Ձեր վստահելի աղբյուրը

Նախորդ տարի օգոստոսի 8-ին սիրիահայ Սոսիի ընտանիքը Հալեպում փակեց տան դռներն ու մեկ ամսով եկավ Հայաստան: Իրենց հետ ոչինչ չէին վերցրել, ամառային մի քանի շոր, առաջին անհրաժեշտության իրեր միայն: «Պատերազմ էր, քաղաքի վիճակը գնալով ավելի էր վատանում, պստիկներս վախենում էին պայթյունների ձայներից: Որոշեցինք գալ մեկ ամսով»,- պատմում է նա:

Մեկ ամիսն արդեն մի տարի ու երկու ամիս է դարձել, չկարողացան վերադառնալ: Հարազատներին խնդրեցին ուղարկել հագուստն ու այն ամենը, ինչը հնարավոր կլիներ ուղարկել:

Հալեպում Սոսին աշխատում էր մանկապարտեզում, դաստիարակ էր, իսկ ամուսինը սեփական բիզնես ուներ` ավտոպահեստամասեր էր վաճառում: Մանկապարտեզն ու երեխաներին շատ է կարոտում. «Հիմա լրիվ քանդվել է, չկա: Եկեղեցին էլ է քանդվել»:

Սոսին ամուսնու, երեխաների ու ծնողների հետ ապրում է վարձով: «Որ գնում էինք տուն վերցնելու, առաջինը երբ լսում էին, որ Սիրիայից ենք եկել, ավելի էր թանկանում տան վարձը: Եթե 300 դոլար էր, 350-ով էին տալիս: Եթե մենք գումար ունենայինք, կտայինք, բայց պատերազմից փախած, սեփական տունն անտերության թողած եկել էինք ու առանձնապես շատ փող չունեինք: Կամ, երբ լսում էին, որ երեխաների հետ էինք, չէին տալիս տունը, ասում էին երեխաները կփչացնեն: Բայց իմ տունը Հալեպում այստեղի լավագույն տներից էլ լավն էր, այստեղի կենտրոնի ամենամաքուր տներից էլ լավը»,- ասում է նա:

Սոսին տխուր կախում է աչքերն ու պատմում, որ հիմա իրենց թաղամասը ընդդիմադիրների ձեռքում է, տան վրա երկու անգամ հրթիռ է ընկել. «Տունս քանդվեց, ապակիները կոտրվեցին… մենք այդ ժամանակ այնտեղ չէինք, արդեն եկել էինք: Ահավոր էր վիճակը, երեխաները չէին կարողանում գիշերը քնել»: 

Մաշտոցի պողոտայում արագ սննդի պատրաստման կետ ունեն, Սոսին հիմա այնտեղ սենդվիչներ է պատրաստում, ինչպես նաև սիրիական ուտեստներ. «Հոթ-դոգ եմ պատրաստում, նաև անուշեղեն ունենք: Ամուսնուս միտքն էր նման կետ բացելը: Օրվա ապրուստը դժվարությամբ ենք վաստակում, ամուսինս այլ գործեր էլ է անում, ոսկի է ստուգում»:

Դեռ չեն կարողանում ինտեգրվել, Սոսին իրեն այնքան էլ լավ չի զգում. «Մարդկանց մի մասը լավ է վարվում մեզ հետ, մի մասը` ոչ: Չգիտեմ ինչն է պատճառը: Մարդկանց դեմքին ժպիտ չկա, խոժոռ են, բարև չեն տալիս: Հարևան են, չեն ճանաչում: Լավ, չեն ճանաչում, բայց բարև կարող են տալ, բարևն Աստծունն է: Մեզ մոտ այդպես էր, եթե մի շենքում եք ապրում, գիտես, որ հարևան է, բարև ես ասում, հարցնում ես` կարո՞ղ եմ քեզ օգնել: Այստեղ չկա, ոչ մեկը ոչ մեկին չի օգնում»:

Աղջիկը 8 տարեկան է, տղան 14: Երեխաները հիմա հայկական դպրոց են հաճախում, նախորդ տարի սիրիական ծրագրով դպրոցում էին: «Դժվարություններ կան լեզուն հասկանալու առումով, բայց փորձում են»,- ասում է նա:

Դեռ չեն որոշել, մնալո՞ւ են, թե` ոչ: Սոսին Հալեպի ամեն մի փոքր քարը կարոտում է. «Դեռ չենք որոշել, ուզում ենք մնալ և չենք ուզում: Եթե պատերազմը դադարի կգնանք հետ: Կարոտում եմ տունս: Թողնում ես քաղաքդ ու գնում, սարսափելի է: Ամեն ինչ ունեիր, հիմա` ոչինչ, հագնելու շոր էլ չունես: Քույրիկս այնտեղ է, բայց վիճակը շատ վատ է, ուտելիք չկա, հիմա ձմեռն է մոտենում, չգիտեն ինչով պիտի տաքանան: Քաղաքն էլ ապահով չէ: Բայց այստեղ էլ ուրիշ տեսակ պատերազմ կա` հացի պատերազմ, մարդու հետ վարվելու պատերազմ»:

Սոսին չի ընկճվում, հիմա էլ անգլերենի դասերի է հաճախում, ասում է` լեզուն ավելի լավ սովորեմ, գուցե ավելի լավ աշխատանք գտնեմ:

Նախորդող` 

Հալեպահայ. Խիղճ չունեցող մարդու ձեռքին մնացինք, այդքան գեղեցիկ քաղաքն ինչի՞ են վերածել

Սիրիահայ կին. Իսկ տունը, առօրյան, իմ հիշողություններն ինձ հետ են կանչում Սիրիա

Թեկուզ վաղը պատերազմը դադարի, հետ չեմ գնալու. Արցախում վերաբնակեցված սիրիահայ բժիշկ

Քաշաթաղում սիրիահայ 25-30 ընտանիք է ապրում. Նրանց մի մասը բնակարանի է սպասում

«Աշխատանք էլ չգտնեմ, չեմ գնա Հայաստանից». Սիրիահայերի համար կազմապերպված աշխատանքի տոնավաճառ