Ձեր վստահելի աղբյուրը

Քաղաքագետ Հայկ Բալանյանը գրում է.

«Ես դավաճանությանը չեմ հավատում:

Ես հավատում եմ քննությամբ հաստատված փաստերին ու դատարանի վճռին:

Ընդ որում այդ իմ համոզմունքը վերաբերվում է բոլոր կողմերին:
Մեկը ասում է, թե Սերժն ու Ռոբերտն են հանձնել, մյուս Նիկոլը:
Օք:
Արեք քննություն ու դատարանի վճիռ փաստերի վրա հիմնված:
Ապացույցնե՛ր բերեք, դատեր, ձերբակալվածներ:
Դե՛ ձեզ տեսնեմ:

Բա մի հատ ընդդիմադիր Նիկոլ չլիներ դրա մասին խոսա՞ր:

Իսկ իրականություևը լրիվ այլ է:

Եթե մարդը, որ չի ծառայել, ռազմական արվեստից ու գործից խաբար չի ու մի բան չի կարդացել՝ որոշում է ինչ զենք առնել ու ինչպես պատերազմել, ապա դա խնդիր է ստեղծում:

Եթե ցեխավիկը՜ Արայիկ Հարությունյանը իր ազգական-սեղանակիցներին գնդի հրամանատար է տալիս՝ դա խնդիր է:

Եթե Գերագույնը կնգան չի կարող բռի մեջ պահել ու որպես զինվորականների գլխին սմատրյաշչի է նշանում՝ դա խնդիր է:

Եթե ինչ որ գործիչներ ասում են, որ չի կարելի Արցախը ճանաչել, գազատարին խփել, երկաթուղին կտրել, զորք տեղափոխել, մոբիլիզացիա անել, որովհետև միջզագային հանրությունը դա չի հասկանա, ու ղեկավարությունը իրենց հավատում է, իսկ ուրիշներին՝ ոչ... Դա խնդիր է:

Էլ ի՞նչ դավաճան եք ման գալիս, եթե կա կատաստրոֆիկ ոչ կոմպետենտությունը, ինքնասիրահարվածությունը ու պարզ самодурство?

Չնայած, օրինակ բարձ կլասի հետախուզությունը ուսումնասիրելով անձի հոգեբանական կերտվածքը ու հասկանալով, որ այդ անձը ամեն ինչ կտապալի, կարա այդ մարդուն սատարի ու օգնի գալ իշխանությանը: Այդ անձը ինքը ամեն ինչ կանի:

Չինական ստրատագեմաներից մեկում նկարագրված է թե ինչպես մի զորավար անընդհատ գովում էր ու իբր վախենում էր հակառակորդի մի զորավարից, իմանալով, որ այն բացառիկ անտաղանդ է: Թշնամի պետության արքան լսելով դա՝ այդ ապաշնորհին նշանակում է հրամանատար, ու այն բարեհաջող տապալում է ամբողջ պատերազմը:

Դավաճանությունը ինչ է՞:
Փողով կամ ինչ-որ հակազգային հաշվարկներով ընդդեմ սեփական պետության գործելը:

Իսկ եթե մարդը չի՞ հասկանում, որ ինքը ապաշնորհ է, ընդդեմ է գործում, որ իր ամեն օր մնալը վնաս է, ու ինքը միայն կարա խորացնի ավիրածությունը ու ոչինչ լուծել չի կարող:

Դե բա դեմներս ինձնից ավելի վատն են:
Բոլորն էլ այդ տրամաբանությամբ էին իշխանությանը կառչել. «Մենք լավը չենք, բայց մեզնից լավը չկա»: Գալուստ Սահակյանի բառերն եմ հիշում:

Իսկ ո՞վ է ասել, որ ձեզնից լավը չկա, եթե ձեր քթի տակինը չտեսաք, չհասկացաք ու չարժեվորեցիք, դավաճան էիք ման գալիս զինվորականների մեջ ու բանակում, որ հանկարծ ձեզնից լավը ի հայտ չգա:

Այս սարքած սիստեմում, ոչ մի ոլորտում ղեկավարից լավը ի հայտ չի գա, իհարկե: Միայն մի քանի գլուխ վերադասից վատը պիտի լինի, որ վտանգ իշխանությանը չներկայացնի:
Ու ըտենց ուզում ենք այդ կատաստրոֆայից իբր դուրս գանք»։