Ձեր վստահելի աղբյուրը

BBC-ի ռուսական ծառայությունը հրապարակել է հոդված՝ ներկայացնելով այս օրերին Լաչինում՝ Բերձորում ապրողների կյանքն ու առօրյան։

«Այս շաբաթ ադրբեջանական կողմը հայտարարեց Ղարաբաղի հարավում իր զորքերի առաջխաղացման մասին։ Սոցիալական ցանցերում տարածվեց տեղեկատվություն Մուրադխանլի (Հակարի-խմբ.) գյուղը գրավելու մասին, այն 27 կմ է հեռու Լաչինից»,-գրում է հոդվածի հեղինակն ու ավելացնում, որ Բերձորի միջանցքը ռազմավարական կարևոր նշանակություն ունի կողմերից յուրաքանչյուրի համար։ Հենց այդ միջանցքով է անցնում Ստեփանակերտը Հայաստանին կապող ճանապարհը։

Հոդվածի հեղինակը պատմում է՝ քաղաքի բնակիչները խնդրում են իրենց համայնքի անունը չհրապարկել, համոզված են դրանից հետո հենց իրենք են հայտնվելու ադրբեջանակն զինված ուժերի թիրախում։

«Մեր խումբն այստեղ եղել էր Ղարաբաղում նոր հակամարտության բռնկման առաջին օրերին։ Այդ ժամանակ քաղաքը մարդաշատ էր, պայթյուններ չէին լսվում։ Բնակիչներն այդ ժամանակ պատմում էին միայն ԱԹՍ-ների ու արկերի մասին, որոնք ընկնում էին շրջակայքում։ Երեք շաբաթում իրադրությունը խիստ փոխվել է։ Մթերային խանութը դեռ աշխատում է, բայց մոտակայքում կրակում է հրետանին, քաղաքում շատ զինվորականներ կան։ Վարչական շրջանիենքի մոտ բազմաթիվ մեծահասակ տղամարդիկ կան, որոնք իրենք անվանում են խաղաղ աշխարհազորայիններ։ Քաղաքապետի ու նրա տեղակալի մոտ տեղ չկա, բոլորն առաջադրանք ունեն»,-իրավիճակը նկարագրում է աղբյուրը։

Լրագրողը ներկայացնում է ռուսաց լեզվի ու ռուս գրականության  նախկին ուսուցիչ Արմենին, որ կանգնած է քաղաքապետարանի մոտ՝ ուսին ինքանձիգ։ Արմենը հրավիրում է նկուղ սրճելու, նաև զգուշացնում՝ այս պահին այնտեղ ուրիշ աշխարհազորայիններ կան քնած։

«Մենք մնում ենք փողոցում, մոտենում են ևս մի քանի տղամարդ, ինքնաձիգներ ունեն, ինչպես Արմենը։ Բացի ուսուցչից այստեղ է նաև նախկին սոցաշխատողը, որ ցույց է տալիս իր հաշմանդամության երկրորդ կարգի մասին վկայող թուղթը։ Մեր ողջ խոսակցության ընթացքում լսվում են զենքերի համազարկեր։ Մի տղամարդ ծիծաղում է ու քաջալերում մեզ. «Մի վախեցեք, էդ մենք ենք կրակում, ոչ թե մեզ են կրակում»։

Շտաբում բոլորին զենք են բաժանել։ Շտաբը ստեղծվել է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի կոչից անմիջապես հետո։ Նախկին ուսուցիչ Արմենը պատմում է՝ հենց իմացել է շտաբի մասին, շտապել է զինվորագրվելու։ Նա 30 տարի աշխատել է քաղաքի դպրոցներից մեկում՝ նախ որպես ուսուցիչ, ապա՝ տնօրեն։ Մարտերի մասին բոլոր հարցերին Լաչինի շրջանում պատասխանում են՝ ամեն ինչ լավ է լինելու։ Արմենը մեզ  առաջարկում է պատերազմի փոխարեն խոսել պոեզիայից։ Իր սիրած պոետը Եսենինն է։ Ավտոմատը ետ գցելով նա սկսում է արտասանել Եսենինի «Սև մարդը»»,-պատմում է հեղինակը։


Լուսանկարը սկզբնաղբյուր կայքից է։

Հոդվածագիրը ներկայացնում էնաև Ստեփանին, ով Միացյալ Նահանգներից մի քանի տարի առաջ է վերադարձել ու բնակություն հաստատել Լաչինում։

Հեռադիտակը ձեռքին՝ Ստեփանն ասում է. «Պատերազմ է, բայց no need to worry (անհանգստանալու կարիք չկա-խմբ)»։ Ստեփանը հաճախ է անգլերեն բառեր օգտագործում, երբ ռուսերեն բառերը չի գտնում. «Թշնամին թերագնահատել է մեր determination (վճռականությունը-խմբ.)։ Նույնիսկ պատերազմի ժամանակ այստեղ ավելի լավ է, քանի որ ժողովրդիս հետ եմ»։

Մթերային խանութ եկած Թամարան թոռներին մոտակա քաղաք է ուղարկել, ինքը մնացել, ավագ որդին կռվում է։  Նույնիսկ երեք հզոր համազարկները Թամարային չեն շեղում, ուղղակի սկսում է բարձր խոսել։