Ձեր վստահելի աղբյուրը

«...Եթե Երեւանը «Գրքի համաշխարհային մայրաքաղաք է, ապա մի՞թե դա առաջին հերթին մեր մեծերի հանդեպ գործնական ուշադրությամբ չպետք է արտահայտվեր։

Այցելեք Աբովյան փողոցի թիվ 29 շենքի 4-րդ բնակարան։ Սա հատկապես գրքին, գիր-գրականությանն ու մշակույթին առնչվող պաշտոնյաներին ենք ասում։ Այցելեք, ու տեսնեմ կշարունակե՞ք պնդել, որ Երեւանը «Գրքի մայրաքաղաք» է»,- գրում է «Հայոց աշխարհը»:

Թերթը չիմացողների համար ասում է, որ Երեւանի նշված՝ Աբովյան-29, բնակարան 4 հասցեում է գտնվում Դերենիկ Դեմիրճյանի տուն-թանգարանը:

«Թեպետ անցած 18-20 տարիներին այստեղ 1-2 անգամ մասնակի նորոգումներ եղել են (եղած սուղ միջոցների չափով), տուն-թանգարանը արդեն հիմնավոր վերանորոգման կարիք ունի: Բայց ո՞վ պետք է զբաղվի այդ հարցով: Ո՞վ:

Մենք միամտորեն կարծում ենք, որ դրանով պետք է, չէ, ուղղակի պարտավոր է զբաղվել պետությունը, առաջին հերթին իր կառավարությամբ, մշակույթի նախարարությամբ, Երեւանի քաղաքապետարանով:

Կարելի է, ու պետք է, իհարկե, Հայ գրատպության 500-ամյակ նշել: Կարելի է Երեւանում գրքին նվիրված տասնյակ ու տասնյակ արձաններ տեղադրել, կարելի է ճոխ միջոցառումներ անել: Կարելի է...

Բայց գուցե այն բանից հետո կամ այն բանին զուգահեռ, որ քո մեծագույն գրողներից մեկի տուն-թանգարանը բարվոք վիճակի բերես, նորոգես: Էլ չենք խոսում Դերենիկ Դեմիրճյանի արձանը տեղադրելու մասին: Առավել եւս, որ այս տարի լրացավ գրողի ծննդյան 135-ամյակը: Ու մանավանդ որ կա Երեւանի քաղաքապետարանի համապատասխան որոշումը, կա հատկացված տեղը՝ տուն-թանգարանի առջեւ, կա քանդակագործ Խաչատուր Իսկանդարյանի հեղինակած արձանը, որ դեռ հեռավոր 1983-ին մրցույթով հաղթող է ճանաչվել։

Ամեն ինչ կա, միայն հովանավոր ու ֆինանս չկա։ Ու գրողի տուն-թանգարանն էլ, որ սոսկ տուն չէ ու սոսկ թանգարան չէ, այլ գրական-մշակութային օջախ, ասես խեղճացած ծվարել է սննդային մի կրպակի հետնամասում։
Իսկապես ամո՛թ: Ի վերջո, մեկի մասին պատկերացում են կազմում նաեւ նրանով, թե նա ինչպես է վերաբերվում իր ազգի մեծերին ու գործնականում ինչով է դրսեւորում այդ հարգանքն ու մեծարանքը: Եվ հատկապես այդ տեսանկյունից Դերենիկ Դեմիրճյանի տան ծեփաթափ առաստաղն ու ջրված պատերի տեսքը ոչ մի լավ բան չեն հուշում բնավ»: