Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հալեպահայ Պետրոս Քիրազյանը երեք ամիս ուղիղ նայել է սիրիական պատերազմի աչքերին: Մի կողմից զենքը ձեռքին կռվում էր, իր տունն էր պաշտպանում, մյուս կողմից` ընտանիքի համար սնունդ հայթհայթում:

Հալեպում, երբ պայթեց ահաբեկիչների առաջին ռումբը, հայ տղամարդկանցից շատերը զենք վերցրին իրենց մայրերին, կանանց, աղջիկներին ու տունը պաշտպանելու համար:

Հայկական թաղամասերը, եկեղեցիներն ու մշակութային օջախները ապահով էին. թիկունքը, բացի կառավարական զորքերից, իրենց որդիներն էին պահում:

«Հայերս, մեր քրիստոնեական շրջանները պաշտպանում էինք: Ամենքս էլ օգնում էինք, որ չկարողանան մտնել մեր տները: Ես երեք ամիս զենքը ձեռքիս եմ եղել: Իմ ընտանիքը, իմ տունն եմ պաշտպանել: Պատերազմին մասնակցել եմ, որ մեր եկեղեցիները, դպրոցները պահպանվեն, զինյալները չներխուժեն և չոչնչացնեն: Իրենք ցանկանում են մտնել հայկական թաղամաս, որ տեր դառնան մեր տներին, մեր զավակներին: Մինչև հիմա շատ երիտասարդներ հենց այդ ամենը պահելու համար են զենք վերցնում: Մեր երիտասարդները մահի էլ պատրաստ են, որ նրանք մի բան չանեն մեր կանանց, աղջիկներին»,- ասում է հալեպահայը:

Պետրոս Քիրազյանի խոսքով, հայկական թաղամասերը հիմա պաստառներով շրջապատել են, որ մարդիկ կարողանան անցուդարձ անել: Բայց ահաբեկիչները կարողանում են ներս թափանցել, ուսումնասիրել տարածքը, որ հետո հրթիռներով խփեն:
Հիմա Հալեպում վիճակն ավելի է բարդացել, ամեն օր լսում է նոր պայթյունների ու զոհերի մասին: Ամեն մի լուրը սրտի դողով է ընդունում, եղբայրը, հարազատները դեռ այնտեղ են:

Հալեպից արդեն 1 տարի 10 ամիս Երևան տեղափոխված Պետրոս Քիրազյանն այս ընթացքում մոտ 10 անգամ գնացել ու հետ է վերադարձել:

«Մենք այնտեղ ենք ծնվել, մեր հիմքն այսքան տարի այնտեղ ենք դրել: Անուշ բան է: Բայց հետ գնալու հնարավորություն չկա: Հենց լավացավ վիճակը, պիտի գնանք, ունեցվածքը վաճառենք, վերադառնանք մեր հայրենիք: Այդ մուսուլմանական երկրում էլ չենք կարող շարունակել ապրել: Վստահություն չկա էլ այնտեղ: Բացի այդ, երբ հայրենիքի տաք վերաբերմունքն ես զգում, չես ուզում հեռանալ»,- նշում է նա:

Հիմա Երևանում է փորձում նոր կյանք սկսել: Պետրոս Քիրազյանը Սիրիայում երկաթ տաշելու գործով էր զբաղվում, իսկ եղբայրը` համեմունքների վաճառքով:

Երևանում եղբոր գործն է շարունակում. «Ինձ օգնեց, որ նման գործ դնեմ Հայաստանում: Բոլոր տեսակի համեմունքներն ունեմ` լիբանանյան, հալեպյան…»:

Ընտանիքը ևս չի ցանկանում վերադառնալ Սիրիա, արդեն սովորել են այստեղի կյանքին. «Սկզբում դժվար էր, բայց կամաց-կամաց ստացվում է: Ով ուզում է աշխատանք գտնել, գտնում է: Պիտի հարմարվենք, գործ անենք: Եթե այստեղ ինչ-որ գործ չհիմնենք, Սիրիայում էլ վատ լինի, ի՞նչ պիտի անենք»:

Պետրոս Քիրազյանի կինը` Վիկտորիա Շիշլոյանը ամուսնուն օգնում է գործերում: Կինը երբեք չի չի աշխատել. «Ամուսինս ու տղաս էին աշխատում: Այնտեղ կանայք ընդհանրապես չեն աշխատում, էրիկմարդն է պահում տունը: Կինը զբաղվում է իր զավակների խնամքով, տան գործերով»:

Վիկտորիա Շիշլոյանը Հայաստանի կյանքից չի դժգոհում, բայց իր տունը կարոտել է. «ՄԵր տունը հինգ հարկանի շենքում էր, հինգերորդ հարկում: Անհանգստանում եմ տանս համար: Վտանգավոր հատվածում չէ, բայց հրթիռները, որ ընկնում են, վերջին հարկերն են վնասում: Մեր տունը Զվարթնոց եկեղեցու հարևանությամբ է: Իմ հարազատներին եմ կարոտում, հարևաններիս: Միշտ կապ ենք հաստատում: Շատ դժվար են ապրում, շատ դժվար: Հրթիռների և դիպուկահարների վախով: Ջուրն ու էլեկտրականությունը արդեն մոռացել են ինչ է: Հիմա կյանքի հարց է: Առանց ջրի ու էլեկտրականության սովորել են, բայց ապահովություն չկա: Եթե կարողանան դուրս գալ հաց բերելու, լավ է»:

Երևանում ապաստանած հալեպահայ ընտանիքին ապրում է հույսով, որ սիրիական պատերազմը կավարտվի և ամեն օր աղոթում են, որ այդ երկրում խաղաղություն լինի:

Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

«Ուզում է այնտեղ ոսկի տեղա, հետ չեմ գնա». Հալեպահայ ոսկերիչն Արցախում հող է մշակում

Քեսաբահայի հայացքն անցյալում է, սիրտը՝ անտեր մնացած տանը

Սիրիահայ բժշկի հիվանդանոցը՝ զինյալների բուժարան. Օտար կռիվն ու սեփական կորուստը