Ձեր վստահելի աղբյուրը

«Հայացք Ապագային» երիտասարդական կազմակերպությունների ցուցահանդես-համաժողովում ելույթ է ունեցել Արտակ Բեգլարյանը:  Նրա ելույթը, որը հրապարակվել է հեղինակի  անձնական բլոգում` ստորև.

««Աղվեսագրքում» կա մի առակ՝ վերնագրված «Իմաստուն զինվորը»: Մի ոմն իմաստուն զինվոր պատերազմ էր գնում, և նա երկու ոտքով կաղ էր։ Եվ զինվորներից մեկը նրան ասաց. «Ով ողորմելի, ո՞ւր ես գնում: Քեզ իսկույն կսպանեն, որովհետև փախչել չես կարող»: Եվ նա ասաց. «Ով անմիտ, ես չեմ գնում պատերազմ՝ փախչելու, այլ կանգնելու, կռվելու և հաղթելու»:
Առակն ի՞նչ կուսուցանե... Իհարկե, ուղիղ իմաստով սա վերաբերում է հենց զինվորին ու պատերազմական հաղթանակին, սակայն ավելի լայն և խորքային առումով այն խոսում է խնդիրները հաղթահարելու և կյանքում ցանկացած հաղթանակի հասնելու մոտեցման մասին:

Ի՞նչ է կատարվում, երբ նպատակիդ մոտենում ես երկչոտությամբ ու կասկածանքով: Շատ բան կարող է կատարվել, բայց ոչ հաղթանակին հասնելը: Փոխարենը եթե վճռական ու նպատակասլաց ես, կաղությունն ու այլևայլ ֆիզիկական խոչընդոտներն անգամ չեն կարող արգելք հանդիսանալ հաջողությանդ ու հաղթանակիդ ճանապարհին:
Պատահականորեն չսկսեցի այս առակից, քանի որ ցանկանում եմ խոսել մեր հասարակության՝ այս պարագայում երիտասարդության շրջանում գոյություն ունեցող հիասթափության և հոռետեսության մտայնության մասին, որում առանցքային դերակատարում ունեն նապաստակի և ջայլամի հոգեբանությունները:

Նապաստակ... ինչպիսի՞ ասոցիացիաներ եք ստանում նապաստակ տեսնելիս կամ դրա մասին լսելիս: Անձամբ ես՝ փախուստ, երկչոտություն: Արդյո՞ք մարդը կոչված է նապաստակին կրկնօրինակելու իր փախուստի հոգեբանությամբ: Արդյո՞ք վտանգից փախչելը վերացնում է խնդիրը կամ մարդուն թույլ է տալիս զարգանալ, և արդյո՞ք նապաստակի վարքը պատշաճ է սոցիալական միջավայրում, լինի դա ընտանիք, փոքր խումբ, համայնք, հասարակություն, թե ազգ: Ինչու՞ ենք փախչում մեր խնդիրներից, չէ՞ որ մեր փախուստը հանգեցնում է նոր փախուստների, իսկ կաղ զինվորի նմանները կերտում են հաղթանակները նաև փախչողների համար:
Ջայլամ... ի՞նչ է անում այդ տարօրինակ թռչունը, երբ վտանգ է տեսնում: գլուխը թաղում է ավազի մեջ... չի երևում վտանգը, ուրեմն չկա այն: Մենք առնվազն կասենք՝ «ա՛յ քեզ տրամաբանություն», եթե չասենք՝ «հիմար կենդանի»: Իսկ արդյո՞ք մարդիկս էլ ենք նույն հիմարությունը կատարում վտանգի ու խնդիրների առկայության դեպքում. Իհարկե, կատարում ենք, քանի որ մարդ ենք: Իսկ կարո՞ղ ենք ավելի քիչ ջայլամանալ. Անշուշտ, քանի որ մարդ ենք: Հետաքրքիր է՝ չե՞նք կարող ընդհանրապես ջայլամություն չանել. Համոզված եմ, որ թեև ոչ հեշտությամբ, բայց կարող ենք, քանի որ մարդ ենք...

Հետևում է գլխավոր հարցը՝ ի՞նչ անել... եթե հարցնենք «լինե՞լ, թե՞ չլինել», բնականաբար, լինել: Բայց այդ պատասխանով բոլոր խնդիրները չեն լուծվում: Պետք է ոչ միայն լինել, այլ նաև պայքարել՝ նապաստակություն և ջայլամություն անելու փոխարեն: Պետք է ոչ միայն լինել, այլ նաև լինեցնել, ապրեցնել, դառնալ առանցքը լինելու արվեստի:
Հաջորդ հարցը՝ ինչու՞ պայքարել և լինեցնել... քանի որ... Երբ ես չորս տարեկան էի, հայրս զոհվեց արցախյան գոյամարտում: Մանուկ՝ դեռ չվայելած հայրական սերն ու գուրգուրանքը: Ի՞նչ էր իմ արձագանքը սգո թափորին՝ «մամ, ու՞ր է գնում պապան, ե՞րբ կգա»: Մայրական հավատացնող պատասխան՝ «կգա շուտով»: Եկա՞վ... Իհարկե, եկավ: Հախվերդյանական հայտնի երգը կարծես շշնջում է ականջիս՝ «Քո հայրիկը հենց գարունն է, որ եկել է քեզ նվեր»: Սիրելի՛ երիտասարդ սերունդ, դու հենց գարունն ես, ում մեջ և ում միջոցով վերադարձել են հայրիկս և այն բոլոր ընկած և չընկած հայորդիները, ովքեր գոյամարտում դարձան դարբինները մեր ներկա գոյության, ովքեր իրենց կյանքով և գործերով տվեցին հնարավորությունը գարուն բերելու, գարուն կերտելու, գարուն դառնալու: Ժողովրդական ասացվածքն ասում է՝ «ձմեռը որքան էլ ցուրտ լինի, միևնույն է՝ գարուն է գալու): Ցուրտն անցավ, մենք իրավունք ունե՞նք գարնան դեմն առնելու, մենք իրավունք ունե՞նք գարնան ճանապարհից նապաստակորեն փախչելու կամ ջայլամորեն իբր թե թաքնվելու: Երիցս ո՛չ: Ո՛չ, ոչ միայն այն պատճառով, որ մենք պարտք ունենք մեր ավագ սերնդի առջև, որ մենք պարտք ունենք հայրիկիս առջև, այլ որ մեր հաջորդ սերունդն էլ է պարտադրում մեզ լինելու պայքարող և լինեցնող կամուրջ սերունդների միջև: Ավելին, դուք պարտավոր եք իմ, դիմացինի, ձեր կողքինի առջև, քանի որ մենք էլ ձեր առջև ենք պարտավոր: Եկե՛ք մեզնից ոչ ոք չլինի ձրիակեր մակաբույծ, և բոլորս պայքարենք հանուն բոլորիս:

Երրորդ հարցը կձևակերպեի՝ «ինչպե՞ս պայքարել և լինեցնել»... Վեց տարեկանում ականի պայթյունից կորցրեցի տեսողությունս...Այդպես էլ է պատահում, հետո ի՞նչ... Ի դեպ, հետաքրքիր զուգադիպություն՝ այսօր կույրերի միջազգային օրն է, այնպես որ կարող եք շնորհավորել մեղավորիս այդ ձեռքբերման առթիվ: Թեև գիտակից կյանքիս ողջ ընթացքում համարյա չեմ էլ մտածել կամ երազել տեսողությանս վերականգնման մասին, քանի որ կուրությունս ինձ համար միայն որոշ ֆիզիկական դժվարությունների աղբյուր է, սակայն սկզբնական շրջանում (ասենք՝ 6-8 տարեկանում), բնականաբար, նեղվում էի, իսկ մայրս, հիշում եմ, անընդհատ կարծես թե փարատում էր՝ նշելով, որ 16 տարեկանում տեսողությունս վերականգնվելու է: Որոշ ժամանակ անց դրա մասին իսպառ մոռացել էի, մինչև այն պահը, երբ բոլորեց տասնվեցերորդ գարունս և տեսողությանս վերականգնման փոխարեն կյանքից հեռացավ մայրս: Դրանից հետո միայն հիշեցի մխիթարելու մայրիկիս մեթոդը՝ մտածելով, թե ինչ էր խոստացվել, և ինչ ստացա տասնվեց տարեկանում: Այնուամենայնիվ, կյանքն այդպես է, հատկապես հետադարձ ազդեցություն չունես դրա վրա, փոխարենը պետք է հարմարվել և հայացքդ հառել ապագային: Կարծես թե այդպես էլ արեցի, ինչպես և շարժվել եմ ողջ գիտակից կյանքիս ընթացքում: Ուսանեցի Երևանի Պետական Համալսարանի քաղաքագիտության բաժնի բակալավրիատում: Ըստ գնահատականներիս և դիպլոմիս գույնի, որն իմ աչքով չեմ տեսել, որպեսզի համոզված պնդեմ դրա կարմիր լինելու մեջ՝ սովորել եմ գերազանց, իսկ ըստ իմ իրական գնահատականի՝ սովորել եմ: Այնուհետև երեք անգամ ուսանեցի արտասահմանում՝ Հունաստան, Անգլիա և ԱՄՆ՝ այդ թվում երկու առաջատար համալսարաններում՝ Լոնդոնի Համալսարանական Քոլեջում և Ֆլեթչերի Իրավունքի և Դիվանագիտության Դպրոցում:

Մեկ տարուց ավել է աշխատում եմ որպես Արցախի Հանրապետության վարչապետի օգնական և փորձում եմ իմ գիտելիքներն ու հմտությունները ներդնել Արցախի և ընդհանուր Հայաստանի զարգացման գործում և՛ որպես քաղաքացի, և՛ որպես պետաշխատող: Ամենակարևորը նշեմ այս շարքում, որը համարում եմ իմ ինքնահաղթահարման ստուգարքներից մեկը: Շուրջ երեք ամիս առաջ բարձրացա բիբլիական Արարատի գագաթը՝ ապացուցելով, որ ֆիզիկական խնդիրները և ընդհանրապես այլևայլ խոչընդոտները կարևոր չեն նպատակների իրականացման գործում, եթե, իհարկե, բավարար ձգտում և կամքի ուժ ունես»:

Ամբողջական գրառմանը կարող եք ծանոթանալ հեղինակի անձնական բլոգում: