Ձեր վստահելի աղբյուրը

30-ամյա Անահիտ Բադալյանը մեկ որդի ունի, երկրորդ երեխան ունենալու մասին ամուսինները չեն համարձակվում մտածել: «Ամուսինս աշխատում է փրակարար ծառայությունում, նրա և իմ ստացած ամսեկան աշխատավարձը բավականացնում է, որպեսզի կարողանանք կոմունալ վճարումներ անել, տան վարձ վճարել և այնպես անել, որ մեր երեխան ունենա այն ամենը, ինչ պետք է ունենա երեխան նորմալ մանկություն ապրելու համար: Ես չեմ խոսում լավ ու պայծառ մանկության մասին», -ասում է Անահիտը` մտախոհ ու ամոթխած ժպտալով:

Անահիտն ապրում է Տավուշի մարզի սահմանամերձ Բերդ քաղաքում: Ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետը և այժմ այստեղ խմբագրում է «Մենք ենք» ամսագիրը: Հասարակական ակտիվությունն արտահայտում է «Բերդի կանանց ռեսուրս կենտրոնի» գործունեության միջոցով, և դրա շրջանակներում բերդցի 30 կանանց համար աշխատատեղ է ստեղծել:

Անահիտի փոքր ընտանիքի կյանքը ճամպրուկային տրամադրությունների մեջ է անցնում. Բերդում ապրում են վարձակալած բնակարանում և գրեթե ամիսը մեկ տուն են փոխում: Մինչև վերջերս որոշել էին հիպոթեքով բնակարան գնել, այժմ արդեն որոշումը փոխել են. ամուսինների միասնական տարիքն անցել է այն պահանջվող տարիքից, որի դիմաց արտոնյալ վարկերով երիտասարդ ընտանքիներին բնակարաններ են տալիս: Եվ բացի այդ, նրանց երկուսի եկամուտը չի բավականացնում հայաստանյան հիպոթեքով բնակարան գնելու համար: Անկեղծանում է` ինչպես շատ ընտանիքներ, իր ընտանիքն էլ արտագաղթի եզրին է. ամուսինը շուտով արտագնա աշխատանքով կմեկնի Ռուսաստան:

«Առաջարկ է ստացել Ռուսաստանում և ստիպված պետք է գնա: Այսինքն` ես էլ չկարողացա խուսափել ու իմ ընտանիքն էլ է հայտնվելու միգրացիայի ճիրաններում: Չեմ կարող ասել` հետագայում ինչ կլինի: Ես Ռուսաստան չեմ սիրում, չեմ ուզում գնալ, իսկ ընտանիքն էլ մասնատված չի կարող լինել», -ասում է Անահիտը: Երիտասարդ կնոջ համար, որը կարծես ունի սեփական աշխատանքը ու հասարակական գորունեություն է ծավալում Բերդում, ամենաահավորը անկայունությունն է: «Չգիտես` ինչ է քեզ սպասում երկու տարի հետո ու դա կարող դեպրեսիա առաջացնել, սրտխառնոց», -նշում է նա:

Անահիտն իր հասարակական գործունեությունն սկսել է «Կաղնի» էկոլոգիական հկ-ից, այնուհետև աշխատել Իջևանի առաջին ատյանի դատարանում ու հետևել բոլոր զինվորական դատերին և մի օր էլ Խաղաղության կորպուսի կամավոր Ջոն Հարթի ու իր ամուսնու բարոյական աջակցությամբ ձեռնամուխ է եղել Բերդի կանանց ռեսուրս կենտրոնի բացմանը: Իրենց նպատակը մեկն է` սահմանամերձ բնակավայրերում ապրող կանանց օգնել, որպեսզի նրանք կայանան, աշխատանք ունենան ու ինքնահաստատվեն:

30-ամյա կնոջը նյարդայնացնելու աստիճան բարկացնում են գենդերային հավասարության մասին բարձրագոչ հայտարարությունները:
«Ի՞նչ գենդերային հավասարության մասին է խոսքը, երբ կնոջ ընտանիքում սկեսուրն է որոշում` ինչ ճաշ պետք է եփվի: Մի տուն, որտեղ չորս սերունդ է մեծանում, այդ կինը ի՞նչ ասելիք կամ անելիք պետք է ունենա, եթե նույնիսկ շատ գրագետ կին է», -ասում է ռեսուրս կենտրոնի ղեկավարը:

Նրա կարծիքով, կինը նախ պետք է աշխատանք ունենա, որպեսզի իրեն վստահ զգա, կայանա, իր մեջ թաքնված տաղանդը բացահայտի և կարողանա օգնել իր ընտանիքին: «Եթե այդ ամեն ինչից զուրկ է, չի կարող իր ընտանիքում կարծիք հայտնել, դրվածք փոխել», -ասում է նա:

Նրա և ռեսուրս կենտրոնի գործունեության շնորհիվ Բերդում այժմ 30 կին աշխատանք ունի: Անահիտն ասում է, որ աշխատող կանանց թիվն ավելին կլիներ, եթե հարկային քաղաքականությունն այդքան ծանր չլիներ:

Բերդի կանայք պատրաստում են Բերդի ֆիրմային ձեռագործ արջուկները` էկոլոգիապես մաքուր և «Berd bears» անվանումով ու արտահանում Հայաստանից դուրս: «Berd Bears»-ը պատրաստվում է քաղաքի կենտրոնում գտնվող շենքերից մեկի փոքր սենյակում. կանայք ձեռքով գործում են արջուկներին, դրանց զարդարում գեղեցիկ վերնահագուստներով:

Բերդի ֆիրմային արջուկները, որոնք էկոլոգիապես մաքուր արտադրանք են համարվում, Անահիտի խոսքով, այստեղ արհամարում են, իսկ դրսում գրկաբաց ընդունում: «Արջուկներն էկոլոգիապես մաքուր ապրանք են, դրա համար էլ այն դրսում շատ են նախընտրում: Այնտեղ գնահատվում է: Իսկ այստեղ եթե մարդը հացի խնդիր է լուծում, նրան հեչ հետաքրքիր չէ` դա չինական զիբիլ է, թե էկոլոգիապես մաքուր աշխատանք», -նկատում է Անահիտ Բադալյանը: Ասում է` հետաքրքիր է այս կանանց հետ աշխատելը. նրանց բոլորի խնդիրներն ու ուրախությունները մեկտեղվում են մի վայրում:

Այս շարքից. Սահմանի կանայք. «Երբ գնում էինք կռվի, չէինք մտածում, որ ապրելու ենք»