Ձեր վստահելի աղբյուրը

Այսօր  Արցախյան ազատամարտի մասնակից, Արցախի հերոս Վլադիմիր Բալայանի ծննդյան օրն է. նա կդառնար ընդամենը 62 տարեկան: 

Վլադիմիր Բալայանը ծնվել է 1958 թ. փետրվարի 14-ին Մարտակերտի շրջանի Մոխրաթաղ գյուղում։ Նախնական կրթությունը ստացել է Աղաբեկալանջի տարրական դպրոցում, իսկ միջնակարգը՝ Ներքին Հոռաթաղում։ Մարտակերտի խմբագրությունում աշխատել է որպես տպագրիչ։ Ծառայել է Խորհրդային բանակում։ Զորացրվելուց հետո ընդունվել է Ստեփանակերտի գյուղատնտեսական տեխնիկումը, որն ավարտել է 1983 թ. և աշխատանքի անցել հայրենի գյուղի տնտեսությունում որպես գյուղատնտես։ 1985 թ. աշխատել է Մարտակերտի անտառտնտեսությունում։ Երբ Ղարաբաղյան շարժման խաղաղ ցույցերին փոխարինել էր զինված պայքարը, Վլադիմիրը առաջին գծում էր՝ որպես ջոկատի հրամանատար։ Եղել է «Ազատագրական բանակ»-ի «Արցախի ճակատ»-ի հրամանատարը։

Վլադիմիրը կանխագուշակում է, որ իրենց գյուղի վրա հարձակվում են։ Կանխատեսելով հետագա իրադարձությունների վտանգավոր զարգացումները՝ նա շատ շուտ հասկացել է, որ պետք է միայն սեփական ուժերին ապավինել, ուստի սկսել է գործել։ Վաճառել է ավտոմեքենան, զենք գնել և ջոկատ կազմավորել, որ պատրաստ էր դիմակայել թշնամուն։ 1991 թ. ձմռանը Շահումյանում հանդիպել են Վլադիմիր Բալայանը և Լեոնիդ Ազգալդյանը։ Այդ ծանոթությունը նրանց ճակատագրերով կապել է միմյանց ընդմիշտ… Այդ ծանոթությունը իրոք էլ ճակատագրական է եղել ողջ ազատագրական պայքարի համար։ Այն զորամիավորումը, որ հիմնել են Լեոնիդը և Վլադիմիրը, 1990-1991 թթ. կոչվել է «Ազատագրական բանակ», որը նմանը չի ունեցել բոլոր ժամանակների հայկական զորամիավորումների պատմության մեջ։ Զորախմբում տիրում էր թե՛ ջերմ, բարեկամային մթնոլորտ, թե՛ խիստ կարգապահություն։ Զինվորներին խստիվ արգելված էր օգտագործել ինչպես ալկոհոլ, այնպես էլ ծխախոտ։ Նրանք տիրապետում էին արևելյան մարտարվեստներին և անընդմեջ կոփում իրենց մարմինը։ Նույնիսկ ծանր մարտերից հետո կամ մարտերի օրերին զինվորները չէին դադարեցնում մարզումները։ Սակայն ամենից կարևորն ու հատկանշականը երկու հրամանատարների՝ միմյանց հանդեպ ունեցած բացարձակ վստահությունն էր, հավատը, սերը։ Շատերին զարմացնում էր Վլադիմիրի սկզբունքայնությունը։ Երբ թշնամին մոտեցել է Մարտակերտին, կինը, տագնապահար լաց լինելով, խնդրում է Վլադիմիրին, որ նա ընտանիքը դուրս բերի գյուղից։ Սակայն Վլադիմիրը անկոտրում էր։ «Եթե ես ընտանիքս հանեմ… կասեն` հրամանատարը փախչում է»։ Եվ նա մինչև վերջին օրն ընտանիքը թողել է գյուղում։ Ազատագրական բանակը փայլուն հաղթանակներ էր տոնում։ Երկու տարվա ընթացքում անընդմեջ մասնակցելով մարտական գործողությունների՝ ազատագրել է 24 գյուղ՝ պաշտպանելով մի ամբողջ շրջան և տալով ընդամենը 4 զոհ։ Դժբախտաբար, 5-րդը և 6-րդը եղել են հենց իրենք՝ երկու հրամանատարները։ Վլադիմիր Բալայանը մասնակցել է մարտական գործողություններին՝ Մարտակերտի, Շահումյանի, Ասքերանի, Հադրութի և Լաչինի շրջաններում։

Զոհվել է 1992 թ. հունիսի 9-ին Չայլու գյուղի խրամատներում։ Հանգչում է Աղաբեկալանջի գերեզմանատանը: Վլադիմիրի զոհվելու լուրն առնելուն պես Ազգալդյանն ասես մեկ օրվա ընթացքում ծերացել էր: Մարտիկներն առաջին անգամ արցունք են տեսել հրամանատարի աչքերում:
Մարտական ընկերոջը հուղարկավորելիս նա երկար լուռ կանգնել է հողաթմբի մոտ, ապա ասել. «Մեկ է, ես շուտով գնալու եմ և երկնքում կհանդիպեմ Վլադիմիրին:- Ապա դառնալով իր զինվորներին՝ դիմեց,- գիտեմ՝ դժվար է, սակայն փորձության ժամին չզլանաք, կանչեք Վլադիմիրին, և  նա կհասնի օգնության»:
Վլադիմիրի զոհվելուց ընդամենը տասներկու օր անց զոհվեց եւ Լեոնիդ Ազգալդյանը (hayzinvor.am): 

Վլադիմիր Բալայանը hետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանով և «Արիության համար» մեդալով։ 2019 թվականի օգոստոսի 31-ին, Արցախի Հանրապետության 28-րդ տարեդարձի կապակցությամբ, Վլադիմիր Բալայանին հետմահու շնորհվեց Արցախի հերոս կոչումը և «Ոսկե արծիվ» շքանշանը։

Ամուսնացած էր, ունի երեք երեխա։