Ձեր վստահելի աղբյուրը

Արտակ սարկավագ Դիբանը փոքր ժամանակից՝ մոտ 4 տարեկանից, ծառայել է Եկեղեցում. Սուրբ Խորան իր ծառայությունը մատուցելու բարձրացել է որպես դպիր:

«Միշտ տեսնում էի հոգևորականներին և իրենցից ուժ էի ստանում: Մտածում էի՝ երբ մեծանամ, անպայման հոգևորական պիտի դառնամ»,- պատմում է սիրիահայ Արտակ սարկավագը:

Այդպես էլ անում է, դպրոցն ավարտում է և 2005 թվականի հոկտեմբեր ամսին գալիս Հայրենիք՝ Հոգևոր Ճեմարանում կրթություն ստանալու համար:

Սևանի Վազգենյան դպրանոցում 4 տարի ուսում ստանալուց հետո հոգևոր կրթությունը շարունակում է Գևորգյան Հոգևոր Ճեմարանում:

«Միշտ իմ մտքում եղած է՝ անպայման ապագայում արժանի հոգևորական պետք է դառնամ»,- ասում է սիրիահայը:

Արտակ սարկավագը Սիրիայի Հալեպ քաղաքից է: Հետհայացք գցելով պատմում է, որ ձմեռները դպրոց էր գնում, իսկ ամառները՝ աշխատում. «Առաջին գործս եղած է կերպասավաճառ, երկրորդ գործս` ոսկերչություն. երկու գործերն էլ եղել են մարդկանց հետ, թե ինչպես պետք է մարդ արարածը հարաբերվի մարդու հետ: Այսպիսով՝ իմ մեջ մի աշխարհ էր ձևավորվում, և սկսում էի օրինակներ բերել մտքումս: Իմ այդ աշխատանքը կարող եմ համեմատել հոգևորականի ծառայության հետ, թե ինչպես պետք է մարդը ծառայի այլ մարդկանց, որպեսզի հաճելի լինի: Նույնն էլ եկեղեցում է. մարդկանց եկեղեցու կամարների ներքո հավաքելու համար հոգևորականը պետք է ազնիվ լինի, հոգատար և բարի հովիվ»:

Սիրիայում Արտակ սարկավագի ողջ ընտանիքն է մնացել: Հայրը ճարտարագետ է, միշտ ծառայել է Սիրիա երկրին, մայրն էլ իր ծառայությունն ընտանիքում է տանում. «Ամուսնանալուց հետո որպես տան տիկին, մայրը զբաղվում է տան գործերով»:

Արտակ սարկավագը Սիրիայից եկող լուրերին սրտի դողով է հետևում. «Վիճակն անկայուն է, դժվար է, տագնապի և վախի մեջ են: Միակ միջոցը, որ կարողանում եմ կապ հաստատել, հեռախոսով է, երբեմն էլ՝ համացանցով: Այժմ Հալեպը գտնվում է ոչ բարվոք իրավիճակի մեջ, մարդիկ զարհուրում, վախենում են, մտածում են ելք գտնելու մասին, իրավիճակը հանդարտեցնելու մասին, բայց, ցավոք սրտի, ապարդյուն: Հացի կարոտ են, անգործ, և ով կարողանում է փախնել, փախնում է, իսկ ով մի քիչ գումար է պահել, ծախսում է»:

Արտակ սարկավագը նկատում է, որ հայերին հաճախ օգնության են հասնում հայկական կազմակերպություններն ու Եկեղեցին:

«Մեր երիտասարդ պատանիները իրենց կրցածին չափ, իրեն անձը զոհելով գնում են և մարդու համար հատկացված պարենային օգնությունները հասցնում են կարոտյալին: Ինչպես ասացի, հիմա Սիրիայում՝ մանավանդ Հալեպում, իրավիճակը սրված է, մեր բնակավայրի կողքի շենքի վրա մոտավորապես 7-8 հրասանդներ են նետել, և փշուրները մեր տան վրա են ընկել: Մարդկանց սարսափին միանում է այդ իրավիճակը. ահավոր վիճակի մեջ է ողջ ժողովուրդը՝ լինի քրիստոնյա, թե մուսուլման»,- ասում է նա:

Արտակ սարկավագն իր ծննդավայրը, ծնողներին շատ է կարոտում. «Սիրիան, որպես երկիր, ինձ համար ծննդավայր է, ինչպես նաև Հայրենիք է: Ես թողեցի իմ միջավայրը, որտեղ մեծացել եմ, ամեն մի փողոց, ամեն մի բակ, որտեղ իմ մանկությունն եմ անցկացրել: Ազնիվ ընկերական միջավայրս, դպրոցական ընկերներիս, իսկ Հայաստանում գտա մի ուրիշ միջավայր, տարբեր տեսակի մարդկանց հետ ծանոթացա»:

Հայաստանն ամեն մարդու սիրտն է, ամեն հայի օջախն է և մեր սիրելի մայր Հայրենիքն է, ասում է սարկավագն ու ավելացնում. «Այստեղ կյանք է ապրում խոնարհությունը, ընկերասիրությունը, օգնության համար ձեռք մեկնելն ու Սերը, Աստվածային Սերը: Այստեղ ծանոթացա իմ կյանքի կեսին, որ ապագայում քրիստոնյավայել, արժանի ընտանիք կազմեմ»:

Սիրիահայերի մասին շարքի նախորդ պատմությունները`

Հալեպահայ ընտանիքի ողջ ունեցվածքը թալանված է, տունը` դատարկ

Արտադրված է Հայաստանում` սիրիահայի կողմից. ջինս, ներքնազգեստ և սպորտային հագուստ