Ձեր վստահելի աղբյուրը

Կոմիտասի անվան պետական լարային քառյակը 100 տարեկան է։ Այն Հայաստանի առաջին քառյակներից է, հիմնադրվել է Մոսկվայում 1924 թվականին, տեղի կոնսերվատորիայի հայ ուսանողներ Ավետ Գաբրիելյանի (1-ին ջութակ), Լևոն Օհանջանյանի (2-րդ ջութակ), Միքայել Տերյանի (ալտ) և Սերգեյ Ասլամազյանի (թավջութակ) նախաձեռնությամբ։

«Աշխարհում միակ քառյակն է, որը 100 տարեկան է։ Այսօր Քառյակը գոյություն ունի ի շնորհիվ տարիների ընթացքում հաղթահարած մի շարք դժվարությունների։ 100-ամյա հոբելյանին  նվիրված՝ աշնանը կունենանք գալա համերգ։ Նաև արտասահմանում կունենանք համերգներ»,- Panorama.am-ի հետ զրույցում ասում է Կոմիտասի անվան ազգային լարային քառյակի գեղարվեստական ղեկավար, առաջին ջութակ, ՀՀ ժողովրդական արտիստ, Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայի պրոֆեսոր Էդուարդ Թադևոսյանը։

Հնարավոր չի եղել Կոմիտասի անվան պետական լարային քառյակը գրանցել Գինեսի ռեկորդների գրքում որպես աշխարհում ամենահինը, քանի որ պարտադիր պայման է՝ հիմնադիրներց մեկը պետք է կենդանի լինի. «Ասացին հիմնադիրներից մեկը պետք է կենդանի լինի։ Պատկերացնում եք՝ եթե քառյակը 100 տարեկան է, հիմնադիրը  գոնե պետք է լիներ 120-125 տարեկան։ Միակ խանգարող հանգամանքը»։

Մոսկվայի Բորոդինի անվան լարային քառյակը Կոմիտասի անվան պետական լարային քառյակից մի քանի տարով է փոքր։ Այն գրանցված են Ռուսաստանի ռեկորդների գրքում։

Է. Թադևոսյանի խոսքով, Քառյակի գլխավոր նպատակը միշտ եղել է մարզերում համերգներ ունենալը։

Մաեստոն նշում է՝ Կոմիտասի անունը կրելը մեծացնում է պատասխանատվությունը. «Կոմիտասն այն մաքրությունն է, այն մեծությունն է, ինչպես Պարույր Սևակն է ասել՝ «Դու՝ մեր երգի Մեսրոպ Մաշտոց»։ Շատ մեծ պատիվ է։ Ուրիշ մաքրություն է։ Քանի որ իր անունն ենք կրում, առաջին հեթին պատասխանատվության զգացում, երկրորդ հերթին՝  հպարտության զգացում»։

Է. Թադևոսյանն ասում է, որ Հայաստանի ջութակի դպրոցը խորհրդային տարիներին եղել է երրորդը՝ Մոսկվա, Լենինգրադ, հետո Երևան, և մեծ դեր է ունեցել հայ պրոֆեսորների՝ Մոսկվայում, Լենինգրադում ուսանած լինելը։

Պրոֆեսորը ցավով արձանագրում է, որ հիմա նրանք, ովքեր կարող են այս գործին լծվել, շատ-շատերը դրսում են. ավարտել են Կոնսերվատորիան ու դուրս են գնացել,  քանի որ  դրսի պայմանները բոլորովին ուրիշ են, իսկ մարդը մի կյանք է ապրում, իրավունք ունի ընտրել այն, ինչը գերադասում է. «Այսօր էլ կան տարբեր օժտվածությամբ ջութակահարներ։ Վիճակը լավ է, բայց շնորհալի բոլոր երեխաների հայացքը դուրսն է։ Բառ կա՝ նվիրյալ։ Նվիրյալությունը երիտասարդության, պատանեկության մոտ  կամ չկա, կամ քիչ է»։

Շնորհալիներին Հայաստանում պահելու համար, ըստ նրա, պետք է պայմաններ ստեղծել։

«Առաջին հերթին այս երեխաները դեռ փոքր հասակից պետք է տեսնեն, որ իրենց ուսուցիչներին հարգում են, գնահատում են։

Հարգանքը, պատիվն ու այս մասնագիտությունների  նշանակությունը բարձրացնելը հիմնական պայմաններ են, երեխան տեսնի, որ իր պրոֆեսորը մակարդակով բնակարան ունի, մակարդակով ապրում է, ծայրը ծայրին չի հասցնում, որ չմտածի՝ գնամ, երաժիշտ դառնամ, ի՞նչ պետք է անեմ։  Առանձնապես տղաները։ Ցավոք, ունենք դեպքեր, որ  մասնագիտացված՝ Չայկովսկու անվան երաժշտական դպրոցն ավարտում են ու թողնում երաժշտությունը։

Այս երկրում պետք է լինի մշակութային քաղաքականություն, երեխան փոքր հասակից պետք է զգա, որ ինքն իր երկրին պետք է, չմտածի՝ դե լավ, ինչ է եղել, հիմա առանց ինձ էլ յոլա կգնան։ Ոչ, դուք այս երկրին պետք եք։ Պետք է ամեն տեսակետից զգա, որ ինքն այս երկրին պետք է»,- ասում է Կոմիտասի անվան ազգային լարային քառյակի գեղարվեստական ղեկավար, առաջին ջութակ, ՀՀ ժողովրդական արտիստ, Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայի պրոֆեսոր Էդուարդ Թադևոսյանը։

Հացազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում։