Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արմավիրի մարզի Տարոնիկ գյուղում ավելի քան մեկ տասնամյակ ջրի խնդիր կա. մարդիկ զրկված են կենցաղային տարրական պայմաններից: Տարոնիկի գյուղապետ Արմեն Խլղաթյանը Panorama.am-ի հետ զրույցում նշեց, որ 2005 թվականից իրենք խմելու ջուր չունեն, աղբյուր չկա: Օգնության խնդրանքով դիմել են թե պետական իրավասու մարմիններին, թե մասնավոր ներդրողներին: Որոշակի աջակցություն են ստացել, ցանց են փոխել: Գյուղը 16 կմ է, բայց իրենք 3 կմ-ի չափով են ջուր ստանում, մինչդեռ անհրաժեշտ է ջուրը գոնե կենտրոնական հատվածներ հասցնել, որ այդ կերպ մոտեցնեն տներին:

Հարցին՝ խնդրի լուծման ինչ հստակ տարբերակներ կան, արդյո՞ք միայն գումարի խնդիր է, գյուղապետը պատասխանեց. «Պիտի ֆինանսավորեն, անենք, ի՞նչ ձևով կարելի է լուծել: Տարբեր տեղեր դիմել ենք: Ասել են՝ կանեն կամ մերժել են, բոլորն էլ ասում են: Մենք ոչ ձմռանը ջուր ունենք, ոչ էլ ամռանը, ամեն մարդ մի տեղից է ջուր ստանում՝ կողքի համայնքներից, որտեղից կարողանում ենք, բերում ենք»:

«ԵԼՔ» խմբակցության պատգամավոր Լենա Նազարյանը, ով խնդրի մասին բարձրաձայնել էր իր ֆեյսբուքյան էջում, Panorama.am-ի հետ զրույցում նշեց, որ խնդիրը շատ ավելի ընդգրկուն է և միայն Տարոնիկին չի վերաբերում. նույն վիճակն է Հայաստանի մոտ 580 համայնքներում։

«Ջրի խնդիր, էլ չեմ ասում՝ ոռոգման խնդիր, որովհետև զուգահեռ էլ նաև այդ խնդիրը կա: Լավագույն դեպքում՝ մարդիկ օրը երկու-երեք ժամ են ջուր ունենում, վատագույն դեպքում՝ չկա ներքին ցանց. կամ չի եղել, կամ փտել է, հետևաբար դեռ չկա ջրամաքրման կայան, ջրամատակարարման և ջրահեռացման ցանց: Իսկ վատթարագույն դեպքում՝ տեղանքը ջրազուրկ է, ջուր չկա, աղբյուր չկա»,- ասաց նա:

Նազարյանը նշեց՝ եթե մյուս դեպքերում մարդիկ գոնե մոտենում են գյուղամեջի ինչ-որ ցայտաղբյուրից, հորից դույլերով ջուր են տանում, ապա այս դեպքում, երբ տեղանքը ջրազուրկ է, մեքենաներով գնում են հարևան քաղաքները, գյուղերը, ջուր առնում, կամ ցիստեռնով ջուր են բերում քաղաք, և մարդիկ էլի դույլերով մոտենում են այդ մեքենային և ջուր գնում: Տարոնիկի դեպքում հենց վատագույն տարբերակն է: Այստեղ արտեզյան ջրից են օգտվում, բայց այդ ջուրը պակասել է ձկնաբուծարանների գործունեության հետևանքով:

«Այս համայնքում ամեն մեկն իր բակում ինչ-որ հոր է փորել՝ մոտ 10 մ խորությամբ, և կարողանում է ամառվա ամիսներին այդտեղից ջուր հանել, բայց դա շատ վատ որակի ջուր է, հողի հետ խառնված ջուր է, մարդիկ այդ ջուրը որ հանում են, հագուստը դրանով մի քանի անգամ լվանալուց հետո մոխրագույն է դառնում: Մարդիկ այդ ջուրը եռացնելուց հետո օգտագործում են ճաշի համար, խմելու, շատ վատ որակի ջուր են օգտագործում, շատ կոշտ ջուր»,- ասաց նա:

Վիճակն էլ ավելի մտահոգիչ է ձմռանը, երբ բակերի ջուրը վերջանում է. մարդիկ մոտենում են գյուղապետարանի մոտ 40 մ խորությամբ փորված աղբյուրին: Ջուրն այստեղ ավելի խորքից է գալիս, և ձմռանը մարդիկ սահնակներով մոտենում են, այդ՝ էլի շատ վատ որակի ջուրը տանում տուն:
Տարոնիկի գյուղապետին ինչ-որ կերպ հաջողվել է պայմանավորվել մի գերմանական հիմնադրամի հետ, և ինչ-որ տեղից նոր հոր են փորել, որը 100 մ խորություն ունի: Գյուղապետի ասելով՝ այդտեղից ավելի մաքուր ջուր է գալիս, արտեզյան ջուրը համեղ չի, քաղցրահամ չի, բայց այս վիճակում էլի փրկություն է:

«Այդ ջուրը որ հանել են, այդտեղ հոսանքի կայան է կառուցվում, բայց պակասում է 14 կմ խողովակի գումար, որ համայնքը չունի: Ես որքան ուսումնասիրում եմ այս հարցը, ավելի անհեթեթ է թվում՝ ինչպես է հնարավոր՝ 20 տարի շարունակ ունենալ այս խնդիրը. մարդիկ երևի արդեն հարմարվել են, որովհետև տարիներով այդպես են ապրել»,- նշեց Նազարյանը:

Պատգամավորի խոսքով՝ հիմնականում կանայք ու երեխաներն են ջուրը կրում, որովհետև տղամարդիկ արտագաղթել են կամ խոպանում են: Սա, նրա գնահատմամբ, մարդու տարրական իրավունքների խախտում է, և զարմանալի է, որ մինչև հիմա ոչ մեկը չի խոսում սրա մասին:

Թե որքան գումար է անհրաժեշտ՝ այստեղ ջրի հարցը լուծելու համար, դեռ հստակ հաշվարկ չկա, այն ըստ լանդշաֆտի պետք է հաշվարկվի:

Նազարյանը նշեց՝ եթե ավելի մանրամասն տեղեկությունների, հաշվարկների կարիք լինի, եթե մարդիկ լինեն, որ կհետաքրքրվեն՝ ինչ-որ կերպ համայնքին աջակցելու համար, կարող են գնալ, տեղում ուսումնասիրել:

Գյուղում կարծես թե արել են այն, ինչ կարողացել են, մարզպետարանի հետ ինչ-որ պայմանավորվածություններ ունեն, բայց հարցը վերջնականապես չի լուծվում: