Ձեր վստահելի աղբյուրը

Անկախության  օրվա  նախօրյակին  մեր  թղթակիցը հանդիպեց  բանասիրական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Սերգո Երիցյանին: Հանրությունը նրան գիտի, որպես ճանաչված  հեռուստալրագրողի, ԱԺ նախկին պատգամավորի, ՀՀ կրթության և գիտության նախկին նախարարի և ՀՀ ԿԳՆ Լեզվի պետական տեսչության նախկին պետի:

-Ի՞նչ է ձեզ համար անկախության տոնը:
-Այն ազգային հպարտություն է, որը լուռ վկան է մեր պատմության, լինելիության և հարատևման: Սա նշանակում է, որ թեկուզև աշխարհի այս փոքր տարածքում հայ ժողովուրդը իր գոյապայքարի հաստատուն անկյունը ունի:

-Պարոն Երիցյան տևական ժամանակ է, ինչ դուք լռում եք, հրապարակային ելույթներ չեք ունենում: Պատճառ կա՞:
-Վերջին ամիսների իրադարձությունները այնքան արագընթաց և հախուռն են, որ հազիվ ես հասցնում հետևել դրանց, և ժամանակ չի մնում դրանք գնահատելու, հրապարակայնորեն ծանրութեթև անելու համար: 

- Արդյոք հետևում ե՞ք մերօրյա զարգացումներին. ու՞ր է հասել «թավշյա հեղափոխության» տրամաբանությունը:
- Դժվար է ասել: Բայց մի բան պարզ է, որ ցանկացած հեղափոխություն իր հետ բերում է հազար ու մի հզոր և զգացական լիցքեր, որոնք հետո պետք  է կարողանալ սանձել, սառեցնել, որ դառնան սթափ մտքեր, ռազմավարական նոր և կառուցողական ծրագրեր, ապագային միտված կոնկրետ քայլեր: Կուզենայի, որ <<հեղափոխությունից>> չորս ամիս անց նախևառաջ սա տեսնել, և ոչ թե զգացմունքային  ելույթների շարան` երբեմն լեզվական  կոպիտ ատաղձով: Իսկ կյանքը զարգացում, առաջընթաց, փոփոխություններ է պահանջում: Ցավոք, այս ամենի փոխարեն իշխանության եկած շատ բարձրաստիճան չինովնիկների համար գերխնդիրը անցանկալի փորձառու մարդկանցից ազատվելն է, հանուն դրա նրանք կարող են դիմել ամենատարբեր քայլերի՝ ստուգումների, աուդիտների, հրապարակային շահարկումների: Իսկ նորեկ ղեկավարները, չկարողանալով` որդեգրել աշխատանքի կազմակերպման արդյունավետ գործելակերպ, ապավինում են ֆեյսբուքային  գործունեությանը` այն համարելով հիմնական պետական մարմնի գործունեության համար:

-Կարծում եք, որ երկար սպասված բարեփոխումների ժամանակն եկել է: Արդյո՞ք դրա հիմքերը չկա՞ն դրված Երևանի ավագանու ընտրությունների ծրագրերում:
-Եթե հավատանք դրանց, ապա սեպտեմբերի 23-ից հետո Երևանը դառնալու է աշխարհի ամենագեղեցիկ և բարեկեցիկ քաղաքը, բայց մենք դրան հասնելու համար դեռ բավականին երկար ճանապարհ ունենք անցնելու: Կուզենայի երևանցիներին ներկայացվեին իրատեսական ծրագրեր, որ հետո հուսախաբ չանեին իրենց համաքաղաքացիներին:

-Կարելի է մտածե՞լ, որ չկան երկրի զարգացման հստակ և հեռահար ծրագրեր:
-Այո, մեզ պակասում են հստակ և իրատեսական` կոնկրետ հաշվարկների հիման վրա կազմված ծրագրերը: Չգիտեմ, օրինակ ունենք պատկերացում, թե երկրում առաջիկա տարիներին քանի՞ աշխատատեղ է ստեղծվելու և ինչպե՞ս, տնտեսության ո՞ր ճյուղերն են հեռանկարային, ի՞նչ է արվում, որպեսզի կապիտալը երկրից դուրս չհոսի և ծառայի հայրենի տնտեսության զարգացմանը, որ հերթական անգամ հույսներս չդնենք սփյուռքին կամ արտաքին աշխարհից այդպես էլ չհայտնվող ներդրողներին:

-Այս պարագայում որո՞նք են լինելու մեր անելիքները:
-Անկասկած ավելի շատ պետք է առաջ նայել, նոր իրատեսական ծրագրեր մշակել, ոչ թե գերատեսչությունների ներուժը օգտագործել նախկինում թույլ տրված թերացումները պեղելու և հրապարակայնացնելու համար: Կարևորը այն չէ, թե  ինչ չարաշահումներ հայտնաբերվեց, ում ասֆալտին պառկեցրին, ում <<փակեցին>>, ում բաց թողեցին: Տարբեր երկրներում ևս նման գործընթացներ են լինում,  բայց դրանք չեն  դառնում իշխանությունների գործունեության հիմնական ուղղությունը: Իսկ գլխավոր բևեռումը պետք է առնչվի  բարեփոխումներին, ռազմավարական ծրագրերին: Ցավոք, կյանքի տարբեր ոլորտների համար նոր հիմնավորված ծրագրեր չկան, եղածներն էլ նման են կցկտուր թեզիսների և դրանցում  միշտ չէ, որ տեղ  ունեն հրատապ խնդիրները, որոնք լուծման անհրաժեշտություն և կարիք ունեն: Գնահատելի է, որ հրապարակային խոսքը շատացել է, բոլորս ենք խոսում, բայց առանձնապես ղեկավարների հրապարակային ելույթները պետք է նպատակային, դիպուկ, կառուցողական և կոնկրետ լինեն, խոսքը չպետք է բխի պահի թելադրանքից և հնչի որպես զգացական կրակոց:

-Ինչպե՞ս եք գնահատում հեղափոխականների և հակահեղափոխականների կամ սպիտակների և սևերի, ընդհանրապես նման  հակադրությունների իրականությունը:
- Միշտ էլ հայ ժողովուրդը կարիք է ունեցել միասնականության, այլ ոչ թե հակադրության, ամենատարբեր բաժանումների: Այս տրամաբանությունը այսօր քան երբևէ պետք է ավելի հստակ և հասցեական լինի: Երբեմն այն տպավորությունն ես ստանում, որ Հայասատանում անկախություն է հռչակվել չորս ամիս առաջ, իսկ դրանից առաջ ոչինչ չի եղել, ոչ տնտեսություն, ոչ մշակույթ, ոչ կրթություն ...:  Այլ խոսքով վերջին քսանյոթ տարիների ընթացքում Հայաստանը որևէ զարգացում չի ունեցել: Բայց չէ՞ որ այդպես չի եղել, օրինակ ունենք զարգացած պառլամենտարիզմ, որը պետության հիմքն է, որի  հարյուրամյակը նշվում է այս օրերին: Էլ չենք խոսում մյուս կարևոր փոփոխությունների մասին, որ երկիրը ունեցել է կյանքի տարբեր ոլորտներում: Իհարկե բոլորս կուզենայինք, որ ավելի զարգացած Հայաստան ունենայինք, տուրք չտայինք շտապողականությանը և հասնեինք մեր  ազգային նպատակներին: Այժմ այդ  հնարավորությունը ընձեռնված է, և դրան կարելի է հասնել  միայն ազգային միասնության դրսևորումներով: Արդյունքի հասնելու համար պետք է` կատարվող քայլերը լավ նախապատրաստել, տուրք չտալ շտապողականությանը: Անհրաժեշտ են հստակ ռազմավարական ծրագրեր, պրոֆեսիոնալիզմ, նվիրվածություն, ամենօրյա հետևողական աշխատանք: Առիթից օգտվելով ցանկանում եմ մեր ժողովրդին շնորհավորել անկախության օրվա առթիվ: Այս տոնական օրը պետք է կարողանանք ծանրութեթև անել անցած- գնացածը, հասկանալ նորօրյա զարգացումները, ճիշտ ընտրել դեպի բարեկեցիկ կյանք և ապագա տանող ուղին: 21-րդ դարի աշխարհաքաղաքական մարտահրավերներում մենք սխալվելու իրավունք չունենք: Հայաստանը և հայ ժողովուրդը պետք է միասնական լինեն, որպեսզի կարողանանք ամրապնդել մեր պետականությունը, լուծել Արցախի խնդիրը, ստեղծել մեր երազած հզոր ու բարեկեցիկ Հայաստան - երկիրը:

Հարցազրույցը վարեց Անի Հարությունյանը