Ձեր վստահելի աղբյուրը

Դանդաղ, ասես ոչինչ չի եղել։ Ֆեյսբուքում սեղաններ, տամուկ աչքերով սելֆիներ,․․․  Չեմ հարցնում արդեն՝ ինչու, որն է դրանք ֆեյսբուք գցելու․ Հասկացել եմ՝ հայերը շտապում են ապրել այն միամիտ կյանքով, որով ապրել են։

Վերջերս հիշեցի՝ լրագրողներ էին գնացել Ռիա նովոսի՝ սեմինարների։ Իբր անունը ուսուցում էր, բայց վրացիներ, օսեր, աբխազներ, ռուսներ, հայեր, ադրբեջանցիներ․․․ Սրա ինչը կարող է լինել ուսում։ Հայ լրագրողներից, ոնց որ դիտմամբ, հենց ադրբեջանցիների հետ էին շփվում՝ հահա-հիհի։ Ինձ նկատողություն էին անում, թե՝ մենք հաղթել ենք, պիտի մեծահոգի լինենք․․․ ու վազում էին հետները շփվելու։

Գրողը տանի, այն ժականակ արդեն կարելի էր հասկանալ, որ մի բան այն չի, ու այդ մի բանը նիկոլին է բերելու։

Նիկոլները ինչպես կարողացան մեզ այսքան անտեր դարձնել․ Ասում են՝ Վարդենիսը գաղտնի դատարկում են։ Անհավատալի չէ՝ դուրս գան, որ տան թուրքերին, իսկ իրենք շտապեն ապրել։

Ոնց մի պատերազմը կարողացավ մեզ այսքան վախկոտ դարձնել․ Դուրս եկեք տներից, տվեք, ու՝ տալիս ենք։

Տարիներ առաջ կարդացի «Ինչ է հայրենիքը, որ ոչինչ չարժե... Ինչ է Հայրենիքը, որ կյանք արժե»։ Ու մեկնաբանություններ՝ ոնց թե ոչինչ չարժե։ Տեսա՞ք ոնց։

Ոչնչի մասին, էլի։ Նիկոլները բանակից ազատվելը փողով են դարձնում։ Չգիտեմ՝ եթե ամբողջ քպ-ն ազատվի, բիրիկը իրենց համար ավելի էժան կլինի՞։

Նիկոլները սահմանադրություն են ուզում փոխել, որ ցլերի սրտով լինի։

Նիկոլները Արցախի անուն չեն տալիս, ինչը միայն եզների սրտով է։

Այս ինչ դարձանք մենք։ Հայելու ներսում ապրողներ, որ իրենց իրական դեմքը ու անմիտ կյանքը չեն տեսնում։

Այսպես չեն ապրում թուրքին ի հեճուկս, մի խաբեք ձեզ։ Սրա մեջ աննորմալ բան կա։ Այնքան ցածություն, այնքան քաղքենիություն, այնքան անտարբերություն, այնքան հաստակաշիություն։

Ու մայրեր, որ վախենում են իրենց տղաների համար, ու մայրեր, որ չգիտեն ուրիշի տղաներին ոնց ասեն՝ կռվեք, մի բան արեք...։

Ու ինչքան փոքրանում է Հայաստանը, այնքան հայերս շտապում ենք ապրել՝ սեղան-մեղա, սելֆի, սելֆի, տաշ-տուշ, մուշ-հուշ։

Նիկոլները միաբջիջ են սարքում ուղեղներս՝ հաց, հայոց, հայ... ցուլ, կարմիր,... ու սկսում ենք իրար բացատրել, թե որքան պարզունակ է այս ամենը, ինչ ասում են, քննարկում, որքան աղետալի է այն, ինչ կախված է գլխներիս ու շտապում ենք ապրել՝ ոչինչ չանելով։

Անահիտ Ոսկանյան