Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Ցավոք սրտի, այսօր Հայաստանում տարբեր ժամացույցներ կան, այդ ժամացույցները կարծես տարբեր են նաև Արցախում և հայկական աշխարհում, որը կարող է լինել ազդեցիկ գործոն և ամորֆ մի միավոր, որն անտարբեր երես է թեքում, թե ինչ է կատարվում պատմական հայրենիքի սահմաններում»,-Հայկական օրակարգ նախաձեռնության շրջանակներում «Ինչքա՞ն ժամանակ ունենք» խորագրով պանելային քննարկման ժամանակ ասաց Այլընտրանքային նախագծեր խմբի համահիմնադիր Վահե Հովհաննիսյանը:

Նրա խոսքով՝ 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից հետո կարող էր արվել շատ բաներ և այսօր կունանայինք լրիվ այլ վիճակ, բայց այն չի արվել և մսխվել է շատ կարևոր և թանկ ժամանակը:

«Եթե հիմա անենք ինչ-որ քայլեր, ապա X պահի կունենանք արդյունք, չենք անի X պահի՝ կունենանք նոր իրականություն, ավելի ծանր, ավելի անդառնալի, հետո կասենք՝ չարեցինք»,-ասաց հովհաննիսյանը:

Նա կարևորեց օրակարգային առաջնային խնդիրների նախանշումը և դրանց լուծումների առաջարկները:

«Տխրելու կամ ահազանգելու համար ժամանակ պետք  չէ:  Ես ասել եմ՝ կա՛մ մենք կսպասենք աղետին, որի համար ժամանակ պետք չէ, այն կգա, կա՛մ կփորձենք այդ աղետը կասեցնել, իսկ դրա համար, իսկապես, քիչ ժամանակ է մնացել»,-ասաց բանախոսը:

Հայտնելով, որ 6-7 ամիս է հանրությունը տեսնում էր, որ Արցախն լիարժեք մեկուսացվելու է՝ Վահե Հովհաննիսյանը նկատեց, որ այդ ժամանակահատվածում ոչինչ չի արվել. «Արցախի իշխանական համակարգից հստակ ուղերձներ չեն հնչել, ոչ իշխանական համակարգից էլ լայվեր են եղել, որոնք կոնկրետ ուղերձներ, ծրագրեր չեն, նույնը նաև Հայաստանում»:

Նա նկատեց, որ նույնը նաև  Հայաստանում է , այստեղ էլ չեն ասել, թե ինչ քայլեր պետք է արվի, որպեսզի չհասնեն Արցախի լիակատար շրջափակմանը:

Հովհաննիսյանի կարծիքով՝ եթե կոնկրետ թիրախային ծրագիր իրականացվի միջազգային ինստիտուտներում և պետություններում, ապա կհասնենք հանգուցալուծման, բայց այն չի արվում:

Նա ասաց, որ քաղաքական միտքը չի անում քայլ դեպի գործողությունները, որոնք կկանխեն կանխատեսելի անցանկալի զարգացումները, իսկ իրականության մեջ կան շատ խելացի առաջարկներով անհատներ, որոնց խոսքը տեղ չի հասնում և բերեց Երևանի ՏԻՄ ընտրությունների օրինակը՝ ասելով, որ եթե հանրության թեկնածուն չձևավորվի, ապա ոչ մի հարց չի լուծվի:

«Հայկական աշխարհում մենք ուենք շատ լուրջ ազդեցիկ դեմքեր, որոնք շատ լուրջ գործ կարող են անել, բայց նրանք դուբայներում, մոսկվաներում, վաշինգտոններում, բրյուսելներում իրենց օֆիսներում և սրճարաններում հեռվից նայում են՝ ասելով, թե շատ վատ է, որ Հայաստանում այդ վիճակն է: Եթե նրանք պետք է սպասեն, որ լինելու է վատ՝ այն լինելու է: Բայց եթե  մենք կարողանանք կազմակերպել, որ հայկական աշխարհը դառնա գործոն և այդ ազդեցիկ մարդիկ կարողանան անել քայլեր՝ գոներ միջազգային հանրության հետաքրքրքությունը տարածաշրջանի հիմնահարցի նկատմամբ սրելու՝ մենք ժամանակ քիչ ունենք , պետք է անենք:  Վաղը եթե Արցախում եղավ ողբերգությունը, ինձ շա՞տ է պետք, թե Մոսկվայում, Վաշինգտոնում ինչ աղմուկ կբարձրացվի՝ բացարձա՛կ: 100 տարի առաջ մեր ժողովուրդն այդ փուլն անցել է, չկարողացանք կասեցնել Ցեղասպանությունը, որոից հետո 100 տարի լալահառաչ դատապարտումներ էինք լսում, կամ Ցեղասպանությունից 3 տարի հետո մեզ համար Արևմուտքը մանկատներ էր բացում:Մենք այսօր պետություն ենք, որ այդպիսի բաներ չլինեն, իսկ ժամանակ ունենք, թե ոչ, կախված է նարնից, թե գործ անում ենք, թե ոչ»,-ամփոփոեց Հովհաննիսյանը: