Ձեր վստահելի աղբյուրը

Գեղարքունիքի մարզի  մի քանի գյուղերում բնակիչները կաղամբի ու կարտոֆիլի իրացման խնդիր ունեն։  Մարդիկ մնացել են հազարավոր տոնաններով չիրացված կաղամբի, կարտոֆիլի ու իրենց խնդրի հետ միայնակ, չգիտեն ի՞նչ անել, ո՞ւմ դիմել։

Շուտով գյուղատնտեսական տարին կմեկնարկի, անցած տարվա բերքն աչքի առաջ փչանում է, ի՞նչ սրտով հողը վարեն ու նոր ցանք անեն։ Արտագնա աշխատանքի մեկնելն էլ դեռ հարցականի տակ է, կորոնավիրուսը փակել է խոպան տանող բոլոր ճանապարհները։

Մարտունու շրջանի Վարդենիկ գյուղի բնակիչ Գարիկ Աբրոյանը Panorama.am-ի հետ զրույցում ասաց, այս պահին ունեն 1500 տոննա չիրացված կաղամբ, 1000 տոննա էլ կարտոֆիլ։

«Վերավաճառողները կաղամբի մեկ կիլոգրամի համար առաջարկում են 20 դրամ, բայց այդ գինը մենակ դեղորայքի ծախսը չի հանում, էլ չեմ ասում, վարի, ցանքի, սերմացուի,  հողի վարձակալության գումարների ու մեր յոթ ամսվա չարչարանքի մասին։ Հունվարին 15 տոննա կաղամբ ունեի, 20 դրամով չեմ վաճառել, ստիպված տվել եմ կովերինի, մոտ 8-9 տոննա կովերը կերել են, մնացածը պահեստում է»,-պատմում է գյուղացին՝ հիշեցնելով, որ նույն խնդրի առաջ են կանգած  թե իր համագյուղացիներից շատերը, թե հարակից մի քանի գյուղերի բնակիչները։

Շուկայում թանկ գնահատվող կարմիր կարտոֆիլը գյուղացուց ցանկանում են գնել 100-110 դրամով, դա էլ ծախսը չի հանում։ Գարիկ Աբրոյանը սեփական հաշվարկներն է արել, ծախսը հանելու ու մի փոքր էլ ձեռքին գումար ունենալու համար մեկ կգ կաղամբը պետք է վաճառի  80-100 դրամով, կարտոֆիլը՝ գոնե 140 դրամով։

Աբրոյանը մարզի մոտ 17 գյուղերում կուտակած բանջարեղենի մասով էլ իր հաշվարկներ ունի, ասում է՝ գերազանցում է մի քանի հազար տոնան, իսկ այդքանը հայաստանյան շուկայում սպառելը դժվար է։ Ըստ նրա, ամեն գյուղում բնակչության կեսը նման խնդիր ունի, չնայած ամիսներ շարունակ պահեստավորած կաղամբն էլ, կարտոֆիլն էլ և լավ որակ ունեն, և լավ տեսք։

«Անցած տարի կաղամբի գները նորմալ էին, աշնանը 50 դրամով վաճառվեց, պահեստավորած ժամանակ նույնիսկ մինչև 300 դրամով էլ վաճառել ենք։ Ես չգիտեմ, ինչ կարող են անել մեզ օգնելու համար, օրինակ պատկերացնում եմ մեր ապրանքը այլ երկրի շուկա արտահանող ընկերություններին պետությունը կարող է հարկերից ազատել, չմնա ապրանքը, փչանա։ Չգիտեմ ես, խնդիրը վերևներից պետք է լուծվի։ Էսօր ասում են, զրո տոկոսով վարկ են տալիս, բայց վերցնեմ ի՞նչ անեմ, որ չի իրացվում»,-ասում է նա։

Գյուղացու կարծիքով,  իրավիճակի պատճառներից մեկն էլ պետական մարմինների ոչ պատշաճ աշխատանքն է, ինքը մարզպետարանին խնդրի մասին տեղյակ չի պահել։

«Եթե մարզպետարանը, գյուղնախարարությունն իրենց տեղում լինեին, պիտի տեղյակ լինեին խնդրին։ Նստել են իրենց կաբինետներում, ի՞նչ են անում, ժողովրդի հաշվին աշխատավարձ են ստանում։ Էսօր գյուղում պարարտանյութն արժե 8 հազար դրամ։  Էսօր եմ առել։ Դուք պատկերացնո՞ւմ եք, մի պարկ պարարտանյութ գնելու համար ես 400 կգ կաղամբ պիտի վաճառեմ»,-իրեն տանջող գներն ու անարդար թվերը ներկայացնում է նա։

Գարիկ Աբրոյանն ասում է՝ ապրանքը Երևան շուկա բերել չի կարող, փոխադրամիկջոց չունի, բեռնատարով էլ տեղափոխելու համար համար 50-60 հազար դրամ գումար կուզեն, վստահ էլ չի, Երևան հասնելուն պես ապրանքը կվաճառվի։

«Ձեռ չի տալիս, ոնց հաշվարկ եմ անում, ձեռ չի տալիս։ 20 դրամով կարող եմ վաճառել, բայց ես ո՞նց էդքանով ծախեմ։ Խոտից էլ էժան է գալիս, ավելի լավ է անասունին տամ։ Ախր, դրսից համ  կարտոֆիլ են բերում, համ կաղամբ, բայց ներսինը մնացել փչանում է։ Գոնե նորմալ գնով առնեն բանակի համար, ախր մենակ ես չեմ։ Մենակ Վարդենիկում ու Զոլաքարում 3 հազար տոննա կաղամբ ու կարտոֆիլ կա։ Ասում են՝ գյուղատնտեսությունն առաջնահերթություն է, բա աշխատել ենք, աճեցրել ենք։ Էլ չեմ ասում խոզի մսի մասին, հասել է 1500 դրամի, թեփն էլ թանկ է։ Ռուսաստանից էնքան խոզի միս են բերել լցրել, որ տեղականը չի վաճառվում։ Գյուղացին էդքան աշխատում է, ներդրում անում, իր ծախսած գումարը չի հանում»,-բարձրաձայն մտորում է գյուղացին։