Ձեր վստահելի աղբյուրը

Երեկվանից, իսկ այսօր՝ ավելի թունդ, քննարկում է սոցցանցերում, թե՝ արդյոք Ռոբերտ Ամիրխանյանի սիրատոչոր հանդիպումը Աննա Հակոբյանի հետ ստվերո՞ւմ է նրա տաղանդը, թե չէ։

Ու որտեղ՝ Կոմիտասի անվան կամերային երաժշտության տանը։ Կոմիտասի տանը։

Հարցին չէի անդրադառնա, եթե չնկատեի, որ մի խումբ ընդդիմադիր, իրենց կարծիքով՝ ազատ մտածող մարդիկ գտնում են, որ Ամիրխանյանի ստրկարարքը չի նսեմացնում նրա տաղանդը։ Գտնում են՝ տաղանդը անուրանալի է։

Գիտեք՝ գուցե անուրանալի է։
Սակայն տաղանդի կրողը մարդն է, տաղանդն էլ եթե ինքնագործացման համար չէ, այլ՝ մարդկանց, ուրեմն մարդ-մարդիկ կապը կարևոր է տաղանդի գնահատման համար։

Չէ, չեմ համեմատի Հիտլերի ակադեմիական նկարների հետ։ Բայց Հիտլերի խոսքերը կհիշեցնեմ Հայոց ցեղասպանության մասին՝ «Ո՞վ է այսօր հիշում հայերի ոչնչացումը»։ Նա դրանք ասել էր 1939 թվականին, ինչին հաջորդեցին «ոչ արիացիների» բնաջնջման քայլերը՝ համակենտրոնացման ճամբարներ, գիտության զարգացում «մոդայիկ» ձևերով՝ փորձեր մարդկանց վրա, հետո՝ աշխարհակուլ պատերազմ։ Ասել, թե հեռացել ենք մարդու այդ տեսակից, ասել, թե՝ այդ ամենն անցյալ է, նշանակում է կույր ապրել, նշանակում է ուրանալ մարդկությունը ու կրկնել՝ «Ո՞վ է այսօր հիշում հայերի ոչնչացումը»։

Փաշինյանն ու իր կինը այդպես էլ արեցին՝ հորդորեցին մոռանալ Ցեղասպանությունը, ապրել «ապագայով»։ Իսկ այդ ապագայում կործանեցին Արցախը, հայրենիքը դարձրեցին «ոչինչ», Հայրենիքի ու Մարդու ազատության ու կյանքի համար պայքարն ու կռիվը, անձնազոհությունը դարձրեցին «մեռան ոչինչի համար»։

«Ո՞վ է այսօր հիշում հայերի ոչնչացումը»։
Ու հիմա, հայրենիքակործան իրենց քաղաքականության շարունակությունում ասում են՝ հերիք է լացել 2020 Պատերազմում զոհվածների համար, անընդհատ չպիտի սգաք...

«Ո՞վ է այսօր հիշում հայերի ոչնչացումը»։
Եթե մարդը ծնվել է որպես մարդու զավակ, կունենա մարդու դեմք, կնկարի էլ, երեխաներ էլ կունենա, կլողանա էլ, կթրաշվի էլ, մազերն էլ կֆենի... Բայց դրանք չեն մարդուն մարդ դարձնում, ու դրանց նայելով չէ, որ պիտի խեղճանալ, թե՝ երեխաներ ունի, ուրեմն մարդ է։

«Ո՞վ է այսօր հիշում հայերի ոչնչացումը»։
Տաղանդ ունի, ուրեմն մա՞րդ է։

Այսօրերի լարված աշխարհքաղաքական նոր բաժանումները ավելի քան երբևէ մեզ մոտեցնում են 1915 թվականին, երբ հայերս ընդամենը հաղթահարելի խոչընդոտ էինք մեր լինելիությամբ թուրքական անհագ աշխարհկալման ծրագրում։

Այսօրվա ՀՀ իշխանությունները թուրքական այդ ծրագրում դարձել են գործիք, ինչն այլևս ու վաղուց ապացուցման ու նույնիսկ վերապատման կարիք չունի։

Դա շատ, շատ լավ գիտի նաև ընդդիմադիր հասարակությունը ու գիտեն նրանք, ովքեր կարծում են, թե իրենք ավելի ազատ են մտածում, քան մյուսները, ովքեր ասում են, որ՝ կոմպոզիտորը, պարուհին, ովքեր անուրանալի տաղանդավոր են, չպիտի այդպիսին չհամարվեն իրենց քաղաքական հայացքների համար։

Չկան այլևս քաղաքական հայացքներ։ Մենք այնքան ենք խորացած պատերազմի մեջ, ամեն օր, որ քաղաքական խաղիկները, ճաշակները, ծափիկները անցած պիտի համարել։
Կան մարդիկ, ու կան Փաշինյանի ու նրա կողակցի կողմնակիցներ։

Կոմպոզիտոր լինեն նրանք, պարուհիներ, գիտնականներ, դերասաններ, ուսուցիչներ, թե այլ տաղանդ, այսօր նրանք փաշինյանյան աղանդի մասնակիցներ են։

Սիրտ ունե՞ք երաժշտություն լսելու, ասենք՝ Ամիրխանյան։
«Ո՞վ է այսօր հիշում հայերի ոչնչացումը»։

Չէ՞։
Իրեն մնա իր տաղանդը։
Չկա Մարդ, չկա տաղանդ։ Ում է պետք։

Անահիտ Ոսկանյան