եմ արել, ինչ եմ անում և ինչ եմ անելու։ 1988 թվականի երկրաշարժի ժամանակ Մեծ Բրիտանիայում մի երեխայի մեկ թե երկու ֆունտ էին տվել օրվա հացի համար, նա այդ գումարն ուղարկեց Սպիտակի երեխաներին։ Մինչև հիմա հիշում եմ այդ երեխային, ով իր օրվա հացի փողն ուղարկեց իր պես քաղցած երեխային։ Դա ավելի շատ էր, քան միլիոններ տվողներինը։ Ինքս ինձ համար, իմ խղճի համար, մեր հաղթանակի համար ինչ որ պետք է՝ անելու եմ։ Իմ հերթը հաղթանակից հետո ավելի լուրջ է գալու, չէ՞ որ ես շինարար եմ։

Հարց. Արդյոք ռազմական ճանապարհով հնարավո՞ր է արցախյան խնդրի լուծում։

Ս. Համբարձումյան. Այս պատերազմում մենք արդար ենք, ճիշտը մերն է, դրա համար մենք արդեն հաղթել ենք։ Ցանկացած պատերազմ վերջանում է բանակցային սեղանի շուրջ։ Այս պատերազմում մարտնչելով մենք ևս մեկ անգամ ասում ենք, որ պետք չէ ուժով փորձել ինչ-որ բան անել, եկեք նստենք սեղանի շուրջ։ Մեզ ոչինչ պետք չէ իրենցից։ Մեզ պետք է մեր հողը, որտեղ մեր երեխաներն ապրում են։ Մենք ուզում ենք, որ իրենք ընդունեն հետևյալը՝ աշխարհում 1945 թվականին եղել է մոտավորապես 48 պետություն, հիմա՝ 201։ Դա նշանակում է՝ տարեկան 1-2 անկախ պետություն։ Այսպես թե այնպես, անկախ պետությունների թիվն ավելանում է։ Քաղաքակիրթ պետք է մոտանալ այդ հարցին, դա՛ է պետք բացատրել։

Իհարկե՝ չէր կարելի ասել, որ «Արցախը մերն է և վերջ»։ Այդ ժամանակ հակառակորդն ասում է՝ բա ինչի՞ մասին ենք մենք խոսում, 30 տարի բանակցում։

Ճիշտը կենտրոնում է, մենք մեր ճիշտն ունենք, իրենք՝ իրենցը։ Մենք պետք է հավասարը հավասարի հետ խոսենք։ Պետք չէ մեզ պարտադրել ինչ-որ բան, դա հնարավոր չէ։ Հույս ունեմ, որ այս ամենը շատ շուտ կավարտվի, համենայն դեպս՝ կկանգնեցվի, եթե ոչ, իրենց համար ավելի վատ։

Ավելին՝ սկզբնաղբյուր կայքում։