Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Հնդկաստանից հրթիռահրետանային կայանների ձեռքբերումը գնահատում եմ բնականոն, տրամաբանական, քանի որ հին խորհրդային տրամաչափերի 122 մմ և 155 մմ փողավոր հրետանին այլևս ձեռք բերել հնարավոր չէ կամ եթե հնարավոր է, դրանց արկերը, ինչպես տեսնում եք, ուկրաինական թատերաբեմն ամբողջությամբ մարսել է և դեռ մարսելու է»,-Panorama.am-ի հետ զրույցում նման կարծիք հայտնեց պաշտպանական հետազոտությունների անկախ կենտրոնի ղեկավար Տիգրան Հովհաննիսյանը՝ անդրադառնալով Հնդկաստանից Հայաստանի ձեռք բերած սպառազինությանը։

Հիշեցնենք, որ Eurasian times-ը գրեց՝ Հնդկաստանից հրթիռահրետանային կայաններ և հրթիռներ ներկրելուց հետո Հայաստանն այժմ հակադրոնային համակարգ է ներմուծում։

Մասնագետի գնահատմամբ, 155 մմ-ը փողավոր հրետանու համար առավել տրամաբանական ու խոստումնալից տարբերակ է, քանի որ կան ոչ միայն հրետանու, այլև արկերի բազում տարբերակներ, որոնք հնարավարություն են տալիս լուծել ամենատարբեր խնդիրներ, խոցել հակառակորդին ամենատարբեր հեռավորություններում։

«Բավականին հետաքրքիր տարբերակ է, քանի որ թույլ է տալիս  համակերպել հրետանային կայանները նաև կառավարման, նշանառման, տեղորոշման թվայնացված համակարգերի հետ»,-ասաց փորձագետը։

Ինչ վերաբերում է հրթիռային կայաններին, Հայաստանն արդեն փորձ ունեցել է արտասահմանից՝ այսինքն ոչ ԽՍՀՄ, ԱՊՀ տարածքից նման սպառազինություն ձեռք բերելու։
Տ. Հովհաննիսյանը հիշեցրեց՝ 1998 թվականին VM 80 չինական հրթիռներ էին ներմուծվել Հայաստան։

«Բավականին հետաքրքիր կայաններ էին, սակայն, ցավոք սրտի, անցած տարիներին նրանց հետ աշխատանքը չի շարունակվել։ Դրանք մնացել էին նույնը, այն դեպքում, երբ չինական կողմը տարեցտարի կատարելագործել է այդ հրթիռները՝ բարձրացնելով ոչ միայն դրանց հեռահարությունը, այլև դիպուկությունը»,-ասաց Panorama.am-ի զրուցակիցը։

Հովհաննիսյանն ուշադրություն հրավիրեց այն փաստին, որ 1990-ականներին հարևան Թուրքիան գնել էր VS 1 չինական հրթիռի գծագրերն ու լիցենզիան ու հիմա արտադրում է որպես հեռահար խոցման միջոց՝ «Կասիրգա» անվան ներքո։

«Այսինքն եթե հայկական զինուժն իր միտքը, պահանջները ներկայացնի դրանց՝ լինի հրթիռ, թե փողային հրետանի, ապա դա նորմալ տարբերակ է և  բավականին խոստումնալից է»,-ասաց նա։

Տիգրան Հովհաննիսյանի խոսքով, Հնդկաստանի տարբերակը հետաքրքիր է նաև մեկ այլ հանգամանքով, որպես առաջին ներկրող պետություն՝ Հայաստանը կարող է հուսալ, որ  արտադրող կողմը եթե ոչ լիակատար, գոնե աշխույժ աջակցությունը կցուցաբերի դրանք կատարելագործելու ու մեր պայմաններում լավագույնս օգտագործելու համար։

«Խոստումնալից տարբերակներ են այն պարագայում, եթե լինի ակտիվ փոխադարձ կապ սպառողի՝ զինուժի և արտադրողի միջև, երբ սպառողի՝ բոլոր նկատողությունները թերությունների մասով հաշվի կառնվեն ու կշտկվեն արտադրողի կողմից»,-ասաց նա։

Հարցին, թե 44-օրյա  պատերազմից, անցած սեպտեմբերին Արցախում տեղի ունեցածից հետո Հայաստանն ի՞նչ զինատեսակների ձեռքբերմանը պետք է առաջնահերթություն տա, փորձագետը նշեց՝ Հայաստանին պետք է ամեն ինչ, բայց բալանսավորված, հավասարակշռված եղանակով։

«Պետք է հստակ ընկալում, թե մենք ինչ ենք ուզում, ինչի ենք ուզում հասնել, ինչ միջոցներ ունենք, և նոր միայն այդ ցանցի հիման վրա կառուցել նոր գնումների փիլիսոփայությունն ու ծրագիրը։ Եթե դա չկա, ապա այս գնումներն էպիզոդիկ բնույթ կկրեն։ Նորից եմ ասում, անհատական կամ մասնակի ոչ լավագույն զինատեսակները, ոչ մարտիկների հերոսությունները չեն կարող լուծել ռազմավարական խնդիրներ։ Տակտիկական և օպերատիվ լավագույն քայլերը ռազմավարությանը փոխարինել չեն կարող։ Սակայն նույնիսկ այս դեպքում ես տեսնում եմ հեռանկարային պահեր, քանի որ ի վերջո նորագույն և բարդ տեխնիկան պահանջում է նույն գիտելիքներին տիրապետող անձնակազմ, որը հանդիսանում  է տեխնիկական, ուսումնական առաջընթացի շարժիչ կամ քարշակ»,-ասաց պաշտպանական հետազոտությունների անկախ կենտրոնի ղեկավարը։