ՀԱՐՁԱԿՈՒՄ ԼՐԱԳՐՈՂՆԵՐԻ ՎՐԱ: ԻՆՉՈ՞Ւ ԴՐԱՆՑ ՀԵՂԻՆԱԿՆԵՐԸ ՉԵՆ ՊԱՏԺՎՈՒՄ
Երևանի մամուլի ակումբի փորձագետ Մեսրոպ Հարությունյանը ատում է մարդու դեմ ուղղված ցանկացած բռնություն, առավել ևս երբ այն կատարվել է լրագրողի հանդեպ: Նրա համոզմամբ, Հայաստանի անկախության առաջին շրջանը հայ հանրությանը նման դեպքերը խորթ էին, և լրագրողների դեմ բռնություններ գրեթե չէին իրագործվում: Սակայն իրավիճակը փոխվեց 90-ականների կեսերից, երբ լրատվամիջոցները սկսեցին շատանալ: Փորձագետը զանգվածային լրատվամիջոցների հետ իր աշխատանքի ընթացքում բռնությունների երկու տեսակ է առանձնացրել` թաքնված և ակնհայտ: «Ով ուզում է լինի բռնություն իրականացնողը և ինչպիսին ուզում է լինի այն, դրա պատասխանատուն օրվա իշխանություններն են, և նաև այն որ չի բացահայտվում հանցագործությունը, դրա համար էլ են իրենք պատասխանատու»,- ասում է Մեսրոպ Հարությունյանը:
Լրագրողի դեմ իրականացված թե ֆիզիկական և թե հոգեբանական բռնությունը դատապարտում է նաև լրագրող Արմեն Հակոբյանը և պնդում. «Խնդիրն այդքան չէր խորանա, եթե անկախության առաջին տարիների ժամանակահատվածից սկսած բռնություն գործադրածները, մեղավորները պատժվեին: Սակայն այդ ժամանակահատվածից մինչ օրս իրականացված ոչ մի բռնություն ըստ էության չի բացահայտվել: Ցավոք, չեմ կարողանում մտաբերել այդպիսի մի դեպք, բացառությամբ Տիգրան Նաղդալյանի սպանությունը, երբ լրագրողի նկատմամբ իրականացված բռնության կազմակերպիչները կանգնեին դատարանի առջև` արժանանալով քրեաիրավական գնահատականի և հանրային պարսավանքի: Ակնհայտ է, որ չպատժված հանցանքը բերում է ավելի մեծ հանցանքի և ավելացնում է նմանօրինակ ոտնձգություններ կատարելու մարմաջը»: Ե՛վ Մեսրոպ Հարությունյանը, և՛ Արմեն Հակոբյանը վստահ չեն, որ բոլորովին վերջերս «Հետք»-ի խմբագիր Էդիկ Բաղդասարյանի դեմ բռնություն կատարածները կբացահայտվեն: Թեպետ, նկատենք, որ նախաքննություն իրականացնող մարմին է ներկայացել Կարեն անունով մի տղա և հանցանքը վերցրել իր վրա: «Հնարավոր է` ինչ-որ մեկին ասել են ախպերականով քեզ վրա վերցրու», - կարծիք է հայտնում Մեսրոպ Հարությունյանը: «Լրագրողի վրա հարձակում, նշանակում է հարձակում հասարակության վրա: Սակայն որպես այդպիսին չի ստանում համարժեք հակահարված»,- եզրակացնում է Արմեն Հակոբյանը:
«Հայկական ժամանակ» օրաթերթի պատասխանատու թողարկող Հայկ Գևորգյանը այն լրագրողներից է, որը բռնության է ենթարկվել անմիջապես իշխանության ներկայացուցչի կողմից. ՀՀ ոստիկանության պետի առաջին տեղակալ Հովհաննես Վարյանը 2004-ի ապրիլի 12-ին դուբինկաներով դաժան ծեծի էր ենթարկել լրագրողին և ջարդուփշուր արել նրա ֆոտոապարատը: «Լրագրողների հանդեպ բռնություններ են կատարվում այս երկրում, որովհետև իշխանությունը օրինական չէ: Օրենքի շրջանակներում չի կարողանում լրագրողների դեմն առնել, այդ իսկ պատճառով էլ դիմում են բռնության: Երբ լրագրողը հրապարակում է նրանց անօրինական գործունեության հետ կապված նյութեր, նրանք փորձում են բռնություն գործադրելով «հարց լուծել»: Քաղաքակիրթ երկրներում իշխանություններն անխոցելի են լինում»,- պնդում է Հայկը Գևորգյանը: Ըստ նրա, լրագրողի դեմ կիրառված բռնության հեղինակները չեն բացահայտվում, որովհետև «նա, ով պիտի բացահայտվի, իշխանության մաս է կազմում: Մի՞թե ոստիկանությունը պիտի բացահայտեր իր իսկ ներկայացուցչի կողմից կատարած հանցագործությունը»: Հայկը համոզված է, որ ելքը քաղաքական է: «Իշխանությունը պիտի ձևավորի ժողովուրդը, որպեսզի լինի օրինական իշխանություն»,- ասում է նա:
Նույն կարծիքի է նաև «Առավոտ» օրաթերթի խմբագիր Արամ Աբրահամյանը: «Բռնություն կիրառվում է իշխանության տարբեր օղակների կողմից` դա կլինի թաղապետարան, թե այլ պատկան մարմին: Եվ բռնություն կիրառվում է այն բանի համար, որ լրագրողները գրում են իշխանության այս կամ այն ապօրինի գործունեության մասին: Դա է հիմնական պատճառը, որ բռնություն կատարողների հեղինակները չեն բացահայտվում»,- նկատում է Արամ Աբրահամյանը: Նրա խոսքով, իհարկե, եղել են դեպքեր, երբ իշխանությունը կանգնած չի եղել հանցանքի հետևում: Այդպիսիներից նա առանձնացնում է 1994-ի հոկտեմբերի 19-ին իր բնակարանի շքամուտքի մոտ իր վրա կատարված հարձակումը: Արամ Աբրահամյանը հեռուստաընկերության ուղիղ եթերից երեկոյան տուն վերադառնալիս է եղել, երբ բնակարանի շքամուտքի մոտ երեք անձինք հարձակվել են և ծեծել լրագրողին: «Բայց այդ ժամանակ իշխանությունները չեն եղել դրա հետևում կանգնած,-պնդում է Աբրահամյանը և հավելում,- Ինչպես ինձ ասել են նախկին դաշնակցականները, հարձակվողները եղել են «Դրո» կառույցի անդամներ»: 1994-ին ժամանակի ընդդիմադիր «Երկիր» թերթում աշխատելիս ներկայիս «Հայոց Աշխարհ» թերթի խմբագիր Գագիկ Մկրտչյանի տան հեռախոսափողի մեջ լսող սարք է հայտնաբերվում: Նրա խոսքով, որպես ժամանակի ընդդիմադիր լրագրող, ինքն այդ տարիներին իր հեղինակած «Մաֆիան առանց դիմակի» հոդվածաշարում անդրադարձել է ժամանակի «ալան-թալանին, փողերի լվացմանը, մազութի ու բենզինի ապօրինի վաճառքին, թալանված գործարաններինն և այլ ապօրինություններին»: 1995-ին, ինչպես հիշում է Մկրտչյանը, «Գոլոս Արմենիի» թերթում աշխատելու տարիներին իր տան մոտ հարձակվել են իր վրա և ծեծել: Մկրտչյանի հանդեպ կատարված մյուս բռնությունը տեղի է ունեցել 1996-ին, նախագահական ընտրությունների շրջանում: «Այն ժամանակ աշխատում էի «Գոլոս Արմենիի» ընդդիմադիր թերթում և միաժամանակ նախագահի թեկնածու Վազգեն Մանուկյանի նախընտրական շտաբի համակարգողն էի: Դրանից հետո 15 օր պահվեցի Ազգային անվտանգության նկուղում»,- հիշում է Գագիկ Մկրտչյանը:
Նրա խոսքով, այժմ էլ ոչինչ չի փոխվել. լրագրողների դեմ բռնություն եղել է և նախկինում, և այժմ: «Հիմա ուղղակի դեպքերը շատացել են, քանի որ և ընդիմադիր լրատվամիջոցներն են շատացել, և դրանցում աշխատող լրագրողները: Այն ժամանակ ես էլ մշտապես զգացել եմ նաև հոգեբանական ճնշում ինձ վրա: Դա կարող էր լինել առանձին անհատների, կամ իշխանությունների կողմից: Այնպես որ առանձնապես ոչինչ չի փոխվել»,- հավելում է «Հայոց Աշխարհի» խմբագիրը: Ինչ վերաբերում է լրագրողների դեմ իրականացված բռնությունները իրավապահ մարմինների կողմից չբացահայտելուն, ապա Մկրտչյանը կարծում է, որ այդ հարցում ևս ինչպես նախկինում, այնպես էլ այսօր, ոչինչ չի փոխվել: «Նրանք կամ չեն ցանկանում բացահայտել, կամ պրոֆեսիոնալ չեն և վատ են աշխատում: Բայց ամենայն հավանականությամբ, նրանք ցանկություն չունեն բացահայտելու»,- պնդում է Գագիկ Մկրտչյանը:
Ձեզ ենք ներկայացնում Հայաստանում տարբեր տարիներին լրագրողների հանդեպ բռնություն կիրառելու աղմկահարույց դեպքերից.
1994-ի դեկտեմբերի 28-ին Ազգային Անվտանգության ծառայության աշխատակիցները մտել են Դաշնակցություն կուսակցության պաշտոնաթերթ «Երկիրի» խմբագրություն, և ինչպես ականատեսներն են պատմում, ջարդուփշուր են արել խմբագրության համակարգիչները և կալանքի վերցրել գույքը: Դա կատարվել է ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հրամանագրով, որի համաձայն պետք է կասեցվեր Դաշնակցություն կուսակցության գործունեությունը: Այդ հրամանագրի իրագործման շրջանակներում փակվեցին նշված կուսակցությանն այս կամ այն կերպ առնչություն ունեցող թերթերը` «Առագաստը», «Անդրադարձը», «Ազատամարտը» և «Հայլուր» լրատվական գործակալությունը:
1997-ի մարտի 7-ին անհայտ անձինք ներխուժել են «Երևանյան օրեր» թերթի խմբագրություն և գլխավոր խմբագիր Միքայել Հայրապետյանից պահանջել դադարեցնել թերթի հաջորդ համարի պատրաստությունները: Մերժում ստանալով, անհայտ անձինք սկսել են դաժանորեն ծեծել Հայրապետյանին: Վերջինս հայտարարել է, թե տեղի ունեցածը քաղաքական ենթատեքստ ունի: Կատարվածի առթիվ քրեական գործ է հարուցվել, բայց մինչ օրս հանցագործները չեն հայտնաբերվել:
2002-ի ապրիլի 2-ի լույս 3-ի գիշերը Ա1+ հեռուստաընկերությունը եթերազրկվեց: Դրանից հետո մինչ այժմ հեռուստահաճախությունների համար անցկացվող մրցույթներում Ա1+-ը հաճախականություն, հետևաբար նաև` եթեր չի ստացել:
2002-ի հոկտեմբերի 22-ին Երևանի կենտրոնում ԶԼՄ-ի Կովկասյան ինստիտուտի փոխտնօրեն, հրապարակախոս Մարկ Գրիգորյանի դեմ մահափորձ է կատարվել, երբ ձեռքի նռնակը նետել են իր ուղղությամբ: Դեպքից հետո Լրագրողը դժվարացել է դրա համար որոշակի պատճառներ ասել և նկատել է, թե ինքը պատրաստվում էր Լոնդոնի Պատերազմի և խաղաղության լուսաբանման ինստիտուտի բյուլետենում 1999-ի հոկտեմբերի 27-ի դատավարության մասին մի հոդված հրապարակել: Կատարվածի առնչությամբ քրեական գործ է հարուցվել «դիտավորյալ սպանություն ծանրագույն հանգամանքներում» հոդվածով: Սակայն մինչ օրս մահափորձի հեղինակները չեն բացահայտվել:
2002 թվականը Հայաստանում ավարտվեց լրագրող, Հանրային հեռուստաընկերության մեկնաբան 36-ամյա Տիգրան Նաղդալյանի սպանությամբ: Մարդասպանը "ТТ" մակնիշի ատրճանակից մեկ կրակոցով խփելով Նաղդալյանի գլխին սպանել էր նրան շքամուտքի մոտ, երբ Նաղդալյանը հայրական տան շքամուտքից դուրս գալիս է եղել: Գլխավոր դատախազության քննչական վարչությունը ՔՕ 61 և 232-րդ հոդված 1-ին մասով` «տեռորիստական գործողություն և զենք-զինամթերքի անօրինական պահպանում, կրում և գործադրում», քրեական գործ էր հարուցել: Դատախազությունը նաև 250 հազար ԱՄՆ դոլար նվիրատվություն հայտարարեց նրան, ով կօգնի բացահայտել մարդասպանին: Այս գործով հայտնաբերվել է սպանության պատվիրատուն` ՀՀ պաշտպանության նախկին նախարար Վազգեն Սարգսյանի եղբայր Արմեն Սարգսյանը, որը 5 տարի իր պատիժը կրելուց հետո ՀՀ նախագահի հրամանով 2008-ին պայմանական վաղաժամկետ ազատ է արձակվել:
2003-ի ապրիլի 29-ին «Չորրորդ իշխանություն» թերթի խմբագրությունում դաժանորեն ծեծի է ենթարկվել թերթի լրագրող Մհեր Ղալեչյանը: Խմբագրություն այցելած անձինք մետաղյա աթոռով խփել են լրագրողի գլխին: Վերջինս հոսպիտալացվել է` ուղեղի ցնցում ախտորոշմամբ: Լրագրողին ծեծողները գործել են բացահայտ նրանք են` Գեղամ Պետրոսյան և Սևակ Սևոյան: ՔՕ 109 հոդվածով` դիտավորյալ մարմնական վնասվածք հասցնելը, նրանց դեմ քրեական գործ է հարուցվել, սակայն որոշ ժամանակ անց գործը փակվել է:
2003-ի սեպտեմբերի 27-ին Երևանում հարձակման են ենթարկվել «Օր» թերթի գլխավոր խմբագիր Գայանե Մուքոյանը և թերթի տնօրեն Ռաֆայել Հովակիմյանը: «Նիվա» մակնիշի մեքենան կանգնեցրել է Հովակիմյանի մեքենան և «Նիվայից» նրանց է մոտեցել դիմակավորված 4 մարդ: Ասելով, որ ինքը իրավապահ մարմինների ներկայացուցիչ է, Ռ. Հովակիմյանին ստիպել է դուրս գալ մեքենայից: Պահանջը չկատարելու համար նրանք ուժով դուրս են քաշել Հովակիմյանին մեքենայից և խփել գլխին: Գայանե Մուքոյանը փորձել է այդ պահին բջջայինով զանգահարել ոստիկանություն, սակայն հեռախոսը վերցրել են և դրանոց հարվածել կնոջ դեմքին: Վերջինս հոսպիտալացվել է քթի վնասվածք և ուղեղի թեթև ցնցում ախտորոշմամբ, այնուհետև նրան վիրահատել են: ՔՕ-ի 258-րդ հոդվածի 3-րդ մասով հարուցվել է քրեական գործ «խուլիգանական հարձակում մարմնական վնասվածքներով», որը դեռևս չի բացահայտվել:
«Ֆրիդոմ Հաուզ» միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպությունը տարբեր երկրներում 2002 թվականի համար խոսքի ազատության վերաբերյալ ամենամյա զեկույց է հրապարակել: 193 երկրների ցանկում Հայաստանն այդ տարի ստացել է 65 բալ և այդպիսով առաջին անգամ անկախ Հայաստանի պատմության մեջ դասվել է այն երկրների շարքին, որտեղ լրատվամիջոցները ճանաչվել են անազատ: 2001-ին և 2000-ին նույն կազմակերպության կողմից հայաստանյան լրատվամիջոցները ճանաչվել էին մասամբ ազատ: Համեմատության համար նշենք, որ նույն միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպության 2007-ի զեկույցում Հայաստանի ԶԼՄ-ները հերթական անգամ դասվել են «ոչ ազատների» թվին: Իսկ երկրում նախորդ տարվա համեմատ ԶԼՄ-ների ազատության մակարդակի երկու կետով անկումը «Ֆրիդոմ Հաուսը» բացատրել է առաջին հերթին «խորհրդարանական և նախագահական ընտրությունների նախաշեմին իշխանությունների կողմից ԶԼՄ-ների նկատմամբ ճնշումների ուժեղացմամբ»:
2004-ի ապրիլի 12-ի լույս 13-ի գիշերը Ազգային ժողովի շենքի դիմաց ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի կազմակերպած հանրահավաքը ցրելու ժամանակ ծեծվել են «Հայկական ժամանակ»-ի լրագրողներ Հայկ Գևորգյանը և Ավետիս Բաբաջանյանը, Ռուսաստանի առաջին ալիքի օպերատոր Լևոն Գրիգորյանը և «Չորրորդ իշխանություն» թերթի լրագրող Մհեր Ղալեչյանը: Այնուհետև Հայկ Գևորգյանը հայտարարել էր, թե իրեն ծեծել է անմիջապես ոստիկանության պետի տեղակալ Հովհաննես Վարյանը:
2004-ի օգոսոտոսի 24-ին Ծաղկաձորում լրագրողների դեմ հարձակման հերթական դեպքն է գրանցվում. «Ֆոտոլուր» գործակալության ֆոտոլրագրող Մխիթար Խաչատրյանի և «Առավոտի» թղթակից Աննա Իսրայելյանի վրա հարձակվում են 4 անհայտ անձինք խանգարում են իրենց մասնագիտական պարտքը կատարել: Նրանք փորձել են նկարել և տեղեկանալ, թե ինչու են տարածքի կանաչ ծառերը հատվում և փորձել են նկարել տեղի էլիտար ամառանոցներից մեկը: Երբ Մխիթար Խաչատրյանը վերադառնում է Ծաղկաձորի իրենց հանգստավայրը, նրան այնտեղ է մոտենում 4 հոգուց բաղկացած մի խումբ և նրանցից մեկը Մխիթարից պահանջում է ապարատի հիշողության քարտը, վերջինս հրաժարվում է տալ, և քաշքշուք է առաջանում, ինչի արդյունքում «ասփագլուխ» հարձակվողին հաջողվել է վերցնել ֆոտոապարատի հիշողության քարտը: Ծեծկռտուք-քաշքշուքի հետևանքով Մխիթար Խաչատրյանն ստացել է վնասվածքներ վզի , կոկորդի և թիկունքի շրջանում: Այնուհետև ՔՕ 164-րդ հոդվածի 1-ին մասով` «լրագրողների մասնագիտական գործունեությունը խոչընդոտելը» և 258 հոդված 1-ին մասով` «Խուլիգանություն» Գլխավոր դատախազության Պետական պաշտպանության վարչությունում հարուցվել է քրեական գործ: Որոշ ժամանակ անց պարզվեց, որ հարձակում գործածը նախկինում դատապարտված Երևանի քաղաքացի Գագիկ Ստեփանյանն է եղել: Հրազդան քաղաքի առաջին ատյանի դատարանի հոկտեմբերի 11-ի որոշմամբ, լրագրողի վրա հարձակում գործած Գ. Ստեփանյանը ազատազրկման դատապարտվեց 6 ամիս ժամկետով, սակայն վերջինիս հոկտեմբերի 26-ին պայմանական վաղաժամկետ ազատ է արձակվել:
2006-ի սեպտեմբերի 6-ի առավոտյան Երևանում երկու անհայտ անձինք թիկունքից հարձակում են գործել «Իրավունք» թերթի գլխավոր խմբագիր Հովհաննես Գալաջյանի վրա, երբ վերջինս տանից դուրս գալիս է եղել: Խմբագրին գցել են գետնին և ոտքով հարվածել գլխին: Դեպքի առնչությամբ ՔՕ 118-րդ հոդվածով` «Ծեծը», հարուցվել է քրեական գործ: Դեպքի հաջորդ օրը «Իրավունք-Հետաքննություն» հավելվածում կազմվել էր հարձակում իրականացնողի ֆոտոռոբոտը: Ավելին, լրագրողը հարձակում կատարողներից մեկին տեսել է անձամբ, երբ սեպտեմբերի 9-ին սրճարաններից մեկում նստած է եղել: Քրեական գործով Հ. Գալաջյանը 12.09.06 թ. ցուցմունք է տվել այն մասին, որ 09.09.06 թ. Կոնսերվատորիայի դիմացի այգում գարեջուր խմելիս տեսել է իրեն ծեծողներից մեկին: Ինչպես տեղեկացրին ոստիկանության հասարակայնության հետ կապերի բաժնից, նշված երիտասարդին հայտնաբերելու համար հանձնարարականներ են ուղարկվել ոստիկանության Կենտրոնականի և այլ բաժիններ, սակայն դրական արդյունք չի եղել, այդ անձը չի հայտնաբերվել: Քրեական գործի վարույթը ՀՀ քր. դատ. օր.-ի 31 հոդվածի 1-ին մասի 1-ին կետով կասեցվել է:
2008-ի մարտի 1-ին Ազատության հրապարակում ոստիկանների կողմից դաժան ծեծի է ենթարկվել «Չորրորդ իշխանություն» և «Առավոտ» թերթերի ֆոտոլրագրող Գագիկ Շամշյանը:
2008-ի օգոստոսի 11-ին Ավան-Առինջ 1-ին մ/շ 1/1 շենքի մոտակայքում հետևից մոտենալով երկու անհայտ անձինք հարձակում են կատարել «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի թղթակից Լուսինե Բարսեղյանի վրա` ձեռքերով և ոտքերով հարվածելով նրա գլխին և դիմել փախուստի: Փաստի առթիվ 11.08.08 թ. ՀՀ քրեական օրենսգրքի 118 հոդվածի հատկանիշներով հարուցվել է քրեական գործ: Քրեական գործի վարույթը ՀՀ քր. դատ. օր.-ի 31 հոդվածի 1-ին մասի 1-ին կետով կասեցվել է:
2008-ի օգոստոսի 18-ի ուշ երեկոյան հարձակման և ծեծի է ենթարկվել «Ազատություն» ռադիոկայանի լրագրող, երևանյան գրասենյակի համակարգող Հրաչ Մելքումյանը: Լրագրողի նկատմամբ հաշվեհարդարը տեղի է ունեցել ակնհայտ քաղաքական բովանդակություն ունեցող սպառնալիքների ներքո:
2008-ի նոյեմբերի 17-ին, ժամը 20.55-ին հարձակում է կատարվել «Հետաքննող լրագրողներ» հկ նախագահ, «Հետք» էլեկտրոնային պարբերականի գլխավոր խմբագիր Էդիկ Բաղդասարյանի վրա: Լրատվամիջոցի ղեկավարը աշխատանքային օրվա ավարտից հետո Բուզանդի 1/3 հասցեի իրենց գրասենյակից դուրս է եկել, մոտեցել մեքենային և այդ ժամանակ նրա վրա հարձակվել են երեք անձինք:
Հարձակում գործածները ծեծել են Բաղդասարյանին այնքան, որ վերջինս ուղեղի ցնցում է ստացել: Փաստի առթիվ ոստիկանության Կենտրոնի քննչական բաժնում հարուցվել է քրեական գործ` ՀՀ քր. օր.-ի 113 հ. 2-րդ մասի 3-րդ կետով` մի խումբ անձանց կամ կազմակերպված խմբի կողմից դիտավորությամբ առողջությանը միջին ծանրության վնաս հասցնելը: Այս գործով Կարեն անունով մի տղա է կալանավորվել:
Լրագրողների վրա անմիջական ֆիզիկական ճնշումներից ու բռնություններից բացի, մեր իրականության մեջ եղել են դեպքեր, երբ «ահաբեկիչները», թերևս, վախեցնելու նպատակով վնաս են հասցրել լրատվամիջոցի ղեկավարի կամ լրատվամիջոցին պատկանող գույքը:
2005-ի նոյեմբերի 22-ին խմբագրության դիմաց հրկիզվել է «Հայկական Ժամանակ»-ին պատկանող «ВАЗ-2121 Նիվա» մակնիշի ավտոմեքենան:
2006-ի Մարտի 31-ի լույս ապրիլի 1-ի գիշերը Գորիսում (Սյունիքի մարզ) հրդեհվել է «Սյունյաց երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր Սամվել Ալեքսանյանին պատկանող և նրա տան բակում կայանված «Նիվա» մակնիշի ավտոմեքենան:
2006-ի փետրվարի 7-ին անհայտ անձինք այրել են «Ֆուտբոլ Պլյուս» շաբաթաթերթի խմբագիր Սուրեն Բաղդասարյանի` խմբագրության առջև կայանած մեքենան:
2007-ի փետրվարի 8-ին անհայտ անձինք ժամը 20:15-ի սահմաններում հրկիզել են «Իմ իրավունքը» թերթի և Panorama.am-ի սեփականատեր Արա Սաղաթելյանի «Նիսան էքստերա» մակնիշի ավտոմեքենան, որը կայանված է եղել խմբագրության բակում:
Հատկանշական է, որ այս և մյուս բոլոր դեպքերը, որոնք այս ցուցակում չեն ընդգրկվել, պետության բարձրաստիճան պաշտոնյաները դատապարտել են և խոստացել անել «հնարավոր ամեն ինչ դրանք բացահայտելու համար»: Սակայն, ինչպես փորձն է ցույց տվել, դրանք լոկ խոսքեր են և պահի դրդմամբ կատարված հայտարարություններ: Բռնություն կիրառողները, միևնույն է չեն պատժվում:
Հ.Գ.- Համոզված ենք, որ սա ամբողջ պատկերը չէ. Եղած դեպքերի հետ կապված` խնդրում ենք ցանկության դեպքում համալրել ցուցակը, իսկ նոր դեպքեր` Աստված չանի, թե` ով չանի... Փորձանքից հեռու ու անվնաս` հարգելի գործընկերներ: Եվ` աշխատանքային հաջողություններ:
