Ձեր վստահելի աղբյուրը

Հալեպահայ ատամնաբույժ, դիմածնոտային վիրաբույժ Թորոս Թուխմանյանը մինչև Սիրիայում պատերազմ սկսվելը որոշել էր վաճառել ունեցվածքն ու ընտանիքի հետ վերջնականապես տեղափոխվել հայրենիք: Պատերազմը խանգարեց ծրագրերին ու հայրենիք վերադարձը հետաձգեց մի քանի տարով:

Միայն մեկ ամիս առաջ Թուխմանյանների ընտանիքը կարողացավ հասնել Հայաստան: Հալեպում փակ դռներով թողեցին տունն ու սեփական կլինիկան:

«Որոշումս որոշում է»,- ասում է ատամնաբույժն ու հավելում, որ սպասում է պատերազմի ավարտին, որպեսզի գնա ունեցվածքը վաճառի ու վերադառնա:

Թորոս Թուխմանյանի ատամնաբուժական կլինիկան` Հալեպում

Կլինիկան երկու-երեք անգամ գնդակոծվել էր, տան մոտ էլ գալուց մեկ օր առաջ էր ռումբ ընկել, մեքենայի ապակիներն էին կոտրվել: «Ամեն վայրկյան վտանգի տակ էինք, նույնիսկ տան մեջ նստած վտանգ կար»,- պատմում է նա:

Թորոս Թուխմանյանը երկու երեխա ունի, տղան մինչ իրենց տեղափոխվելը սովորում էր Երևանում` Հայաստանի պետական ճարտարագիտական համալսարանի երրորդ կուրսում: Մոտ մեկ ամիս առաջ էլ տուն է գտել շատ արագ, ու ատամնաբույժը դստեր և կնոջ հետ եկել են Հայաստան. «Հոկտեմբերի 18-ին ենք եկել, շատ վատ պայմաններով: Հալեպից հնարավոր է դուրս գալ միայն գյուղական ճանապարհներով, որի անվտանգությունը տեռորիստներից սիրիական բանակն է ապահովում: Այդ գյուղական ճանապարհը հասնում է մինչև մոտավորապես անապատի սահմանները… մինչև Հոմս եկանք, որտեղից արդեն սկսվում է լիբանանյան սահմանագիծը: Այնտեղից էլ մեր միջոցներով եկանք Հայաստան»:

Հալեպում թողել է հորեղբոր աղջկան, քույրերին: Ատամնաբույժի դուստրն էլ այտեղ է թողել նշանածին: Նա էլ է մտածում Հայաստան գալու մասին, այստեղ փորձում են աշխատանք գտնել, որ թողնի, գա: «Կապ կա, կարողանում ենք խոսել նրանց հետ: Անցյալ շաբաթ, սակայն, հինգ օր լույս չեն ունեցել, երեք օր էլ` ջուր, հիմա օրվա մեջ մոտ երեք ժամի չափ տալիս են»,- ասում է սիրիահայը:

Թորոս Թուխմանյանի խոսքով, Հալեպի ծայրամասերում իրավիճակը շատ լուրջ է. «Հալեպը մեծ քաղաք է` 4 մլն բնակչությամբ: Հալեպի ծայրամասերը, շրջակայքերը, որ ոչ այնքան զարգացած են, ամբողջությամբ տեռորիստների ձեռքն էին անցնել: Մնացել էր Հալեպի կենտրոնական հատվածը, որտեղ մոտ 2 մլն բնակչություն է ապրում: Այդ հատվածում մի քիչ ապահովություն կար, խանութները բացում էին, գործը շատ վատ, բայց ընթացքի մեջ էր: Վտանգ էլ ամեն վայրկյան կար, գրոհայիններն անընդհատ ռմբագոծում էին: Հատկապես շատ են ռմբակոծում քրիստոնեական, հայկական թաղամասերը: Մահն ամեն րոպե գոյություն ուներ, չգիտես քո կողքին կպայթի, թե՞ օդում, թե՞ մեկ այլ տեղ»:

Այժմ ատամնաբույժն աշխատանք է ստացել Նաիրի բժշկական կենտրոնում: Շաբաթը երկու անգամ` երեքշաբթի և հինգշաբթի օրերին այնտեղ է աշխատում:

Արմատներով խարբերտցի Թորոս Թուխմանյանը սովորել է Երևանի պետական բժշկական համալսարանում, այն ժամանակից Երևանի սիրահարն է ու որոշել է` Երևանում կմնան:

Հայրենիքում ապաստանած սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

Սիրիահայ. Մեր ինքնությունը այստեղ կպահենք, Հայաստանից դուրս ուր էլ գնանք, պիտի ձուլվենք

Երեսուն տարվա լուսանկարչի կյանք ու առանց լուսանկարելու երեք տարի. Սիրիան իմ սրտին մոտ է, բայց Հայաստանն ավելի

Սիրիահայ Ժիրայրն Արցախում է արդեն չորս տարի. Սեղան է նստում յոթ զավակով, մեծ տղան էլ զինվոր է

Պանիր, զահտար ու մարթադելլա. Նորան իր հետ բերել է հալեպյան ուտեստները, այստեղի էլ ջուրն ու օդն է սիրում

«Տանս վրա երկու անգամ հրթիռ է ընկել, տունս քանդվել է». Հալեպահայ Սոսին Երևանում սենդվիչ է վաճառում

Հալեպահայ. Խիղճ չունեցող մարդու ձեռքին մնացինք, այդքան գեղեցիկ քաղաքն ինչի՞ են վերածել

Սիրիահայ կին. Իսկ տունը, առօրյան, իմ հիշողություններն ինձ հետ են կանչում Սիրիա

Թեկուզ վաղը պատերազմը դադարի, հետ չեմ գնալու. Արցախում վերաբնակեցված սիրիահայ բժիշկ