Ձեր վստահելի աղբյուրը

Երեկ ուշ երեկոյան ավարտվեց Եվրատեսիլ 2009 թ-ի երկրորդ կիսաեզրափակիչր, որի արդյունքում պարզ դարձավ մայիսի 16-ին եզրափակիչ մրցույթի մասնակից բոլոր երկրների ներկայացուցիչների անունները: Ադրբեջանը ,Խորվաթիան, ՈՒկրաինան, Լիտվան, Ալբանիան, Մոլդովան, Դանիան, Էստոնիան, Նորվեգիան և Հունաստանը անցան եզրափակիչ: Իհարկե, երգի Եվրատեսիլ մրցույթը չի ենթադրում երգի ու կատարողական արվեստի լուրջ և խորքային վերլուծություն, այն նախևառաջ թեթև ժանրի շոու է և պատկերացում ու գնահատականներ համարներին կարելի է տալ զուտ սիրողական մակարդակով:

Թերևս այս ենթատեքստում էլ կուզենայի անդրադառնալ մի համարի, որն, ինչպես ադրբեջանցի «կոնսերվատորիա ավարտած լուրջ երաժշտագետներն էին» կարծում, հեղափոխական պետք է դառնար եվրոպական երգի ողջ պատմության մեջ: Արաշ-Այսել զուգերգը ներկայացնում էր Ադրբեջանը, երկիր, որին ընդամենը երեկ հաջողվեց մասնակցելու եվրոպական երգի հեղինակավոր մրցույթին և հետևաբար մի բանով պետք է զարմացներ հին աշխարհամասին:

Ցավոք համարի պատասխանատուներն ու ադրբեջանցի «կոնսերվատորիա ավարտած լուրջ երաժշտագետները» կրկին ապացուցեցին սեփական անտեղյակությունը, որ թուրքական կոնքերն ու ազդրերը եվրոպական շուկայում, մասնավորապես Եվրատեսիլի բեմահարթակներում, իրենց արդեն սպառել են դեռևս 90-ականների կեսերին:

Ադրբեջանական ԶԼՄ-երը այնպիսի խանդավառությամբ էին փիառ-ի ենթարկվում Այսել –Արաշ դուելին, կարծես նոր նոտա էին ներմուծել գամմայի մեջ: Եթե նույնիսկ հաշվի էլ չառնեմ խիստ սուբյեկտիվությունս, կշեշտեմ, որ երգն իրանցի ներկայացուցիչ Արաշի կատարմամբ վատ տպավորություն չթողեց, համենայնդեպս «փոփսային» էր, իսկ թուրքական լադի նկատմամբ թուլություն ունեցող լսարանի համար, միգուցե, նաև հիթային: Մի խոսքով, կարելի է համաձայնել, որ Իրանը հաջող հանդես եկավ Եվրատեսիլ մրցույթում:

Ինչ վերաբերում է բուն ադրբեջանուհու ելույթին, ապա միանշանակ այդպիսին չկար. չկար երգ, չկար ձայն, չկար շարժում և կոորդինացում Արաշի հետ: Ողջ համարի ընթացքում տպավորությունն այն էր, որ խեղճ իրանցին ուր որ է ընկնելու ծանրաշարժ պարուհու կրունկների տակ: Մի բան, որ մնում էր ադրբեջանուհուն, ինչի հաշվին հնարավոր էր չեզոքացնել համարի ոչ ադեկվատությունը, դա վերջինիս պարն էր, ավելի կոնկրետ, մերկապարը, ինչը նույնպես տապալվեց. մարմնի և ոտքերի անկանոն շարժումները, ակնհայտ լարվածությունն ու արհեստականությունը խղճալի տպավորություն էին թողնում: Ու դեռ այսքանից հետո հարևան երկրի «լուրջ երաժշտագետները» համարձակություն ունեն խոսել առաջին կամ երկրորդ տեղի մասին, ընդամենը ծիծաղելի է:

Նույնիսկ փորձ է արվում համեմատականներ անցկացնել Արշակյան քույրերի հետ: Վերջիններիս բառի բուն իմաստով շքեղության, թե ձայնային, թե բեմականացման, թե կոստյումների, թե անկաշկանդության ներքո ադրբեջանցուհու պորտապարը չնչին էր, իսկ 5 նոտայից և 65 անգամ կրկնվող «You are in my heart» տողից բաղկացած համարը`պրիմիտիվ: Զուգահեռներ տանել մեր ներկայացուցիչների հետ նույնիսկ անհարմար է այն պարզ պատճառով, որը մրցակիցների կատարումները գտնվում են որակական լրիվ այլ հարթությունների վրա: Սա էլ թերևս մեկ անգամ ևս բացահայտում Եվրատեսիլի, որպես երգի մրցույթի թերությունները: «Պոպսային» երաժշտությունը կարող է մեկտեղվել ազգային կոլորիտով ու կատարողական առումով բարդ մեղեդու կողքին: Սակայն լավատեսականն էլ այն է, որ գուցե հարևան երկրի երաժշտագետների ճաշակը ամեն Եվրատեսիլից հետո, մի քիչ կլավանա:

Խորհուրդ կտամ հետևել մեր ելույթներին: