Ձեր վստահելի աղբյուրը

Յուրաքանչյուր արվեստագետի համար իր ստեղծագործությունների ամենալավ գնահատականը հանրության կողմից հնչող արձագանքն է: Իսկ դրա համար հարկավոր է հնարավորինս շատ ներկայացվեն ցուցահանդեսներում` ինչպես հենց իր սեփական հայրենիքում, այնպես էլ արտերկրում: Իհարկե, սեփական երկրում ոգևորող գնահատականներն ավելի հաճախ են հնչում, սակայն բոլորն էլ ուզում են ներկայացվել նաև դրսում, այն էլ հայ արվեստագետների պարագայում:
Դարավոր պատմություն ունեցող հայ արվեստին, մշակույթին շատերն են ծանոթ: Այսօր այն այնքան էլ լավ չի պրոպագանդվում աշխարհում. և'միջոցներն են սուղ, և' քարոզողներն են քիչ: Այդ «ծանր բեռը» իրենց ուսերին են վերցնում անհատ-ստեղծագործողները` ձգտելով հնարավորինս շատ մասնակցել տարբեր երկրներում կազմակերպող ցուցահանդեսներին:

Անհատական ցուցահանդեսներ Երևանում (2005, 2008, 2009), տասնյակից ավելի խմբակային ցուցահանդեսներ կրկին Երևանում, խմբակային միջազգային ցուցահանդեսներ Լոնդոնում, Ֆարո և Ալբուֆեյրա քաղաքներում(Պորտուգալիա), Ռատներ թանգարանում Բետեսդայում (ԱՄՆ), Համբուրգում (Գերմանիա), մասնակցել և ներկայացրել է Հայաստանը Միջազգային Մետաքսե Նկարիչների Փառատոնին Մեծ Բրիտանիայում, Էսսեքսում:

 Այս ամենը մեկ մարդու հաջողությունների ցանկից է.
 նկարչուհի Մարի Ադամյան:

1998 թվականին ավարտել է Երևանի Ճարտարապետա-շինարարական Ինստիտուտի ճարտարապետական ֆակուլտետը: 2002 թվականից առ այսօր աշխատում է որպես մետաքսի նկարիչ-ձևավորող և դասավանդում է «Դեմոկրատիան այսօր» հասարակական կազմակերպությունում «Զատիկ» մանկատան ավագ սաներին: 2003 թվականից սկսած մասնակցել է բազմաթիվ Հանրապետական և Միջազգային ցուցահանդեսների, մրցույթների: 2005 թվականից Հայաստանի Նկարիչների Միության անդամ է, նաև հանդիսանում է մի քանի միջազգային կազմակերպությունների անդամ:

Panorama.am-ի հարցազրուցը նկարչուհու հետ:
 

 - Ինչո՞ւ սկսեցիք նկարել:
 -Նկարում եմ այնքան վաղուց, որքան ինձ հիշում եմ՝ ամբողջ գիտակցական կյանքս։ Մետաքսի վրա սկսել եմ նկարել 8 տարի առաջ...դուրս շատ է գալիս նյութի թափանցիկությունն ու թեթև լինելը։ Փորձում եմ իմ աշխատանքներում դուրս գալ դեկորատիվ-կիրառական սահմաններից և պատկերել գեղանկարչություն մետաքսի վրա։
 

- Ո՞րն եք համարում Ձեր ոճը և ինչո՞ւ:
- Ինչպես ասում էր իմ հասակակից ռուս կոլեգաներից մեկը. «Ես նկարում եմ հումանիստական, մարդասիրական նկարչություն»։ Այսինքն` հույս ունեմ, որ իմ ստեղծագործությունները նայելիս, դիտորդի մոտ առաջանում են միայն դրական էմոցիաներ և զգացմունքներ։ Առանց այն էլ` աշխարհում շատ չարություն կա...

- Ստեղծագործական գործունեության հետ կապված գաղտնիքներ ունե՞ք: Եթե ոչ, ապա ի՞նչ պլաններ ունեք առաջիկայում:
- Գաղտնիքներ չունեմ, բայց պլաններ կազմել չեմ սիրում, քանի որ ինչ-որ տեղ ֆատալիստ եմ... Կուզեի շատ ճանապարհորդել, ինչու ոչ... տարբեր ցուցահանդեսների պատրվակով։ Ունենալով երեք անհատական ցուցահանդես Երևանում` ոչ մի անգամ չեմ ցուցադրել հանդիսատեսին իմ գեղանկարչական աշխատանքները կտավի վրա...կուզեի մոտ ապագայում անել դա։

-Ժամանակակից նկարչությունը Հայաստանում ի՞նչ մակարդակի վրա է: Ունե՞նք այսդպիսի դպրոց ու ի՞նչ արդյունքների ենք հասել:
-Գիտակցում և ընդունում եմ, որ ժամանակակից արվեստը չէր կարող այլ կերպ լինել, քան խառը և անհասկանալի... ինձ համար...
Որպեսզի 21-րդ դարում ինչ-որ նոր խոսք ասվի,  դա պետք է մատուցվի շոուի կերպով: Կարծում եմ, որ ժամանակակից նկարչության դպրոց չունենք։ Աշխարհը մեծ է և շատ հետաքրքիր, սովորելու և տեսնելու բան միշտ կա։
 

-Ժամանակակից նկարիչներից ո՞ւմ ստեղծագործություններն են Ձեզ դուր գալիս և ինչո՞ւ:
-Ճիշտն ասած, ինձ դուր են գալիս իմպրեսիոնիստները, ինձ հոգեհարազատ են...և շատ-շատ սիրում եմ մոդեռնի արտ-նուվո ուղղությունը (Ալֆոնս Մուխա, Մաքինտոշ, Գուստավ Կլիմտ, Տուլուզ Լոտռեկ և ուրիշները), որը առաջացել է 19–րդ դարի վերջում: Բացատրում եմ նրանով, որ արտ-նուվոյի հիմնական առանձնահատկություններն են բուսական օռնամենտների դեկորատիվ կիրառումը, ուղիղ գծերից հրաժարվելը և ավելի գեղատեսիլ բնական պատկերներ ստանալը, որոնք ես հաճախ կիրառում եմ իմ մետաքսե աշխատանքներում։
Իսկ մեր հայրենակից ժամանակակից նկարիչներից շատ դուրս գալիս են Եղիազարյան Ֆելիքսի ստեղծագործությունները։

- Պետության վերաբերմունքը արվեստագետների նկատմամբ:
 -Դժվարանում եմ պատասխանել, որովհետև երբևիցե չեմ նկատել որևէ վերաբերմունք` թե' լավ, թե' բացասական։
Ի՞նչ տեղ է հատկացվում երիտասարդ նկարիչներին:
Ոչ մի աջակցում, սատարում երիտասարդ նկարիչներին չեմ նկատել, ոչ Նկարիչների միության, ոչ էլ պետության կողմից։ Շատ պասիվ է արվեստագետի կյանքը Հայաստանում, ոչ մի հետաքրքիր բան տեղի չի ունենում։ Որպեսզի ակտիվանա նկարչի կյանքը, դրդապատճառներ են հարկավոր։ Օրինակ՝ հաճախ մրցույթներ, տարբեր միջոցառումների կազմակերպում, միջազգային կոլեգաների հետ շփում, մտքերի և փորձի փոխանակում...: