Ձեր վստահելի աղբյուրը

Ճարտարապետությունը պատմության հայելին է, այն արտացոլում է երկրի տնտեսական, քաղաքական, մշակութային վիճակը: Դեկտեմբերի 19-ին լրագրողների հետ հանդիպմանն այս մասին նշեց Ճարտարապետների միության նախագահ Մկրտիչ Մինասյանը: Նրա խոսքով՝ կան պալատանման տներ և տեղեր, ուր ավելի լավ է՝ ոտք չդնես, վտանգավոր է: Դրանք հենց ճարտարապետությամբ են ասում, որ մեր երկրում ամեն ինչ կարգին չէ:

«Ներկայում ծրագրեր կան, սակայն միջոցներ չկան: Ուրախալի է, որ ԱԺ-ն միաձայն ընդունեց ճարտարապետության մասին օրենքը: Շատ երիտասարդ ճարտարապետներ դուրս են մնում գործընթացներից, քանի որ չեն տիրապետում այդ դաշտին: Օրենքն իր մեջ բազմաթիվ հետաքրքիր բաներ է պարունակում: Բազմաթիվ մրցույթներ կկազմակերպվեն, իսկ դա քաղաքի այս կամ այն հատվածում լավագույն կառույցներն ունենալու հնարավորություն է: Ճարտարապետներն արտոնագրեր ստանալու են միայն ճարտարապետների պալատում, արտերկրի խոշորագույն ճարտարապետների հետ մաստեր-կլասներ են լինելու»,- ասաց նա:

Մինասյանի խոսքով՝ եթե խորհրդային շրջանում պատվիրատուն պետությունն էր, ապա դրանից հետո մեկ պատվիրատուի փոխարեն առաջացան հարյուրավոր պատվիրատուներ, և այլևս որևէ մեկը չէր կարող թելադրել, ճարտարապետն արդեն ազատ էր՝ որոշելու՝ շենքի ֆասադն ինչպիսին է լինելու: Նա նշեց՝ այս պայմաններում խոսել ճարտարապետական դպրոցի մասին, սխալ է, մենք չունենք դպրոց, ունենք ժամանակաշրջան: Մինասյանն ընդգծեց՝ աշխարհում այսօր ճարտարապետությունը շարժվում է ոչ թե մեկ կառույցի ճարտարապետության գծով, որպեսզի այդ կառույցը գեղեցիկ լինի, այլ կարևորվում է մարդկային գործոնը՝ շենքն ապահով պետք է լինի, բնությանը ձեռք տալ չի կարելի:

Ճարտարապետների միության նախագահը նշեց, որ մեր օրերի ամենամեծ սխալը «Հին Երևան» նախագիծն է: Նա նկատեց՝ այն դեռ չհաստատված նախագիծ է, և հայտնի չէ՝ ինչպես են կյանքի կոչելու, սակայն ճիշտ չէ հաստատել այն մի տեղում, որտեղ Թամանյանը կանաչ գոտի է նախատեսել: Ըստ Մինասյանի՝ այդ հատվածում կանաչ գոտի դարձնելը Թամանյանի նախագծի հիմնական բաղադրիչն է: «Ես բացասական եմ նայում դրան, այս ծրագիրը մեր օրերի ամենամեծ սխալն է, այդ հսկայական գումարն ավելի նպատակային կարող էինք ծախսել՝ հուշարձանների վերակառուցման և այլնի համար»,- ասաց նա:

Հյուսիսային պողոտային անդրադառնալով՝ Մինասյանը նշեց, որ այնտեղ նախատեսված էր ցածր հարկայնություն՝ 4-5 հարկ, սակայն հիմա հարկեր են ավելացնում, որը թերևս բնական է՝ եթե տեղի արժեքը թանկ է, այդտեղ հարկեր են ավելացնում՝ ֆինանսական հնարավորությունների աղբյուր է դա: Նրա խոսքով՝ Հյուսիսային պողոտան պետք է բնակելի հատված չլիներ, այն ընտրված էր, նաև Թամանյանի կողմից, որպես մշակութային, թանգարանային կենտրոն: Ըստ ճարտարապետի՝ թեպետ Հյուսիսային պողոտայում բնակիչները դեռ շատ չեն, և բնակեցումը չի խանգարում, սակայն չունենք տեղեր, որ քաղաքի կենտրոն լինեն, որ քաղաքն ունենա մշակութային իր դեմքը:

«Թբիլիսիում, օրինակ, այդ օկուպացիան դեպի կանաչ տարածքներ չկան, մայթերի օգտագործում չկա, չկան ձեղնահարկեր՝ այդ քանակությամբ: Արդեն իսկ վթարային վիճակում գտնվող շենքի վրա ձեղնահարկի անվան տակ կառուցել ևս երկու հարկ, վտանգավոր է: Եթե հնարավոր լինի ձեղնահարկերը քանդել, շենքերն ամրացնել, հարյուրավոր միլիարդ դոլարներ են պետք գալու, մինչդեռ այդ վիճակը շարունակվում է նաև հիմա»,- ասաց նա:

Մինասյանը նշեց, որ այժմ չկա խորհրդային միությունը, չկան նրա օրենքներն ու կանոնները, կառուցում են՝ ինչ ուզում են, ինչպես ուզում են, իսկ Հայաստան այցելող զբոսաշրջիկին այսօրվա ճարտարապետությունը չի հետաքրքրում, այդպիսի շենքեր իրենց մոտ էլ ունեն: «Կան նաև լավ բաներ, սակայն դրանք շենքեր են, որտեղ կարելի է ապրել: Օրինակ՝ քաղաքապետարանի շենքը լավն է, դրա առջևի՝ Ռաֆայել Իսրայելյանի գինու մառանը ևս: Պարտադիր չէ՝ յուրաքանչյուր շենք լինի՝ մեծ տաղանդով արված, բայց ընդհանուր դաշտում կարևոր է, որ միջավայր ստեղծվի: Ասենք՝ ցածր շենքերով թաղամասի է, ու այդ շենքերի մեջ՝ 18-հարկանի շենք»,- ասաց նա:

Մարզերում վիճակն, ըստ Մինասյանի, դեռևս պակաս մտահոգիչ է, քանի որ այդքան հնարավորություններ չունեն, Գորիսում, Ղափանում, օրինակ, վիճակն անփոփոխ է, Վանաձորում երբեմն վտանգված են լինում կանաչ տարածքները, իսկ Գյումրիում ինչ-որ բաներ արվում են, բայց ցավալի է, որ նա, ով գնացել-հարստացել է, ոչ թե սև տուֆից է կառուցում, այլ սպիտակ ֆերզիտից, որը հակացուցված է այդ միջավայրին: